FLIKKEN MAASTRICHT ✰ ONGESCHREVEN

-11-

Angela

De hele dag was er een bepaalde spanning tussen ons. Bij elke aanraking kreeg ik kippenvel over mijn hee lichaam en ik wist zeker dat hij dat ook had. Met elke lach voelde ik mijn benen slap worden. Hij had dat effect nu eenmaal op vrouwen. Ik had deze ochtend dan ook niet gelogen. Ik vond hem erg leuk en nadat ik nogmaals had gevoeld wat hij in zijn broek had zitten, werd het alleen maar lastiger om mezelf in te houden. Het einde van de draaidag naderde en ik wist dat Victor en ik ongeveer tegelijkertijd klaar zouden zijn. Ik wachtte op hem bij zijn auto, iets wat ik de laatste tijd wel eens vaker deed. Een prachtige lach verscheen op zijn gezicht toen hij me zag staan. 

'Hey, jij' zei hij enthousiast.

'Hey, jij' herhaalde ik onze inmiddels standaard begroeting. 'Wat ga je vanavond doen?'

'Ik heb niet echt plannen. Het zal wel weer een avondje Netflixen worden, denk ik' zei hij zonder enige vorm van enthousiasme.

Ik verzamelde al mijn moed bij elkaar. 'Misschien kunnen we iets leuks doen samen?' Er heerste een lange, ongemakkelijke stilte. 'Als je het liever niet wil dan...' begon ik.

'Nee, nee, dat is het punt niet' zei hij vlug.

'Wat is het punt dan?'

'Ik had het gewoon niet verwacht' zei hij eerlijk terwijl hij mijn hand pakte. 'Maar het lijkt me leuk om samen iets te gaan doen. Het is best lang geleden.'

Ik knikte. De laatste keer dat we samen iets leuks deden was ruim een jaar geeden. Natuurlijk zagen we elkaar elke dag, maar het is toch anders. Samen met hem zijn had ik altijd al fijn gevonden. Hij is het type persoon waar je mee kan lachen, mee kan huilen en alles mee kan delen. Ik glimlachte bij die gedachte. 

'Aarde aan Angela. Wat wil je gaan doen?' vroeg hij kennelijk voor de tweede keer.

'Sorry... We kunnen naar mijn huis gaan en koken als je dat leuk vindt?' stelde ik voor.

'Dat lijkt me leuk!' zei hij oprecht enthousiast.

Er viel een gewicht van mijn shouders. 'Zullen we maar gaan doen?'

Hij knikte. 'Er is alleen een klein probleempje' 

Zeg alsjeblieft niet dat je een vriendin hebt en dat je dit niet kunt doen. 'Wat voor probleem?' vroeg ik uiteindelijk. 

'Mijn hond... ik moet eigenlijk nog even met hem wandelen voordat ik met je mee kan'

Nog meer gewicht dat van mijn schouders af viel. 'Geen probleem! Dan gaan we eerst even langs jouw huis voor Max. Ik vind het ook wel leuk om hem weer even te zien'

We stapten in zijn auto en reden richting zijn huis. Hij hield altijd vol dat hij nooit naar Limburg zou verhuizen voor zijn werk, maar hij heeft hier uiteindelijk toch een huis gekocht. Het heen en weer reizen werd hem teveel. Ik had er veel respect voor, want een groot deel van zijn familie en vrienden woonden aan de andere kant van het land en hij was praktisch helemaal alleen hier. Natuurlijk had hij zijn vrienden en collega's van Flikken, maar een groot deel van zijn leven vond toch plaats in onze hoofdstad.

 'We zijn er!' zei hij terwijl hij in een soepele beweging de auto parkeerde. Hij stapte uit en liep naar mijn kant van de auto om de deur voor me open te doen. Het is zo'n gentlemen. Ik glimlachte toen ik uitstapte en samen liepen we naar zijn voordeur. Achter de deur hoorde je de hond enthousiast heen en weer rennen.

'Hey!' zei Victor enthousiast toen we naar binnen liepen. Hij knielde naast zijn hond neer en kriebelde op zijn hoofd. 'Hey vriend!' 

We lijnden hem snel aan en liepen een rondje. Het voelde echt een beetje alsof we een koppel waren. 'Je kan hem anders ook meenemen als je wil? Ik denk dat mijn hondje het ook wel gezellig vindt!'

Hij knikte. 'Dat is misschien wel handig, als je het niet vervelend vindt. Dan hoef ik ook niet zo op de tijd te letten.'

'Natuurlijk niet! Jullie zijn altijd welkom, dat weet je toch!' 

We liepen terug richting zijn auto. Victor plaatste Max in de auto en maakte hem vast aan de riem, terwijl ik tegen zijn auto aanleunde. Toen hij klaar was stond hij ineens voor me. 'Klaar om te gaan?' vroeg hij.

Ik kon alleen maar knikken. Zijn gezicht was zo dicht bij het mijne dat ik mijn benen weer helemaal slap voelde worden. 'Klaar om te koken?' vroeg ik uiteindelijk maar.

'Wil je niet gewoon iets bestellen?'

Ik schudde mijn hoofd. 'Dacht het niet!' 

Hij lachte. 'Sinds wanneer ben jij zo toegewijd als het op koken aankomt?'

Ik haalde mijn schouders op. 'Koken is net als acteren of performen. Je gooit alles bij elkaar en laat de temperatuur stijgen...'

Hij ging tegen me aan staan en kreunde. 'Weet je zeker dat je het nog over koken hebt?'