Benim Bir Parçam / A Part of Me (2.Cilt)

22. Bölüm - İnişler ve Çıkışlar

22. Bölüm – İnişler ve Çıkışlar

Harry o gece geç saate kadar kimseyle ortadan yok oluşuyla ilgili konuşmadı. Bakan ve Seherbazları, Harry geri geldikten kısa süre sonra ayrılmışlardı. Beş genç ortak salonda bir tek onlar kalana dek oturarak her zamanki gibi kaymakbiralarını içip havadan sudan muhabbet etti. Dean yüksek sesle esneyerek merdivenleri çıkar çıkmaz, Hermione ve Ginny Harry'i soru yağmuruna tutmaya başladı.

"Ne oldu?"

"Neden gittin?"

Harry hemen cevap vermedi. Damien ve Ron'a baktı, ikisi de sessizlik içinde oturuyorlardı ama gözleri Harry'nin yüzüne sabitlenmişti, cevaplarını bekliyorlardı.

Bir darbeyle fark etti ki, onlara bağımlılığını söylemesi gerekiyordu. Neden babasıyla kavga ettiği hakkında onlara yalan söyleyebilirdi ama onlara daha önce hiç yalan söylememişti. Neden şimdi başlasındı?

"Sanırım en baştan başlamam gerek." iç geçirdi.

Onlara hızlıca Poppy'nin teşhisini ve anne babasının verdikleri tepkiyi anlattı. Ortaya çıkan şey karşısında hiçbir şaşkınlık göstermemelerine şaşırdı. Damien'a baktı ve yüzündeki suçluluk ifadesini gördü ve onun önceden bunu öğrendiğini ve diğerlerine söylemeye karar vermiş olduğunu fark etti. Ufak kardeşine duyduğu kızgınlığı ve rahatsızlığı bastırdı. Sağlığı özel bir konuydu ve dördünün oturup bunun hakkında konuşmaları fikrinden hoşlanmıyordu. Damien'la özel olarak konuşacaktı.

"...işte çıktığımda nereye gideceğimi bilmiyordum. Dışarıda kalırdım ama – ama yeterince iyi hissetmiyordum. O yüzden aklıma ilk gelen yere gittim." Harry bitirdi gariplikle.

"Ve o Remus Amca'nın eviydi?" Damien sordu şaşkınlıkla.

Harry cevap olarak omuz silkti.

"Neden olmasın?"

"Siri Amca'nın evine gidersin diye düşünürdüm." dedi Damien dalgınca.

"Oraya gidemezdim." dedi Harry, kelimelerini keskin bir şeyler süsleyerek. "Orası Karargah. Bana kalsa, o yere bir daha asla adımımı atmam." bitirdi.

Diğerleri birbirleriyle hızlı bir bakış paylaştı. Harry'nin Zümrüdü Anka Yoldaşlığı nefretini aştığını düşünmüşlerdi. Görünüşe göre yanılıyorlardı.

"Nasıl...nasılsın?" Hermione sordu tereddütle.

Harry ona baktı. Uyku iksiri olmadan nasıl başa çıktığını sorduğunu biliyordu.

"İyi." yalan söyledi. İyi değildi. İksirin yardımı olmadan uyuyamıyordu. İki gece öncesinden, James'in olduğu o kabusu gördüğünden beri uyumamıştı. Ama Harry bunu kimseye söylemeyecekti. Onları ilgilendirmezdi.

"Daha fazla iksir almadın o zaman?" Ron sordu gözlerinde garip bir bakışla.

Harry tekrar tepesinin attığını hissetti. Bugünlerde sanki öfkesi hemen yüzeyde bir yerlerde dolanıyormuş gibiydi.

"Hayır, almadım." Harry cevapladı, dişleri kelimelerin etrafında sıkılarak.

Damien abisinin sinirini kontrol etmeye çalıştığının göstergelerini gördü. Babasıyla da aynısıydı.

"Bence artık yatmalıyız. Uzun bir gün oldu." dedi ayağa kalkarak.

Diğerleri takip ederek Harry'e birkaç dakikalığına Ginny'le yalnız kalma şansı verdiler. Harry sessizce yatakhanesine girdiğinde Ron'un onun yatağında oturduğunu, besbelli onu beklediğini gördü.