" အင္းပါဆို...လြမ္းတာေပါ့..တကယ္..
ဒါနဲ႔...ဖုန္းအသစ္ဝယ္ေပးအံုး..
iphone ေနာ္...
မရွိဘူး..အလုပ္သြားတယ္..
အင္း...ခဏေနေတြ႕မယ္.."
ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနတဲ့
အိမ္အကူေတြေၾကာင့္ စိတ္တိုၿပီး
ဖုန္းကို ေဆာင့္ခ်ပစ္လိုက္သည္။
အေရးထဲမွ ဟန္းဖုန္းက ပ်က္သြားလို႔
မသံုးခ်င္ဘဲ အိမ္ဖုန္းကို ဧည့္ခန္းထဲလာသံုးေနရတာ။
ကဒ္ကလည္း အသိမ္းခံရလို႔ သံုးစရာတစ္ျပားမွမရွိ။
ကိုယ့္ကိုမၾကည္တဲ့ အိမ္ေတာ္ထိန္းဆီကေတာ့
လက္ျဖန္႔မေတာင္းခ်င္။
Hand phone က မရွိလို႔မျဖစ္ဘူး။
ဝမ္ရိေပၚဘက္က ရာသီဥတုက သိပ္မေကာင္းေတာ့
လို႔ ဦးေလးနဲ႔ေရွာင္ထန္းကို ျမန္ျမန္ေတြ႕ေအာင္ ရွာဖို႔လိုေနတယ္။
လူရွာဖို႔ အကူအညီေတာင္းထားတဲ့ ဟိုလူကလည္း
သူလိုခ်င္တဲ့ ဝမ္ရိေပၚအိ္တ္ကို
ယူေပးၿပီးေနာက္ပိုင္း ဆက္သြယ္လို႔မရေတာ့။
လမ္းစ က ေပ်ာက္ေနသည္။
အခုဆို တကယ္ကို
တစ္ေလာကလံုးမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းလို႔
ေရွာင္းက်န္႔ခံစားေနရတယ္။
" သခင္ေလးကိုပဲ သနားတယ္
အိမ္ေထာင္ေရးကံကလည္း ဆိုးလိုက္တာ "
" ဒီေလာက္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ထားတာကို
နည္းနည္းေလးေတာင္ အားမနာဘူးလားမသိဘူး "
ေလွကားေထာင့္နားမွာ တီးတိုးေျပာေနတဲ့
အိမ္အကူ ၂ ေယာက္က
ေရွာင္းက်န္႔ကို မျမင္။
" အခိုင္းအေစက..အခိုင္းအေစလိုေနၾက..
သူမ်ားကိစၥေတြ စိတ္ဝင္စားမေနနဲ႔
ကိုယ္တိုင္က် ေအာက္တန္းစားအေစခံ "
ေဒါသအေလ်ာက္ ေျပာခ်င္တာေတြေျပာၿပီး
အေပၚထပ္ ျပန္တက္သြားလိုက္သည္။
ရစရာရွိတာရၿပီးရင္ ဒီအိမ္ကျမန္ျမန္ထြက္သြားခ်င္ျပီ။
တစ္အိမ္လံုး မုန္းစရာ ပ်င္းစရာ လူေတြခ်ည္းပဲ။
