"လုပ္စရာရွိတာအကုန္လုပ္ေပးၿပီးၿပီ..
စိတ္ခ်ရေအာင္၂ ပါတ္ေလာက္ေတာ့ မထိနဲ႔ဦး "
က်င္းရီက အနားကပ္လာၿပီး
" ေဟ့ေရာင္..တစ္ကိုယ္လံုးအရမ္းလွတာေနာ္..
တန္ဖိုးထားစမ္းပါကြ...ရွားရွားပါးပါးေလးကို "
ၾကားထဲအတင္းဝင္တိုးကာ..နားေထာင္မိေသာ
က်န္းခ်န္ကေတာ့..မ်က္ေစာင္းႀကီးတခဲခဲ။
သူက်....မျမင္ရလို႔လားေတာ့မသိ။
အံႀကီးႀကိတ္ၿပီး
" သတ္ပစ္လိုက္လည္း ေအးတာပဲ " တဲ့..။
ေဆးရံုေရာက္တဲ့ အေျခအေနေတြထိ ျဖစ္ကုန္လို႔
က်န္းခ်န္လည္း လိုက္လာတာ။
ေသၿပီလားလို႔ လာၾကည့္တာ လို႔ ေျပာၿပီးေတာ့။
----- ----- ----- ----- ----- ----- ----- ----- ----- ----- -----
" အိမ္ျပန္ၾကမယ္ေနာ္ "
ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေျပာၿပီး ေရွာင္းက်န္႔ေျခေထာက္မွာ
ဖိနပ္ကို ကိုယ္တိုင္စီးေပးေနတဲ့ ဝမ္ရိေပၚ။
ခုေတာ့လည္း သူမဟုတ္သလိုနဲ႔။
တကယ္ဆို အမွားက်ဴ းလြန္ထားမိသူမို႔
သတိရလာတာနဲ႔ ေၾကာက္ေနမိေပမယ့္
ထူးဆန္းတယ္။
ေဆးရံုတက္ေနစဥ္အတြင္း
ဝမ္ရိေပၚဟာ သူ႔ကို လိုေလေသးမရွိေအာင္
ဂရုစိုက္ယုယလြန္းလို႔ အေနခက္ရသည္။
ညတစ္ေရးနိုးလို႔ ၾကည့္လိုက္တိုင္း
သူ႔လက္ကို ကိုင္ၿပီး ခုတင္ေဘးမွာ ေမွာက္အိပ္ေန
တာခ်ည္း။
----- ----- ----- ----- ----- ----- ----- ----- ----- ----- -----
ေရွာင္းက်န္႔အတြက္ေတာ့
သာယာတဲ့ ေန႔ရက္မ်ားပါပဲ။
လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ အလကားမရဘူး။
တိုက္ယူရတာ။
ဥာဏ္ေကာင္းမွ ရတာ။
သူ႔ကိုယ္သူလည္း ေတြးၿပီးေက်နပ္မိသည္။
" အခုကစၿပီး ကြာရွင္းတဲ့အခ်ိန္ထိ
လာထိဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔
တရားစြဲဖို႔ အကုန္စီစဥ္ၿပီးသား
က်ဳပ္ကိုထိရဲထိၾကည့္ ေထာင္တန္းက်သြားမယ္
ဘာမွတ္ေနလဲ "
