No Ordinary Playboy (PUBLISHED UNDER LIFEBOOKS - The 2018 Wattys Winner)

Chapter 20

The days passed by like a wind.

"So, is there any date for the grand wedding?" A tall old man, with his team approached us.

We are about to leave the place when all the reporters started to gather around us. As expected, they wouldn't let the day end without making a headline.

"When are you two getting married?" Another reporter asked.

"Soon. But we would like to make it private. I hope everyone understand."

"This would really make a headline. Aside from the fact that the two great conglomerate will be one, the country's most wanted boyfriend will no longer be available. I'm sure a lot of us will be broken-hearted by this news."

Broken-hearted? How could a heart be broken if it's already in pieces?

I'm hurting them. Yes. I am. But if hurting them means saving them, then I would painfully do so.

Tatanggapin ko ang lahat ng sakit. Marahil nasaktan ko rin sila pero mas masakit na alam mong sinasaktan mo sila. Na alam mo na masasaktan sila pero wala kang ibang magagawa.

"Shall we go?" Napabalik ako sa sarili ng tanungin ako ng kasama ko.

"Uh. Let's go." Inalalayan ko siya palayo sa mga nagkukumpulang mga reporter.

"I can go by myself. You don't need to take me home. I'll be alright."

"No. I'll take you home." I insisted.

"I'm warning you. If you keep on doing this, I might not let you go easily. So before that happens, dont make me fall hard."

"I know you won't that's why I'm doing this."

"Says who? Sino ba ang hindi mabibihag ng isang Isaac Dryle Alfonzo Guevarra? Diba wala?" She playfully faced me. I've been with her for almost a year now. She acts so refined and elegant in front of the crowd but the truth is she is quite childish. She seems to live a carefree life before I came in the picture.

"Bye bye! See you again my fiance." Mabilis siyang tumalikod at masayang nagtatalon paalis.

"I'll call you later!" Alam kung hindi na siya mapipigilan. She will do eveything she wants. That's why I'm also quite worried.

"Mommy! Mom-mommy!!" Isang malakas na iyak ang narinig ko. Hindi ko alam kung bakit napunta ang bata dito. Hindi naman ito lugar na madaling puntahan ng bata. Nasa isang tagong parte na ito ng building. Dito kami dumadaan para umiwas sa maraming tao at magulong media.

Nilapitan ko ang bata. "Alam mo bang hindi umiiyak ang mga matatapang?" Umupo ako sa harap ng bata para mapantayan siya. Natahimik naman siya at humikbi na lang. Mayamaya ay umiling siya. "Matapang ka diba?" Muli ko siyang kinausap at tumango siya habang pinipigilan ang pag-iyak.

"Halika hanapin natin ang mommy mo. Huwag ka mag-alala, makikita mo rin siya." Nilahad ko ang isa kong kamay at tumayo. Tumango naman siya bago abutin ang kamay ko.

"Alam mo ba pangalan ng mommy mo?" Tanong ko sa kanya habang naglalakad kami papunta sa front desk.

"Dandan. Mommy Dandan!" Masigla siyang sumagot. Halos pumalakpak pa nga siya sa saya. Ngunit bigla na lang niya akong hinila. Sumunod lang ako at sa di inaasahang pagkakataon ay muli kong nakita ang babaeng nasaktan ko. Hindi ko na rin alam ang kalagayan niya ngayon. Hindi na rin naman ako sumasama sa mga pinsan ko para malaman iyon. At mas lalong hindi ko rin magawang magtanong sa kanila. Ang tangi ko lang alam ay umalis siya sa bansa pagkatapos ng nangyari.

"Milo, sinabihan kitang huwag umalis, hindi ka talaga nakikinig."

"Mommy! Sorry." Tumakbo siya para yakapin ang mommy niya.

Teka, bakit mommy tawag niya sa kanya? Sigurado akong hindi niya anak itong bata. Isang taon lang ang lumipas.

"Pasensya na sa abala. Hindi kasi nakikinig ang batang ito minsan." Sabi niya sa akin habang kandong ang bata.

"Mommy, I want to grow up like him." The little boy pointed at me cutely.

"You'll grow up into a better man. Just don't grow up fast. Mamiss ko kasi ang baby Milo ko." Mahinang pinipisil pa niya ang mukha ng bata. "By the way, say thank you to kuya...ano pala itatawag ko?"

Anong nangyayari? Na-amnesia ba siya o ano?

"Huh? You didn't know me?" Halos blangko ang expression niya. Talagang hindi na niya ako kilala.

"You looked familiar but I can't really remember." Halos hindi ako makapagsalita. Parang ang sakit na marinig na hindi niya ako nakikilala. Ganoon na lang ba kadali akong kalimutan?

"Mommy looked!" Biglang sumigaw ang bata at may tinuro. Sinundan ko iyon ng tingin at nakita ang isang malaking poster ng mukha ko. I've been modeling different brands for a long time now but this is the first time I stared at it.

I've always looked-like a prince in fairytale to everyone. They always thought that I would be in a happy ever after. But the thing is, I've lost the fairy that would make me the perfect prince.

"Uh, I remembered now." She happily said. "You are the ever handsome Isaac Dryle Alfonzo Guevarra, right? But you know, you are more handsome in person." Nilahad niya ang kanyang kanang kamay.

"Nice meeting you." I don't know what to say anymore. This situation is making me speechless. Wala akong alam na na magkakaroon siya ng amnesia. Hindi rin nila sinabi sa akin ito.

"I'm handsome too!" Singit naman ng bata.

"Yes, you are, my baby."

"I'll leave you first." I should leave now. I need to know what really happened to her.

I looked back and then realized that I'm going to the wrong direction. Pero hindi ako nagpahalata. Pagkalingon ko ay nakita kong masaya niyang kinikiliti ang bata. She really looked happy now. Maybe it's good to forget me somehow. And maybe I should let her be. Masaya na na siya ngayon kaya hindi ko na dapat guluhin ang buhay niya.

Siguro hindi ko na kailangang malaman ang nangyari noon. Ang mahalaga ay nasa mabuting kalagayan na siya. That would be enough for me.

Palabas na ako ng building nang makita kong muli sila kasama ang isang lalaki palabas na rin. Karga ng lalaki ang bata habang magkahawak naman ang kamay nila. They looked-like a happy family. I should be happy but something's hurting me. Parang sinasaksak ang puso ko ngayon. Siguro kailangan ko lang masanay sa sakit nito para hindi ko na maramdaman pa ang sakit.