Seul Nine-Nine: Taekook

Final; 33: Beklenmedik olaylar

Taehyung'un annesi sadece gecemizi bozmakla yetinmeyecek gibiydi.

Dün gece geldiğinden ve muhtemelen o seslerimizi duyduğundan beri bana kötü kötü bakıyordu. Taehyung'a bunu söylediğimde onun kendi bakışının bu olduğunu söylese de hayır, o gerçekten bana kötü kötü bakıyordu.

"Hayatında ciddi düşündüğün biri olduğunu söylediğinde seni ciddiye almamakta hata yapmışım" demişti annesi birden sessizliği bozarak. Şu anda kahvaltı masasındaydık ve kimse çıt çıkartmıyordu. Yani az önceye kadar. Ortam o kadar gergindi ki şu anda annesinin söylediği şeye yani Taehyung'un benden bahsetmiş olmasına doğru düzgün sevinemiyordum bile.

"Neyine inanmadığını bilmiyorum ama kendi seçimindi, ben de zorlamadım."

Taehyung omuz silkerek konuştuğunda rahat tavrı annesini bozmuş gibiydi. Ve de sinirlendirmiş.

"Babanla konuştun mu hiç?"

Tek kaşını kaldırarak sorduğu soru benim nefesimi tutmama neden olduğunda Taehyung elindeki çubukları biraz gürültü çıkartarak bırakmış, bakışlarını annesine çevirmişti.

"Konuşmadım ama sorun yok, istersen tam şu anda onu arayabilir ve buraya çağırabilirim. Hiç problem değil"

"Problem olmayacağından emin misin? Babanın eşcinsellik hakkında ne düşündüğünü bilmiyor musun?"

"Biliyorum ama artık umrumda değil. Yanımda olmadığınız, tek başıma ilerlemek zorunda kaldığım ilk konu olmayacak"

Dudaklarımı birbirine bastırmama neden olmuştu söylediği şey. Bakışlarımı annesinden çekerek, annesine bakıyordum çünkü tepkilerini merak ediyordum, ona çevirdiğimde dudaklarımın büzülmesini engellemek çok zordu. Çünkü güçlü bakışlarının altında, yüzündeki üzgün ifadeyi görmemek imkansızdı.

"Çağır babamı" demişti Taehyung birden kaşlarını kaldırarak. Üzgün olduğu belliydi ama hala dik durmaya çalışıyordu. "Çağır buraya. Akşam yemeğine gelsin. Söyleyip kurtulmak istiyorum"

Annesi şaşkınca Taehyung'a bakarken ben dikkat çekmemek için yutkunmamıştım bile.

"Emin misin? Beklediğin tepki ne bilmiyorum ama onu alamayacağından eminim?"

"Biliyorum anne. Biliyorum. Kızıp bağıracak. Çocuğum değilsin sen, Taehyung nerede diyecek. Biliyorum. Sadece bitsin gitsin istiyorum."

"Tamam. Sen bilirsin" diyerek oturduğu yerden kalktığında gözlerimle onu takip ediyordum ki birden annesi bana bakmaya başladığında ne yapacağımı bilememiş, alık alık suratına bakmaya devam etmiştim. Fakat o anda beklemediğim bir şey olmuştu. Annesi gözlerime bakarken duraksayarak yüzümü incelemiş ve birden gülmüştü.

"Suyeon'a benzeyen birini bulacağını düşünmemiştim. Neyse. Ben babanla konuşayım, size afiyet olsun" diyerek yanımızdan ayrılıp ona verilen odaya gittiğinde bakışlarımı Taehyung'a çevirmiştim.

"İyi misin?"

Sessizce mırıldanarak eline uzandığımda Taehyung'un yüzümü incelediğini fark etmiştim. Kaşları çatıktı. Anlayamıyordum açıkçası ne olduğunu.

"Taehyung?"

"Alakan yok" demişti başını iki yana sallarken. "Suyeon'a falan benzemiyorsun"

"O kim bilmiyorum ama senin söylediğine inanıyorum."

"Çok eskiden hoşlandığım ama ulaşamadığım bir kız" demişti. Kaşları çatıktı. İfadesi sertti. "Annem sadece ortalığı karıştırmak için öyle bir şey söyledi. Aramıza bir soğukluk girmesini umarak konuştuğuna eminim"