Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•
Bakışlarını boşluğa dikmiş, parmak boğumları direksiyonu sıkıca kavradığından dolayı bembeyaz olmuştu ve öyle gergin görünüyordu ki, onu nasıl sakinleştirebilirdim hiçbir fikrim yoktu. Taehyung'u birazdan yapacağı şey için ikna etmiş olmak bir anlık pişmanlığa sürükledi beni. Belki de gerçekten hazır değildi, belki de söylediği gibi gerçekten olması gereken buydu ve o öz babasıyla asla konuşmamalı ve onunla tanışmamalıydı.
Taehyung her zaman, aile sevgisinden mahrum bir çocuk olarak büyümüştü ve şimdi hayatı tam anlamıyla yolundayken bile; içinde yeşermeye devam eden o boşluğu ve hissettiği yalnızlığı görebiliyordum. Ona iyi geliyordum, beni çok sevdiğini ve benimleyken çokta mutlu olduğunu biliyordum ancak bazı anlarda yetmediğini de fark etmek zor olmuyordu. Haklıydı da, ben onun sevgilisi ve gelecek aydan itibaren eşi olacaktım belki lakin ona bir annenin şefkatini veya bir babaya duyulan o sonsuz güveni hiçbir zaman yansıtamayacaktım. Annesi yoktu artık belki fakat, en azından babasıyla bir gelecekleri olabilirdi.
Derince bir nefesi içine çektiğinde, sessizce geçen dakikaların ardından bakışlarını bana çevirdiği için minnettardım. Esmer yüzü bir duvar gibi düzdü ancak ben onun içinde kopan fırtınaları rahatlıkla okuyabiliyordum. Artık ben onu, kendimden bile daha iyi tanıyordum. Heyecan ve korkuyla titreyen ellerim onun omuzlarını destek olmak istercesine kavradığında, dudaklarından belli belirsiz bir tebessüm geçti hızlıca. Ardından siyah irisleri, yarım saat kadar önce önüne park etmiş olduğumuz müstakil eve takıldı. Titrek nefesi bir kez daha sessiz ve sıcak arabanın içini doldurduğunda mırıldandı.
"Neden benimle gelmiyorsun?"
"Yalnız olmanız daha doğru," dedim omuzunu usulca sıvazlarken. "Konuşmanız gereken çok şey var ve benim—"
"Tamam," diyerek sözümü kestiğinde anladığına dair başını salladı. "Sorun yok."
Bir zamanlar kabuslarımın başrolü olan Vante, şimdi karşımda savunmasız korkak bir çocuktu ve benim ömrümün geri kalanı boyunca yapmak istediğim tek şey, onu sevmekti. Her gün imkanı varmış gibi daha çok sevmek ve onu inciten ne çok anı varsa hepsini tamamiyle silmekti. O da herkes gibi mutlu olmayı, bir aileye sahip olmayı hak ediyordu çünkü.
