FLIKKEN MAASTRICHT ✰ ONGESCHREVEN

-25-

Victor

Ik voelde mijn ogen groot worden. Zei ze nou echt dat ze van me houdt? Ze houdt van me... Ik wist best dat ze dat deed en dat liet ze me ook vaak genoeg merken, ze zei het alleen nooit hardop. Ze heeft het één keer eerder gezet toen ze dronken was en ik haar thuis bracht, maar met een dubbele tong klonk het toch wat minder oprecht. 

Ik drukte een kus op haar voorhoofd. 'Ik hou ook van jou'. De woorden die ik nooit eerder tegen een vrouw had gezegd. Tenzij je mijn moeder meetelt, maar ik sprak de woorden nauwelijks uit. Ik was altijd bang dat het te echt zou worden als ik tegen iemand zei dat ik van haar hield.

In mijn vorige relaties heb ik het echt wel geprobeerd. Ik was bijna 3 jaar met haar samen en het begon een probleem te worden dat ik mijn gevoelens niet kon uiten. Uiteindelijk was dat ook de reden waarom ze bij me weg ging. Nu had ik het binnen een paar weken al tegen Angela gezegd. Natuurlijk kende ik haar al heel lang, maar de angst om mijn gevoelens uit te spreken voelde ik niet meer. Het voelde zelfs heel goed. 

Angela liet me dingen voelen waarvan ik niet eens wist dat het bestond. Elke keer dat zij naar me keek en ik naar haar dan merkte je aan alles dat er meer was. Iets wat je niet kon uitleggen, maar wat je echt moet voelen om het te begrijpen. Als onze ogen elkaar ontmoeten, is het alsof we direct met elkaar verbonden zijn. Ik weet dat niemand het merkt behalve zij en ik, maar dat is waar ik het meest van hou. Haar ogen zijn de mooiste die ik ooit heb gezien. Er zijn momenten dat ik niets liever wil dan haar in de ogen kijken, want als we in stilte naar elkaar kijken, zeggen we uiteindelijk het meest. Nu was zo'n moment en ik vond het geweldig. Uiteindelijk zijn we samen in slaap gevallen.

We werden de volgende ochtend vroeg wakker. We hadden een vrije dag en daar was ik nu heel dankbaar voor. Angela was nog steeds gebroken. Ze vertelde me over de afspraak die ze met Thijs had gemaakt. Ze zou vandaag terugkomen en tegen die tijd zou hij weg zijn met zijn spullen. Ik kon zien dat ze er erg tegen op zag om terug te gaan. 

'Zal ik met je meegaan?' stelde ik voor.

Ze knikte dankbaar. 'Wil je dat doen? Ik ben bang dat hij er misschien nog is als ik terugga en Ik wil niet meer alleen met hem zijn. "

Ik streelde een pluk haar achter haar oor. 'Dan ga ik met je mee, maak je geen zorgen'

Een uurtje later waren we klaar met ontbijten en stapten we in de auto. Ik kon zien dat ze nerveus of bang was of misschien allebei. Ik wist nog steeds niet alles van gisteravond, maar Angela was voor niemand bang. Mijn bloed begon al te koken door enkel de gedachte aan hem.

Toen ik de auto voor haar huis parkeerde, pakte ik haar hand stevig vast. 'Het komt wel goed, ik ben bij je'

Ze keek me dankbaar aan. 'Dankjewel. Zijn auto is er niet meer, dus ik denk dat de kust veilig is' 

'Laten we het hopen' zei ik terwijl ik de autodeur opende. Ik had een raar voorgevoel en ik hoopte dat het niets met hem te maken zou hebben. 

We gingen het huis binnen. Ik had verwacht dat hij er zou zijn, maar er was geen spoor van Thijs te bekennen. Ze zuchtte opgelucht toen ze de sleutel van de voordeur op tafel zag. 'Hij is weg', zei ze met een voorzichtige glimlach.

'Je kunt nog een paar dagen bij me blijven als je wil?'

Ze knikte. 'Dat zou ik heel fijn vinden'. Ze drukte een vluchtige kus op mijn lippen. 'Ik haal boven nog even wat spullen en dan gaan we. Ik kijk er naar uit om samen met jou de dag verder door te brengen.' 

Na nog een snelle kus rende ze naar boven en plofte ik op de bank neer. Ik las net wat berichten op social media toen ik een luide schreeuw hoorde. De schreeuw kwam van boven en ik wist precies van wie die was.