TUTSAK

10- Kan

Helloo!
Yeni bölümle sizlerleyiz🥳

Instagram; tutsakofficiial

Mor ve ötesi - Bir derdim var

İyi okumalar ballarım💜

🕊

"Özür dilerim"

Mutfak kapısından girdim ve kapıyı kilitledim. Çakıroğlu özrünü duymak isteyene dilesindi ben onun özrünü bırak nefes alış verişini bile duymak istemiyordum. Yukarı çıktım. Odama girdim. Yatağımı açtım ve girip uyudum.

🕊

Zilim susmuyordu çünkü biri ırzına geçmişti zilin. Yataktan kalktım. Aşağıya indim. Kapıyı açtım.

Çakıroğlu.

Kapıyı geri kapattım. Bir daha çaldı zil. Cinnet geçirmenin eşiğindeydim. Konuşmayacaktım. Konuşayım diye yapıyordu. Sinirlenip bağırıp çağırmayacaktım. Kapıyı açtım.

"Hiç uyanmasaydın" yüzüne bakıyordum sadece. Cevap bekliyoduysa da çok beklerdi. "Konuşalım artık" o kadar boş bakıyordum ki. "Bir şey söyle" Gözlerimde gördüğünden çekinmiş olacak ki "Lütfen beş dakika" başımla içeriyi işaret ettim. İçeri girdi.

Geçmemi bekledi. Salona yürüdüm arkamdan geliyordu. Tekli koltuğa oturdum. Oda çarprazıma oturmuştu.

"Konuşma tamam ama dinle" hay hay der gibi başımı salladım sadece. Sağır olmayı biraz bıraksam da hala dilsizdim. "Çok sinirliydim o gün, gelen telefon beni çileden çıkartmıştı. Gittiğim yerde hiç istemediğim biriyle karşılaşt-"

"Banane bunlardan"

"Garaj-"

"Çakıroğlu! Banane diyorum"

"Cevap vermeden dinleyecektin"

"Masal anlatacağım demedin"

"Masal gibi mi geliyor anlattıklarım?"

"Aynen öyle"

"Eyvallah" dedi ve kalktı oturduğu yerden.

Ben sağır dilsizliğe devam etseydim kim bilir ne masallar anlatacaktı. Ben masal dinleyecek yaşı geçmiştim.

Buralara kadar boşuna zahmet etmiş. Değerli zamanını çalmayalım. Anlatacakları da söyleyecekleri de gram umrumda değildi. Benim o an ihtiyacım vardı ona. O bana sırtını dönmeyi tercih etti. Şimdi kendisini dinlememi teklif etmesi bile komik. Ben bana sırtını dönen birini dinlemem. Bana yaptığını yaptım. Evime aldım, yardım edecek gibi yaptım, konuşacak, dinleyecek gibi yaptım.

Sesini duymaya hala tahammülüm yoktu. O an o garajın önünde çok ihtiyacım vardı Alptekin Çakıroğlu'na. Hiç kimseye ihtiyacı olmayan benim. Yine kimseye ihtiyacım olmamalıymış.

En doğrusu yine kendi başına çözmekmiş. Hep böyle olmuştu. Ben birine biraz yumuşak davransam o bana sırtını dönüyordu. Öğrenmiştim aslında kimseye ihtiyaç duymamayı. Bana ne yapmış olabilir de ben koşarak ona gitmiştim. Sırtını döneceğini bir an bile düşünmeden. Hayal kırıklığıydı benim için. Gözlerimde gördüğü buydu belki de.

Onun savaşında vurulan bendim, silahı tutan oydu. Bizim hikayemiz böyle başlamış böyle de bitecekti.  Ben bunu düşünürken Çakıroğlu salondan çıktığı gibi dış kapının çarpılma sesi duyulması bir olmuştu. Kapı çaldı. Ayaklandım. Dış kapıya geldim ve açtım.

Can?

"Nare Hanım, biz kapıda olacağız güvenliğiniz için"

"İlla birinizin ölmesimi lazım benden uzak durmanız için?"