Chapter 12

6.3K 132 4
                                    

"Gave me that!"

Hindi ko alam na may tatalo sa Monalisa namin sa pagiging brat. This girl is getting it into a new level. Parang sinapian na siya ng bugnuting multo. Hindi talaga maalis sa mukha niya ang pagkaaburido.

"Ano ba dapat gawin?"

I started to feel helpless. Kanina pa kami andito sa loob ng vacant room. Itutuloy pa rin niya ang plano sa cosplay thing niya.

Ako naman ang hindi magkamayaw sa pagsuot ng damit na hindi ko naman alam kong paano suotin. Sinabihan na niya ang dalawa na kunin ang mga gamit na gagamitin kaya ako ang naiwan kasama siya.

"Argh! I hate this!"

She started to whine again. Napabuntong-hininga na lang ako.

"How can we-" Hindi ko naituloy ang sasabihin ng may pumasok sa isip ko. If she can't take her mood right now, maybe it would be good if I'll help her get over her mood swings. "Let's get over this grumpy mood of yours. Sabi nila it will take you one week to calm your self but why won't we try getting over that in just one go."

"I don't know if that's possible. Everything seems to get on my nerves. Urgh. I don't want to explain." She sighed.

"You don't need to explain just let it out."

I grabbed her to face me.

"Or should I kiss you?"

I leaned over to her face. It feels good teasing her.

"Try that and you would ruin that face of yours," she said.

"I know. I know."

I know she's different. Different fom any girl I knew.

Tinaas ko pa ang dalawang kamay. Then I held her hands. Itinikom ko ang mga palad niya para mabuo ang mga kamao niya.

"Hold it in," sabi ko saka kinuha ko ang isang malaking stuff toy na bear at inangat ko sa lebel ng ulo ko. "Punch it!"

"Bakit andito 'yan?" Sabi niya at sinuntok na nga ang stuff toy.

"Nasa gamit mo 'to na naunang nakuha nila Tristan."

Hinarap ko ang mga suntok niya at alam kong hindi siya nagpipigil sa bawat bitaw niya.

Naalala ko noong time na andoon ako sa loob ng tennis court. Binuhos ko doon ang lahat ng galit ko sa bawat tira ko ng bola. It feels good to loosen yourself. Nakakagaan na ilabas ang lahat ng nasa loob mo in every hit. And it will cost your energy. Sana pagnapagod na siya malilimutan na niya ang pagkaaburido niya.

I keep my strength in every punch she gave. Until I felt her punch lessen its power. Hindi na ito kasing lakas ng mga unang suntok niya.

Nang hindi na siya sumuntok pa ay ibinaba ko na ang hawak na laruan slash punching bag niya.

I saw her sobbing like a little girl.

"It's alright. You know I missed this little girl in you."

Hinagod ko ang likod at sinubukan siyang patahanin.

She lost her grumpy self. This might not be her normal chilling self but atleast it is way more easy to handle.

"Do you have something to say? May masakit ba sa 'yo?"

I held her face up. She did not answer me but instead she nooded and brought her hands up. The back of her hands is almost pinkish.

It must have hurt her. That bear stuff is not soft as what I expected. Peke siguro ang laman niya. That stuff is not suitable for kids.

"I'm sorry. It's my fault." I bent over to kiss the back of her two hands. "There. I took the pain away. Can you still feel the pain?" I looked through her eyes.

It seems that I have done this before in times I can no longer remember. I was surrounded with a very familiar feeling. The words came out of me like waves of memories that I cannot remember well.

"Don't worry it won't hurt."

"No! I'm afraid."

That voices keep on repeating on my head until I felt my head aching. I let go of her hands and all I heard is the sound of falling objects.

I woke up in a room filled with white and found myself wearing a hospital gown.

"Are you feeling well now, Sac?"

Nakita kong nakatayo si Mike bago ito maglakad palapit sa akin.

"I felt my head aching until everything went blank. Hindi ko alam pero parang may nakalimutan ako."

"It was just stress. Sabi ng doktor na napagod ka kaya ka nawalan ng malay. So much happened in just a day. At wala kang tamang pahinga."

Siguro nga. Napagod lang ako. Sa dami ng nangyari kahapon at ngayon. Hindi ko na namalayan na pagod na pala ang katawan ko. Tumakbo pa ako ng ilang ulit kanina.

"Si Dannie nga pala?"

"Nagpapahinga na siya. Sinabi rin sa akin nila Zooey ang nangyari. You know that Dannie is not emotionally stable. You should not take the risk of trying her to control her emotions."

"I just want her to cool down."

"You should stay in the hospital today. I'll get you tomorrow. Papunta na rin dito ang dalawa."

"I'm fine now."

"Just take a rest here, Sac."

Hindi na ako nagpumilit na umuwi. Umalis na si Mike at dumating na rin ang dalawang butihing pinsan ko.

"Dryle kala ko napano kana. Ang dami kasing umaaligid sa labas ng kwarto mo," natatawang sabi ni Tristan pagpasok.

"It a mess outside."

Sumunod naman si Zooey sa kanya.

Nasa private room ako kasi pang-isahan lang ang kama rito. Kaya parang nasa bahay pa rin ako. Walang istorbo. Itong dalawa lang.

"I'm Isaac Dryle Alfonzo Guevarra and no one fails to notice me. Thats me, right?"

"Mukhang ayos ka na ah. Baka pwede na kaming umalis?"

Umaktong tumayo pa ang gagong Tristan.

"Nga pala, Sac anong nangyari at naging ganoon na naman si Ms. Tutor? Wala pa sa record namin na isang oras lang at wala na siya sa dragon state niya." Tanong ni Zooey.

"Napainom mo naman siya ng kape?" Usisa naman ni Tristan.

"Well, it's a secret."

Tinawanan ko lang sila. Hindi ko rin naman na ganoon pala mangyayari. I just hope na okay lang siya at gigising na okay na talaga siya.

No Ordinary Playboy (PUBLISHED UNDER LIFEBOOKS - The 2018 Wattys Winner)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon