NIGHT BLOOD UNIVERSITY

xlviii

[WARNING:

This is a close chapter. No scenes, conversations, or any part of this chapter may be copied and paste in any of the social media platforms. This is to avoid unwanted despoliation of the contents.]

TRAITOR

The drug they inject into me is paralyzing my whole body, I couldn't even manage to move my fingers. I wonder why am I still alive, with all of the drugs, running into my veins right now, I wonder why I'm still breathing.

"We're on our way to the border now. We'll be there in an hour, Sir!" I heard someone says, I bet she's the same rogue vampire who attack me a while ago. Pinilit ko nalang ang sarili ko na matulog dahil sa pagod na nararamdaman ko ngayon.

I wonder what happened to Demiana and Xy. Are they still alive? Nasa tormenting facility kaya sila? Siguro naman walang ginawang masama sa kanila si Vera dahil malinaw sa mga sinabi niya kanina na ang Zapero at ang gobyerno lang ang kalaban nila. Bukod pa doon, nakikipagtulongan din ang mga day class students sa kanila para sa kalayaan na matagal na nilang hinahangad mula sa gobyerno. Kung ganoon, walang dahilan si Vera para saktan silang dalawa. Sigurado akong ligtas silang pareho. Kahit papaano ay nabawasan ng kaunti ang bigat ng pakiramdam ko sa ideya na iyon.

Bahagya kong iminulat ang mga mata ko ng may kung anong uri ng liwanag ang tumama sa mga mata ko. Unang bumungad saakin ay ang mayayabong na dahon ng mga punong kahoy. Malabo man ay natitiyak ko kung saan nanggagaling ang liwanag na iyon.  Walang imik na tinitigan ko ang pamilyar na liwanag na iyon na tumatagus mula sa dahon ng mga punong kahoy. Hindi ako pweding magkamli. It is, a sunlight! How did a sunlight manage to broke into this place? What's going on?

Gustohin ko mang lumingon para tignan kung ano ba ang hitsura ng unibersidad na ito kapag nasisikatan ng araw ay hindi ko magawa dahil sa gamut na itinurok ng mga nilalang na'to sa katawan ko kanina. Dahil sa pagod ay ipinikit ko nalang ulit ang mga mata ko para magpahinga. Hindi ko alam kung makikita ko pa bang muli ang paaralan na ito pero sa tingin ko ay ito na ang huling beses na makikita ko pa ang unibersidad na ito. Oras na makalabas na ako, magiging parte nalang ng isang isang ilusyon ang lahat ng mga nangyari saakin sa tagung paaralan na ito

Hindi ko alam kung ilang oras ba akong nawalan ng malay. Nagising nalang kasi ako sa isang madilim at tahimik na silid. Tanging liwanag lang na nagmumula sa buwan ang tumatagos sa maliit na bintana nitong silid. "Urgh!" Napahawak ako sa ulo ko ng makaramdam ako ng pananikit mula roon. Here we go again! Bakit ba ganito klaseng silid nalang palagi ang bumubungad saakin tuwing nagigising ako?

Nanatili muna akong nakahiga sa maliit na kama na 'to dahil hanggang ngayon ay parang hindi parin ako nakakabawi ng lakas. Sa dami ba namna kasi ng nangyari nitong mga nakaraang araw. Kahit pa ata matulog ako ng ilang araw ay hindi ko parin mababawi ang lakas ko. Tahimik na tinitigan ko lang ang walang buhay nakisame nitong silid habang inaalala ko ang mga nangyari at kung bakit ako nandirito sa madilim na silid na ito. Napailing nalang ako ng maalala ko ang pagataki at ang pagturok saakin ng gamut ng mga tauhan na ipnadala ng headmaster para kunin ako.

Sinulyapan ko ang madilim na tanawin sa labas ng maliit na bintana nitong silid. "Gabi na." Walang buhay na wika ko. Kahit medyo nahihirapan ay sinikap ko na maupo sa kama ko tsaka ko sinuyod ng tingin ang paligid. How long have I been sleeping?

I heave a sigh. Everthing happens so fast. Parang kailan lang no'ng magsimula akong mag training sa pasilidad na ito para ipaghiganti ang pagkamaty ng mga magulang ko. Hindi ko maiwasan balikan ang unang araw na pagtapak ko sa walang kabuhay-buhay at nababalot ng matinding katahimikan na unibersidad na iyon. Napagkamalan ko pa ngang haunted school iyon dahil sa nakakamatay na katahimikan na bumabalot sa buong sulok ng paaralan. Napangiti ako tsaka ko dahan-dahang itinaas ang mga tuhod ko at saka iyon niyakap. Ipinatong ko ang ulo ko doon tsaka ako pumikit.