မျောလွင့်နေသောပြာမှုန်များ

Chapter-5.2

Chapter 5.2

လေထဲတွင် လွင့်နေသည့်ကျောက်တုံးက နောက်ဆုံးတွင် မြေပြင်ပေါ်ကျလာသည့် ခံစားချက်မျိုးဖြစ်သည်။ ကျိုးကျင်ဟမ့် ခဏတာမှိုင်တွေ ငေးငိုင်သွားမိပြီး တစ်ချိန်တည်းမှာပင် အချိန်အတော်အတန်ကြာမှ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် စိတ်အေးသွားသည်ဟူသော ခံစားချက်မျိုး ရရှိလိုက်သည်။

" ကျေးဇူးတင်ပါတယ်... မင်း တက်ချင်တဲ့ကျောင်းကို တက်ခွင့်ရသွားတယ်လို့ ငါကြားတယ် ဂုဏ်ပြုပါတယ်..."

အချိန်သုံးနှစ်နောက်ကျခဲ့သော ညစာက ဝေးကွာလှသည့် လေထုအခြေအနေကို ထိန်းသိမ်းရန် ဖြစ်သော်လည်း နောက်ဆုံးတွင် ဆက်သွယ်ရန်လိပ်စာအချက်အလက်များ လဲလှယ်ခြင်းဖြင့်သာ အဆုံးသတ်ခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း ထိုဖုန်းနံပါတ်များဖြင့် အချင်းချင်းဆက်သွယ်မိမည်မဟုတ်ပဲ ဖုန်တက်သွားမည်ဖြစ်ကြောင်းကိုလည်း သူတို့သိကြသည်။

ကံဆိုးစွာဖြင့် ထိုသို့မဖြစ်ခဲ့ပေ။ မည်သူက စတင်လိုက်သည်ကို သူ မသိတော့သော်လည်း နောက်ထပ် ဝိုင်တစ်ပုလင်းကို ဖောက်လိုက်ပြီး သူတို့နှစ်ယောက်သား အရက်မူးပြီး စကားစမြည်ပြောဖြစ်ကြသည်။

ဖန်ယွီချင်းက မသောက်နိုင်သော်လည်း ကျိုးကျင့်ဟမ့်က သူ့‌ကို အနည်းငယ်သာ မသောက်စေပေ။ သူတို့၏စကားဝိုင်းက တဖြည်းဖြည်း အရှိန်မြင့်လာပြီး စားပွဲပေါ်ရှိ အစားအသောက်အကြောင်းမှ တစ်ဆငိ့ အလုပ်အကြောင်း၊ ကျောင်းမှ‌အကြောင်းများ ပြန်လည်ရောက်ရှိသွားကာ ပိတ်သိမ်းထားသော မှတ်ဉာဏ်တံခါးများကို ဒီရေများချိုးဖောက်ဝင်ရောက်လာသကဲ့သို့ ဖြစ်သွားသည်။

" မင်း လက်ထပ်သွားပြီပဲ တကယ်ကို လက်ထပ်သွားတာပဲ..."

ဖန်ယွီချင်း၏ပါးပြင်က နီရဲလာပြီး စိုစွတ်နေသည့် မျက်ဝန်းတစ်စုံဖြင့် ကျိုးကျင်ဟမ့်ကို ကြည့်လိုက်သည်။

" မင်း... မင်း ပျော်နေလား..."

ကျိုးကျင်ဟမ့်က ခြောက်ကပ်ကပ်ဖြင့် ရယ်လိုက်သည်။
" ခန့်မှန်းကြည့်လေ..."

ဝိုင်အလွန်မူးနေသည့် ဖန်ယွီချင်းက ခေါင်းတွင်တွင်ခါပြီး လျှာသွက်အာသွက်ဖြင့် အခိုင်အမာ ပြောလိုက်သည်။