The Boy I Love to Hate

Chapter 8 Max of Five Books

Caden

"Anong ginagawa mo dito?" I repeated myself when I didn't receive an answer. Nakatuod lang siya habang tinititigan ako sa nanlalaking mga mata na para bang nakakita ng halimaw. Lumapit ako sa kanya, napansin ko ang paghakbang niya palayo. She's scared. "Hinahanap mo ba ako?"

"Hinahanap ka ng coach mo. Said you'll lose your position kapag hindi ka nagpakita doon." sa wakas ay sagot niya. Itatanong ko sana kung paano niya nalaman, naalala kong number niya pala ang binigay ko sa team ko para kontakin kapag may kailangang sabihin sa akin. Does this mean na nagskip siya ng klase para lang hanapin ako at sabihing kailangan ako sa game? Ha! Interesting.

Sa estado ng paa ko, hindi ako makakapaglaro. Ni hindi ko nga kayang maglakad ng straight lalo pa ang tumakbo at sumipa ng bola. Senenyasan ko ang grupo ko na mauna nang bumalik sa Spot, tumalikod na ako nang muling magsalita si Thea.

"Do you really have to do that?" she said firmly. Lumingon ako sa kanya. "Ang mambully ng walang kalaban-labang estudyante."

Matalim na tingin ang pinukol ko sa kanya. So she saw what happened. "None of your business, princess. Huwag kang makialam kung ayaw mong samain ka sa akin."

"Pwede kitang isumbong sa guidance ngayon din and have you and all of your friends suspended--"

"You don't really wanna do that, princess." mabilis ang naging paglapit ko sa kanya, hindi na siya nagkaroon ng pagkakataon na humakbang pang palayo. I ran my knuckles on her small face and eyed her intently. "Sa tingin mo ba iyon ang gustong gawin ng lalaking iyon na gusto mong ipagtanggol? Ang magsumbong? Sa tingin ko hindi."

"Hindi lahat ng tao pwede mong saktan at takutin Caden Arguelles!"

"At sino ang pipigil sa akin na gawin ang gusto ko? Ikaw? May atraso ka pa nga sa akin. Ang gawin mo, magreply ka sa kanila na hindi ako makakarating dahil pilay ako. Pagkatapos no'n sabay na tayong umuwi, ipagdadrive kita." dahil lintik, wala akong kotse at ayokong magcommute sobrang hassle!

"Hindi ako sasabay sa'yo."

Natawa ako sa sagot niya. "At sino ang ineexpect mong magmamaneho sa'yo pauwi, aber?"

"Marunong akong magmaneho, takot lang ako kaya hindi ako nagda-drive. Isa pa, mamaya pa ako uuwi, nagpaalam na ako kay Mama."

"Saan ka pupunta?"

"Wala ka na doon. Bakit mo ba tinatanong, close ba tayo? Alam mo bumalik nalang tayo sa dati, huwag mo nalang akong pansinin at hindi na rin kita papansinin. Ibabalik ko ang cellphone mo kapag nakuha ko na ang inorder ko."

Tumawa ako. "Alam mo 'yon nga ang problema eh. Wala akong cellphone at number mo ang binigay kong temporary number sa kanila. Kaya sa ayaw mo at sa gusto, magkikita tayo, mag-uusap tayo, magsasama tayo at wala kang magagawa doon." mas lalo akong natawa nang pumangit ang mukha niya sa narinig. Halatang hindi niya nagustuhan, nakapagtataka dahil kung iba-ibang babae malamang naglupasay na sa tuwa sa alok ko. Iba na talaga siya. Ang naaalala ko, madalas siyang nakatanga sa bawat galaw ko. Madalas niya akong sundan, pati supot ng candy na itinapon ko pinupulot niya't hinahalikan. Kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari bakit biglang iba na siya, ayaw na sa akin. Kunsabagay wala akong pakialam sa nararamdaman niya. Convenient na may kotse akong gagamitin sa tuwing papasok at uuwi sa school. Convenient din na malapit siya sa bahay ko, naputulan kami ng kuryente sa bahay, wala akong pera pang check in sa hotel, kaya pwede akong makikwarto sa kanya. She won't dare tell her parents. Takot niya lang. From what I observed, siya ang klase ng babaeng masunurin sa magulang, siya ang tipong matatakot gumawa ng kalokohan. Dahil doon, she could easily be manipulated.