FLIKKEN MAASTRICHT ✰ ONGESCHREVEN

-24-

Angela

'Angela, wil je met mij trouwen?'

Mijn mond viel open van verbazing. Ik was wel vaker ten huwelijk gevraagd. Zelfs een paar keer door fans, dus meestal stond ik er niet meer zo van te kijken, maar deze keer was ik ontzettend verbaasd. Ik stond op het punt om hem te vertellen wat er tussen mij en Victor was gebeurt en hij vroeg me ten huwelijk. HIJ VROEG ME TEN HUWELIJK. Ik moest een antwoord geven, maar ik kon geen woord meer over mijn lippen krijgen.

'Ik snap het als ik je hiermee overval...' begon Thijs.

Ik knikte. 'Dat kun je wel zeggen ja...' 

'Sorry. Ik snap het als dit te snel voor je is. We hoeven niet direct te trouwen. We kunnen een jaar wachten. Of twee. Langer zelfs als jij dat liever wil' ratelde hij.

Ik schudde mijn hoofd. 'Ik weet het niet Thijs' 

'Wat weet je niet?' vroeg hij terwijl hij langzaam op stond. 

'Of ik hiermee verder wil... Met jou' 

'Maar het ging zo goed tussen ons. Ik begrijp het niet' 

Die woorden zorgden ervoor dat er iets in mij knapte. 'Het gaat allemaal goed voor jou, ja. Niet voor mij. Ik kan geen relatie hebben met iemand die elke week op zakenreis moet!' 

Hij snoof. 'Zegt de vrouw die 16 uur per dag aan het werk is'

'Dat wist je toen je een relatie met me begon. Jouw zakenreisjes kwamen later pas' 

Hij sloeg hard op de tafel. Ik ben nooit bang voor hem geweest, maar deze keer was ik dat wel. Ik had hem nog nooit zo boos gezien.

'Je bent zo'n egocentrisch wijf!' schreeuwde hij terwijl hij nogmaals een klap op de tafel gaf.

Ik voelde de tranen in mijn ogen opwellen toen hij verder ging met zijn tirade. 'Welke man op de wereld is wel goed genoeg voor jou, mevrouw?' 

Een traan rolde over mijn wang. 'Je hoeft zulke dingen niet tegen mij te zeggen...' 

Hij grijnsde. In mijn ogen was Thijs altijd de lieve, onschuldige man, maar nu zag ik een hele andere kant van hem en die beviel me totaal niet.

'De prinses kan het niet meer aan?'

Ik had hem verkeerd ingeschat. Zo ontzettend verkeerd ingeschat. Ik besloot dat het tijd was om mijn spullen te pakken, dus ik stond op. 

'Wat ga je doen?' vroeg hij boos.

'Ik ga weg' antwoordde ik kortaf. Ik wilde hem niet meer om mij heen hebben.

'En waar ga je heen?' 

'Naar Victor' 

Hij rolde met zijn ogen. 'Wat wil je van die gast?'

'Om eerlijke te zijn Thijs, wil ik meer met hem dan met jou op dit moment' sneerde ik terug. Ik rende de trap op en hoorde hem achter me aan komen. Hij greep mijn enkel vast en trok me naar beneden. Verward van wat er net gebeurt was keek ik op. Ik zag de spijt in zijn ogen.

'S-sorry, Angela. Dat had nooit mogen gebeuren' stamelde hij. 'Ben je oké?' 

Ik schudde mijn hoofd terwijl ik omhoog krabbelde. Tranen rolden over mijn wangen. Niet omdat ik pijn had, maar om alles wat er zojuist was gebeurt. 'Als ik morgen terug kom, zijn jij en al je spullen weg. Begrepen?' 

Zo snel als ik kon haastte ik me naar buiten. Er kwam maar geen eind aan het tranendal. Ik was van plan geweest om wat spullen te pakken, maar ik wilde geen minuut langer bij Thijs in de buurt zijn. Nog geen half uur later stond ik dus bibberend en huilend bij Victor voor de deur.

'Angela!' riep hij bezorgd terwijl hij me naar binnen trok. 'Wat is er gebeurt?'. Hij nam me stevig in zijn armen. Het voelde warm en vertrouwd. Ik voelde me zo veilig bij hem. Ik wilde zijn shirt vastpakken, mijn gezicht in zijn nek begraven en hem nooit meer loslaten. De rest van de avond spendeerden we samen en we spraken over van alles en nog wat. Ik vertelde hem dat Thijs me ten huwelijk had gevraagd, maar ik kon nog steeds niet geloven wat er daarna allemaal was gebeurt. Ik wilde dit zo snel mogelijk achter me laten.

Het voelde zo goed om bij hem te zijn. Niet dat ik ergens anders heen kon, maar ik was graag bij hem. Het voelde zo vertrouwd om naast hem in bed te liggen. Ik staarde naar het plafond van zijn slaapkamer. Hij lag naast me en ik vroeg me half slaperig af waarom ik hem verdiend heb. Ondanks dat hij hier naast me lag, diep in slaap, kon ik alleen maar denken aan wat een paar uur eerder heeft afgespeeld. De tranen rolden weer over mijn wangen. De ergste vorm van huilen is wanneer je in bed ligt met je hand voor je mond zodat je geen lawaai maakt. De tranen lopen over je kussen en je hart breekt en je denkt aan alles waardoor je moest huilen. Je andere hand ligt op je hart, omdat het zoveel pijn doet. Plotseling voelde ik zijn lippen op mijn wang en zijn hand die over mijn gezicht streelde. 'Huil niet om iemand die je jouw lach heeft afgenomen' fluisterde hij.

'Ik wil ook niet meer huilen' snikte ik.

Hij nam me in zijn armen. Zijn sterke, warme armen waar ik naar verlangde. Ik begroef mijn gezicht in zijn nek terwijl hij zijn hand door mijn haren liet glijden.

'Angela, er is één ding wat je nooit mag vergeten' 

Ik keek hem vragend aan. 'Wat dan?'

'Ik hou je vast als je het even niet meer aan kunt. Ik zal je tranen wegvegen als je huilt en ik zal voor je vechten als je dreigt op te geven. Wat er ook tussen ons gebeurt, vergeet niet dat ik er altijd voor je ben, oké?' 

Nu wist ik het zeker. Gedurende het hele leven zul je één persoon ontmoeten die anders is dan alle andere. Je zou uren met deze persoon kunnen praten en je nooit vervelen, je zou hem dingen kunnen vertellen en hij zal je niet veroordelen. Deze persoon is je soulmate, je beste vriend. Laat die persoon nooit gaan. En wat Victor betreft... Hij liep mijn hart binnen alsof hij daar altijd thuishoorde. Victor is mijn soulmate en ik zou hem nooit meer laten gaan.

'Ik hou van je' fluisterde ik in zijn oor.