Song of the Winter Solstice (Gauntlet Series 1)

Chapter 11 -Adieu

The wagon where I stand is made of sophisticated materials. The wheels look like they contain spokes banded with iron. The wagon itself is made of redwood freshly cut and trimmed by the house's finest engineers --ranked four double stars officials.

The mule neighs as we move pass the gate of the house. Sa huling pagkakataon, nilingon ko ang kastilyo ng house Calore. Nakatanaw sa harap ng main door ang Haring Argus at ang konseho nito kasama ang mga maidens at butlers na nagsilbi sa akin sa loob ng ilang araw.

"Seize the moment Idrish. The seventh regions bid you goodbye." Dinig kong payo ni Killan na nakatayo sa tabi ko. Suot nito ang asul na prince suit. He looks refreshingly handsome.

Hiyawan ang mga elves na naghihintay sa labas ng kastilyo ng House Calore nang lumabas ang wagon. Iwinagayway ng mga inosenteng kabataan ang kanilang kulay asul at puting banderitas na may marka ng emblem ng Calore. Nagsabog ng mga bulaklak ang mga kababaihang nakahilera sa daan.

"Opele. Nore. Alkar." The crowd shouted in chorus meaning 'house, people, honor'. Malakas at nakakataba ng puso.

I wave my hands like what the household told me to do so. Ngumiti ako kahit na natatabingan ng maskara ang aking mukha. I have never felt such enormous support from people. Ngayon ko lang naramdaman ito. The entire regions seems like they're already celebrating for my victory.

"Opele. Nore. Alkar." Mahina kong bulong habang pinagmamasdan ang mga nagkumpulang elvens sa daan.

Bahagyang lumilingon-lingon si Killan sa tabi ko habang walang humpay na kumakaway sa mga mamamayan ng 7th. Medyo malayo na ang tinatakbo ng karwahe at halos hindi ko na matanaw ang kastilyo ng House Calore pero marami pa ring elves ang nakaabang sa daan.

Bahagi ito ng tradisyon. Isang kaganapan sa bawat kasaysayan na maaaring bumago sa kapalaran ng ikapitong rehiyon. With this arena, 7th can be a ruling region. The city and its people will have a greater chance at a better life.

Habang tumatakbo ang wagon ay bigla akong tinapik ng mahina sa likod ni Killan. It was a gentle tap which makes me feel that I should be reminded of something.

"To your right. One o'clock," usal nito. Mahina ngunit sapat na para marinig ko.

Awtomatiko kong nalaman ang ibig sabihin ng lalaki. Mabilis kong hinagilap ang mga taong nasa aking kanan. Sumenyas naman si Killan na bagalan ang takbo ng wagon na hinihila ng isang mule.

Gaya ng naipangako ng prinsipe, makikita ko sa huling pagkakataon ang mga kapatid ko. Kaya sila ang inasahan kong naroon habang tinatanaw ko ang kumpulan ng mga tao. Halos gusto kong patigilin sa pagtakbo ang mule nang matanaw kong nakatayo sa harapan ng kumpulan si Cali at nasa likod nito ang binata kong kapatid na si Poras.

Cali is wearing a decent dress and a seemingly expensive coat for the winter. Poras looks dashing in his tailored sweater and knitted coat paired by exquisite gloves and hat. They look different. They look better. Safe. Well-fed and comfortable.

Kung ang katumbas ng paglayo ko sa kanila ay ang mas komportableng buhay, mas lalong hindi ko pagsisisihang gawan ng pabor si Killan at ang ama nito. Killan kept his promise. He dressed my siblings; he fed them and gave them a seemingly comfortable life. I can tell by just looking at them.

Kumakaway sa akin si Poras habang sinasabayan ang madla sa sinisigaw nilang motto ng sevent region. Opele. Nore. Alkar.

Kinawayan ko silang pareho ni Poras. Sa huling pagkakataon, tinitigan ko ang mukha ng dalawa kong kapatid. Cali's face which seems to have been borrowed from the stars, Poras' gorgeous look which he got from my father, his defined jawline and expressive eyes.