Bize gereken ışık değil, ateş.
Gözlerini kırpmadan önünden geçen küçük kızı izlerken her şeyin bittiğinin çoktan farkındaydı.
"Biliyorsun eğer bu gece bir karşılaşma olursa bu ölüm karşılaşması olacak ve kimse bundan sağ çıkamayacak."
Bunu biliyor...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Keyifli okumalar 💐
Uzun, derin bir ürperti kollarından başlayıp tüm vücudunu sararken Lina derin bir nefes alarak gözlerini açtı. Gördüğü ilk şeyin gri gökyüzü oluşu kaşlarını çatmasına neden oldu. Hemen sonra fark ettiği ilk şey ise toprak üzerinde yatıyor oluşuydu.
"What the hell?*" diye sessizce mırıldanırken uzandığı yerden doğrulmaya çalışıyordu. Neler olduğunu anlamıyordu. (*"Bu da ne?")
Sonunda oturur pozisyona geçtiğinde üstündeki siyah geceliğine takıldı içi kızarmış buz mavisi gözleri önce. Suratı belirsizlikle kasıldı. Neden bu havada üzerindeki ince, saten gecelikle bir mezarlıktaydı? Onu kim buraya getirmişti?
Soru işaretleriyle dolu yüzünü sonunda yerden kaldırdığında nerede olduğunu tam olarak anlamasıyla nefesi kesilir gibi oldu.
"No, no, no..." diye telaşla söylendi. Bacaklarını altına alıp oturur pozisyona geçtiğinde aldığı, almaya çalıştığı, derin nefesleri kontrol edemiyordu. (*"Hayır, hayır, hayır...")
Mezarlıktaydı.
Gözleriyle hızla bulunduğu yeri taradı.
"Anybody here?!" diye seslendi etrafa bakarak. Yerinden kıpırdayamıyordu. (*"Kimse var mı?!")
"Please! Anybody here?!" (*"Lütfen! Kimse var mı?!")
Tüm vücudu titremeye başladı.
Kimse yoktu.
"Please..." dedi kısık bir sesle. Neredeyse fısıldar gibi. Yüzü acıyla kasıldı. "Someone get me out of here." ("Biri beni buradan çıkarsın.")
Lina, mezarlıklardan çok korkardı.
"IS THERE ANYONE?!" diye bağırdı boğazı yırtılırcasına son bir çabayla. Gözleri yaşlarla dolmuştu. Etrafta birsürü mezarlık ve ağaçtan başka hiçbir şey yoktu. Öyle bir alandaydı ki mezarlıkların sonu görünmüyordu. Bulunduğu yer uzadıkça uzuyordu. (*"KİMSE VAR MI?!")
