Embracing my Serotonin

Chapter 45

I slowly opened my eyes. Bumungad sakin ang ilaw sa taas. Buhay pa'ko? I roamed my eyes inside the room, mukhang nasa hospital ako.

I can't talk dahil sa nakakabit sa bibig ko. I felt a tear escaping my eyes. I can't believe this. Sa lahat ng ala-alang bumalik sakin, bakit si Caellum lang ang nakalimutan ko? Bakit hindi niya sinabi sakin? Bakit wala siyang sinabi sakin? I remembered everything now, from ate Liyan, the reason of her accident, Caellum, everything.

"H-Hey Cass? Where's the fucking doctor! Get him here damn it." , napalingon ako sa gawi ni Caellum. He was standing while holding my hand. Aligaga ang mukha nito. May pumasok na naka puti, mukhang doctor ata.

"Ijah, could you please blink twice if you hear me.", ginawa ko ang sinabi nito. Tinanggal nito ang nakalagay sa bibig ko.

"C-Caellum...", mabilis na lumapit ito sakin habang tinapiktapik ang ulo ko. Kumikislap ang mata nito sa saya. He's really Caellum. He's really the person i loved back then. However, it's different now. I have Alex. Nasan si Alex?

"I r-remembered everything now , Cae." mahinang sambit ko rito na ikinalaki ng mata niya. A tear suddenly escaped from his eyes.

"Cae.....i'm sorry." napailing iling lang ito habang hawak ang kamay ko. How could i hurt this man unknowingly? Bakit? Bakit wala syang sinabi sakin? Why did he endure everything?

"Do you really remember me now?"he said with hope evident in his eyes.

"K-Kumag ka talaga." i couldn't help but to smile at him. Nagulat ako nang niyakap ako nito. He was freaking sobbing for christ sake.

"C-Cara mia...i missed you so much." di'ko maiwasang maiyak sa saya. Kalalaking tao napaka iyakin talaga, but i can't dent, i do miss him.

"You still owe me an explanation Caellum."

Napatango-tango naman ito bago pinunasan ang luha ko. Ngayon ko lang napagtanto. Ang tahimik ng paligid. I couldn't see the person I was looking for.

"Cae....where's Alex?" natigilan naman ito dahil sa sinabi ko. I do remember everything but i still know kung sino ang mahal ko and obviously, it's not Caellum. I know naging unfair na'ko pero si Alex. Ayokong mawala sakin si Alex.

He heaved a sigh before looking away.
"You've been sleeping for 6 months Cassidy. Kailan man ay di siya bumisita dito after niyang ma discharge 5 months ago."

What the hell? Hindi yan gagawin ni Alex.
"Cae please.....wala akong gana makipagbiruan sayo ngayon.", napatingin ako sa mukha nito. Malungkot itong nakatingin sakin bago ito umiwas. Kahit nahihirapan ay tumayo ako sa pagkakahiga.

"H-Hindi maari. Caellum puntahan natin si Alex, m-magaling na'ko." mahinang sambit ko rito. Siguro naman may rason siya diba? Di niya naman ako iiwan diba?

"Cassidy makinig ka naman sakin. Mahina pa ang katawa--."

"Cae please....kailangan ko puntahan si Alex.", mahinang sambit ko rito at sinubukang tumayo. Pinigilan ako ni Caellum at ang doctor sa gilid pero di ako nagpatalo. I need to see her.

"Cassidy stop! Iniwan kana ni Alex!" natigilan ako dahil sa sinabi nito. What the hell is he saying?

"She left me a letter. She told me to give it to you when you woke up.", natigilan naman ako nang mag abot ito sakin ng liham. I confusedly looked at him. Halatang di pa ito nabuksan dahil sa itsura nito. I slowly opened the letter. Sobrang lakas ng tibok ng puso ko.

Bumigat ang nararamdaman ko nang mabasa ang laman nun. I felt a tear flowing in my cheeks. Hindi niya ko pwedeng iwan. I need to leave here. Mabilis na tumayo ako sa kamay na ikinalaki ng mata ni Caellum sa harap ko. I pushed him but his grip is so tight for me to even move.

"C-Cae let me go....i need to see her. She can't leave me like this, Cae. No! Hindi pwede! Caellum!" i can't find my strength. I was drowning with my emotions. I couldn't understand her letter, she can't do this. Hindi niya ko pwedeng iwan!

"Cassidy stop please!" mas lalo akong napaiyak nang yakapin ako nito, nagpupumiglas parin ako sakanya.

"Cass stop this. You're hurting me...", napatigil ako dahil sa boses nitong nangungusap. Hindi ko maiwasang mapaiyak habang yakap-yakap ako nito. I love her, bakit kailangan niyang iwan ako rito. Ang sikip-sikip nang nararamdaman ko.

Hindi ko maiwasang mapaupo at mapaiyak sa kama. Hindi niya'ko pwedeng iwan ng ganito. Narandaman kong bumukas ang pinto pero di ako nag angat ng tingin dahil wala akong lakas kahit gumalaw.

"Cassidy...", it was Zayah's voice. Naramdaman ko na may lumapit sakin. Inangat ko ang tingin dito. Di'ko maiwasang mapaiyak ulit.

"Cassy....tumahan kana. We missed you." Niyakap nila akong dalawa pero wala akong maramdaman. I felt so empty, i fucking need to see her.

"Z-Zayah hanapin natin si Alex ah pag gumaling na'ko. Jazer tingnan mo naman kung saan nagpunta si Alex." garal-garal na sambit ko habang nakatingin sakanilang dalawa. They just looked away. They refused to talk to me.

"Regain your strength first, Cassidy. Kailangan mong magpagaling." yeah she's right. Babalik naman siguro si Alex. Kailangan ko magpagaling. I need to see her. Hindi naman totoo yung nasa liham eh, nasa tabi-tabi lang siya. Yes, nasa paligid lng yun i'm sure of it.

I tried so hard para maging maayos ang pakiramdam ko sa nakalipas na araw. I'm still hoping na baka bibisita si Alex sa'kin. Binibisita rin ako ng mga kaibigan ko. Caellum took care of me for the past days.

I could feel his sincerity and i felt bad, dahil hindi ko na masusuklian ang pagmamahal niya. Hindi ko na mahukay ang pagmamahal ko sakanya noon na nakabaon na ngayon, and i kind of being selfish because of that. He never complains. Hindi siya nagpupumilit sakin.

"Umuwi na tayo."

Napalingon ako kay Caellum at nilapitan ito. Madidischarge na ako ngayong araw. I can't wait to see Alex. Nginitian ko naman ito at sumunod sakanya palabas. Nagsimula na kaming bumyahe pauwi mga ilang minuto ang nakalipas.

"Welcome back ijah!" I smiled at my mom. Lumapit ito sakin at niyakap ako. Napatingin rin ako kay papa na nakangiti sakin kaya nama'y nginitian ko rin ito na ikinagulat niya. Wala namang saysay pag patuloy pa akong magagalit sakanya.

"I want to rest po." tinanguan naman ako ng mga to kaya namay ginabayan ako ni Caellum papasok sa kwarto.

"Call me when you need something okay?" sabi nito habang niyayamos ng dahan-dahan ang buhok ko. He kissed my forehead before walking outside.

Napabuntong hininga nalang ako. Habang naka tingin sa malayo. Ayokong saktan si Caellum. Alam kong nasasaktan ko na siya unintentionally pero ayokong mas lumala pa iyon. Maybe i'll find some time to tell him.

For now kailangan ko munang hanapin si Alex. Sobrang namiss ko na siya. I picked my phone at tinawagan si Rico.

"Nahanap niyo naba siya?"sabi ko habang tinatapik tapik ang deck sa gilid.

"Miss , i'm sorry wala parin po." , napabuntong hininga nalang ako bago ibaba ang telepono. Saan kaba nagpunta Alex.

I spent my whole day reading inside the house and now aalis ako. I'm going to their house or baka sa kubo nandun rin siya dahil ako lang nakakaalam dun eh.

"Excuse me po, nanjan po ba si Miss Alex?"

Nakangiting tiningnan ko ang maid ata nila habang sinusulyapan ang loob ng bahay nila.

"Actually Miss matagal na pong walang tao dito sa bahay. Lumipad na pa abroad yung may ari nito 5 months ago, wala rin hong sinabi kung saan eh."

I bit my lips before nodding infront of her. I'm trying to supress my emotion. Naiiyak ako. Alex naman , kaka okay lang natin eh tapos umalis ka nanaman na di ako sinasama.

I tried to smile, tama ang kubo baka nandun siya. Mabilis na pumasok ako sa sasakyan at pinaandar ito. Ilang minutong byahe bago ko marating iyon. Tahimik lang ang paligid.

Bagsak ang balikat ko nang madatnan ko ang kubo na walang tao. Di'ko maiwasang mapaluhod at mapaiyak. Nasaan kanaba Lenon. Hindi parin ako naniniwala na iiwan mo nalang ako ng ganito.

I shouted on top of my lungs while hold my chest, crying. Sobrang nasasaktan ako. Akala ko masaya na eh, akala ko okay na. Di'ko alam na pansamantala lang pala ang lahat.

Alex bakit naman kailangan mo'kong iwan ng ganito....