FLIKKEN MAASTRICHT ✰ ONGESCHREVEN

-12-

Victor

Het ritje naar haar huis was erg stil. Ondanks dat we niets zeiden, was de spanning voelbaar. Max probeerde vanaf de achterbank een aantal keer om onze aandacht te krijgen. Hij had Angela altijd al leuk gevonden en daar was zichtbaar niets aan veranderd. Ik parkeerde de auto voor haar huis en keek naar haar. Ze was prachtig. Dat had ik altijd al gevonden, maar de laatste tijd leek ik het steeds vaker in te zien. Steeds bewuster ook. Ze glimlachte toen ze doorhad dat ik naar haar keek. We gingen alle drie de auto uit en liepen naar haar voordeur. Angela draaide de sleutel om en een zacht geblaf kwam ons tegemoet. 'Sorry, Ava is nogal enthousiast'. Max leek er geen problemen mee te hebben en reageerde ook erg enthousiast op haar kleinte witte hondje. Met een ruk trok Max zich los en stormde enthousiast naar binnen.

'Sorry...' mompelde ik terwijl Ava en Max elkaar achterna zaten.

'Geen zorgen. Ze hebben het leuk samen toch?' 

Ik knikte. 'Net als wij' 

'Zullen we gaan koken?' doorbrak ze de ongemakkelijke stilte.

'Je wil echt niks bestellen he?' lachte ik.

Ze schudde haar hoofd. 'Jij denkt dat ik niet kan koken dus ik wil je bewijzen dat ik het wel kan'

'Dat heb ik nooit gez...' 

'Nee, maar na al die jaren weet ik echt wel hoe jij in elkaar zit, vriend.' Ze zette haar spullen op de grond en liep richting de keuken. Ik volgde haar op de voet. 'Zal ik pasta maken?'

'Klinkt goed! Laat me maar weten wat ik kan doen'

'Als jij alles kan snijden, dan begin ik vast met koken'

Ik deed wat ze me had gevraagd. Ik doorzocht haar hele keuken en vond uiteindelijk een mes en een snijplank. In minder dan een half uur tijd stond er een heerlijke pasta op tafel.

'Hebben we even mooi gefixt!' zei ik terwijl ik haar een high five gaf.

Ze lachte. 'Je doet net alsof dit een overwinning is' 

'Ik bestel vaak eten, dus eigenlijk is dat het wel' zei ik terwijl ik ongemakkelijk naar de grond staarde. Wolfs was een perfecte kok, maar zelf kon ik er vrij weinig van.

'Je eet alleen afhaal eten?' vroeg ze verbaasd.

'Voornameijk. Soms kook ik wel, maar voor jezelf koken is niet echt leuk'

Ze knikte begripvol. 'Dat herken ik wel. Misschien moeten we dit dan maar vaker doen.

'Lijkt me leuk!' Ik nam een hap van de pasta en was verbaas over hoe lekker dit was. 'Wow, wat zit hierin?'

Ze lachte weer. 'Je hebt zelf geholpen, slimmerik'

'Geen geheim ingrediënt?'

Ze haalde haar schouders op. 'Liefde is het geheime ingrediënt denk ik'

Ik slikte hoorbaar en wist niet zo goed of ze het over het eten had of op iets anders doelde. We aten het eten op in stilte. 

'We kunnen zo Netflix kijken als je wil? vroeg ze.

Ik knikte. Het voelde goed om samen met haar te zijn. Sinds ik hier een huis heb voelde ik me vaker eenzaam. Natuurlijk had ik Max, maar soms had je nu eenmaal behoefte aan wat menselijk contact. Op de set had ik dat continu, maar het zou fijn zijn om thuis iemand te hebben. Iemand om mee te eten, mee te praten, mee te lachen, noem maar op. Nadat we de tafel hadden afgeruimd liepen we richting de woonkamer. Max was languit op de bank gaan liggen en er was nog maar een klein plekje vrij. 'Max, wegwezen!'

'Laat hem maar. Het maakt niet uit. We passen daar wel' zei ze. We namen naast elkaar plaats op de bank. Het was erg krap en ze schoot in de lach. 'Oke, misschien had je wel gelijk. Dit is krap' 

Ik draaide mijn hoofd haar kant op. 'Ik vind het wel fijn eigenlijk' fuisterde ik.

Ze legde haar hoofd op mijn schouder. 'Ik vind het ook wel fijn' Ik voelde een rilling over haar lichaam gaan. 

'Heb je het koud?' vroeg ik. 

Ze knikte. 'Een beetje. Ik denk dat ik vermoeider ben dan ik dacht'

'Als je wil dat ik weg ga...' 

'Nee, blijf alsjeblieft!' zei ze terwijl ze een klopje op mijn been gaf en haar hand daar vervolgens liet rusten. Ik voelde de warmte van haar hand door mijn broek heen. Haar aanrakingen waren ontspannend en ik moest een kreun onderdrukken.

'Wil je iets drinken?' 

Ik schudde mijn hoofd. Te bang om iets te zeggen. Te bang dat er een kreun zou ontsnappen. Te bang dat deze aangename spanning weg zou zijn als ze op zou staan. Ik probeerde mezelf te ontspannen en hoopte maar dat ik mijn hartslag weer een beetje normaal zou krijgen. Ik zou namelijk echt in de problemen komen als ik mijn gedachte niet onder controle zou krijgen...