Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
YN: Bölümde bahsettiğim bir şarkı var, onu medyaya ekledim. Bölümü okurken dinlemenizi tavsiye ederim.
Günlerdir zihnimi meşgul eden tek bir isim vardı, Kim Taehyung. Onu bir haftadır göremiyordum. Mekanına gittiğimde ve onu orada göremediğimde, kapıda artık selamlaşmaya bile başladığımız o iki adama Taehyung'ı sormuştum. Verdikleri tek cevap, bir süre onun buralarda olmayacağıydı.
En başta umursamamıştım tabi, hatta onsuz geçen ilk günlerim oldukça huzurluydu ama daha sonra endişelenmeme engel olamamıştım. Sürekli peşimde olan bu adam, bir gün bile yanına gitmediğimde benden bunun hesabını soran adam neredeydi? Onu umursamam, onu merak etmem doğru değildi. Bunu biliyordum ama kendime engel olamıyordum.
Her gün gördüğüm adamın bende bir telefon numarası bile olmaması komikti. Kim Taehyung böyle biriydi işte. O istediği her an bana ulaşabilir, karşıma çıkabilirdi ama benim bunları yapmama izin vermezdi.
Aklıma geldiği her an, onun kötü biri olduğunu kendime hatırlatmaya çalışıyordum. Ama kalbim, bu düşüncelerimin tamamen doğru olmadığını fısıldıyordu bana.
Sana nasıl baktığını gördün, Lalisa. Onun gözlerindeki, küçük de olsa yansıyan ışığı gördün.
Gece yarısını çoktan geçmişti ve ben uyuyamıyor, bütün zihnimin yine sadece onunla dolmasına izin veriyordum. Korkutuyordu. Kim Taehyung beni yine korkutuyordu ama bu sefer farklıydı. İlk defa beni korkutan şey Vante'nin varlığı değil, yokluğuydu.
Gözlerimi kapatıp, kendimi uyumak için zorladığım sırada, telefonumdan gelen bildirim sesiyle gözlerimi tekrardan açtım ve kiliti açarak gelen bildirime baktım. Kayıtlı olmayan bir numaradan mesaj vardı.
"Aşağıya gel."
Mesajda yazan tek şey buydu. Kaşlarımı çatarak yatağımdan çıktığımda, penceremin önüne gittim ve kapımızın önüne farkedilen, nerede görsem tanıyacağım o arabaya baktım. Gelen Taehyung'dı. Tam da onu düşündüğüm an, çıkagelmişti işte.
Kalbim anında hızlanırken, üstümde pijamalarımın olmasını umursamadan evin anahtarlarını alarak sessizce aşağıya indim. Bugün babam nöbetteydi ama annem evdeydi. Eğer uyanır ve benim evden gizlice çıktığımı görürse, kesinlikle kalp krizi geçirirdi.
Kapıyı sessizce kapatıp arabaya doğru yürüdüğümde, soğuk hava titrememe sebep oldu ama umrumda değildi. Şu an tek istediğim, nerede olduğunu ve bu saatte niye benim yanıma geldiğini öğrenmekti.
Arabanın kapısını açıp koltuğa oturduğumda, Taehyung'ın bakışları usulca benimkilerle kesişti. Daha sonra ufak bir tebessüm yerleşti dudaklarına. Sessizce birbirimize baktığımız bu kısa anda, günlerdir kalbimde taşıdığım ağırlığın yavaşça üzerimden süzülerek gittiğini hissettim. Taehyung'a dengesiz diyordum ama benim de ondan bir farkım yoktu aslında. Hayatımda olmasını istemiyordum, ama bir yandan istiyordum da. Kararsızdım ve kesinlikle, en kötüsü buydu.
