မျောလွင့်နေသောပြာမှုန်များ

Part-9.2

Chapter-9.2

ရေချိုးခန်းအတွင်းမှထွက်လာသည့်နောက် ကျိုးကျင်ဟမ့်က သူ၏ဆံပင်များကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်သုတ်လိုက်ကာ သူ့ရင်တွင်းရှိဒေါသအား ကြမ်းတမ်းသောလှုပ်ရှားမှုများဖြင့် ဖိနှိပ်နေလေသည်။

အိမ်မက်ထဲတွင် ဘာမှမတတ်နိုင်ခြင်းမှာ ပြဿနာမဟုတ်သော်လည်း နေ့အလင်းရောင်အောက်တွင်ပင် ဆက်လက်တွေးတောနေမိခြင်းမှာ လွန်လွန်းလှ၏။

သူ၏ဆံစများအား မကျေမနပ်ဖြင့် အကြိမ်အနည်းငယ်ပွတ်သုတ်ပြီးသည့်နောက် မျက်နှာသုတ်ပုဝါအား ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ဒီအတိုင်းပစ်ချလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဖုန်းကိုနောက်တစ်ကြိမ် ထပ်ကိုင်ကြည့်လိုက်လေသည်။ ဖုန်းမျက်နှာပြင်က မဲမှောင်လျှက်ရှိပြီး မည်သည့်သတင်းအသစ်မှရှိမနေချေ။

သူက မည်သည့်နေရာ၌ရှာဖွေရမည်ကို မသိတော့သည့်အလျှောက် ပေါင်းသင်းချင်စိတ်မရှိသည့် ခွေးသူငယ်ချင်းများအပါအဝင် စွမ်းဆောင်ရည်ရှိသော S မြို့ရှိလူအားလုံးအား တောင်းဆိုထားခဲ့သည်။ ယခုအချိန်လောက်ဆိုပါက သတင်းအချို့ရသင့်ပြီဖြစ်သော်လည်း အရူးလေးအကြောင်း အစအနပင်မသိရချေ။

အရူးလေးက ဤတစ်ကြိမ်၌ သူ့အားရှာတွေ့ခွင့်မပြုရန် စိတ်ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့ပုံရသည်။

အရူးလေးက ထင်သလောက်မတုံးအချေ။ သို့မဟုတ်ပါက ဤမျှကြာအောင်ပုန်းနေနိုင်မည်မဟုတ်။ သို့မဟုတ်ပါက သူ ဤကဲ့သို့...

ကျိုးကျင်ဟမ့် လက်ကိုမြှောက်ကာ သူ၏ဆံပင်ရေစိုစိုများအား အကြိမ်အနည်းငယ်ထိုးဖွလိုက်ရင်း ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လမ်းလျှောက်နေမိသည်။ ရုတ်တရက်ဖုန်းမြည်သံက သူ၏ အဓိပ္ပာယ်သတ်မှတ်မရသော ဒေါသများကို ယာယီမေ့သွားစေခဲ့၏။ သို့သော် ဖုန်းကိုင်လိုက်ချိန်တွင် သူကြားလိုသည့်အသံအား မကြားလိုက်ရသည့်အတွက် ပို၍စိတ်ဆိုးလာခဲ့ရသည်။

ဖုန်းတစ်ဖက်ရှိ ဖန်ယွီချင်းက တစ်စုံတစ်ခုအား အာရုံခံမိသွားခဲ့လေသည်။ "ဘာဖြစ်တာလဲ...ငါ့ဖုန်းလာတာကို မင်းကသိပ်မပျော်သလိုပဲ..."

"မဟုတ်ပါဘူး..." ကျိုးကျင်ဟမ့်က မဆိုင်းမတွပင် ငြင်းဆိုလိုက်၏။ "နိုးခါစမို့ပင်ပန်းနေလို့ပါ...."