Marked by the Prince

KABANATA 4

KABANATA 4

"Si Mama!" Sabay naming sabi ni Damien tsaka tumakbo sa loob ng kakahuyan.

Pumunta kami sa kung saan sa palagay namin nagmula ang sigaw.

Ang karwahe nalang ang nandoon. Ang mga kawal ay duguan. Pati ang mga kabayo hindi nila pinaligtas.

"Fuck, ito na nga ba ang sinasabi ko." Wika ni Damien tsaka napasabunot  sa sarili niyang buhok.

Bumalik kami sa palasyo at naglinis ng katawan. Bigla namang may kumatok sa pintuan. Binuksan agad iyon ni Damien na nakaupo sa sofa.

"N-nakaligtas ang Hari at Reyna, ngunit ang inyong ina." Bungad ng isang kawal.

"Anong nangyari kay Mama?" Kalmadong wika ni Damien ngunit nababasa ko ang kaba sakanya.

"P-pinauna niya kami. Ang sabi niya ay kaya niyang lumaban sa mga itim na bampira. M-madami sila, sobrang dami. Hindi ko alam kung nakaligtas pa siya doon." Paliwanag ng isang kawal.

Napaupo ako sa sahig at umiyak. Naramdaman ko namang bumangon si Amor at hinagod ang likod ko.

"Ate, why are you crying?" Inosenteng tanong nito. Umiling ako tsaka ko siya niyakap.

"Mauna na po ako." Pagpapaalam nung kawal.

Tumango si Damien at sinarado ang pinto. Tulala siyang nakaupo sa couch at may tumutulong luha sa kanyang mga mata.

"Tell me this is just a fucking dream." Sambit niya tsaka hinampas ang lamesa sa harap niya. "Please tell me...." Halos pabulong nalang iyon.

Sobrang nakakapanlumo. Mas lalong lumakas ang iyak ko habang yakap yakap ko si Amor. Tumingala siya sakin at tinignan ako gamit ang nag aalala niyang mata.

"Ate, what's wrong? Why is Kuya Damien crying too?" Tanong niya ulit, "Where's Mommy?" Tanong niya ulit tsaka nilingon si Damien.

Napatigil kami sa pag iyak saglit at nagkatinginan kami ni Damien. Tumango siya sakin. Ibig sabihin n'on ay ako ang mag sasabi.

"Ah, Amor. Kasi ganito, si Mama kasi." Tumulo ulit ang luha mula saaking mata. Agad namang pinahid ni Amor ang mga luha na lumandas sa pisngi ko gamit ang maliliit niyang kamay. "Mama is gone." Dagdag ko.

Tumaas ang kilay ni Amor, halatang hindi niya nagets ang sinabi ko.

"Huh? Where did she go? When will she comeback?" She innocently asked.

Shit.. Ang hirap.

"Amy... She will never comeback." Wika ni Damien.

"Is she... Dead?" Tanong niya ulit at kinagat ang pang ibabang labi niya, alam kong pinipigilan niyang umiyak.

Sabay kaming tumango ni Damien. Kasabay ng pagtulo ng luha niya ay ang isang mapait na ngiti.

"Ate, Kuya, Please be strong. I know Mom. She doesn't want to see us like this. I mean look at me! Please?" Sambit niya agad niyang pinunasan ang luha niya. Napangiti ako sakanya at natigil sa pag iyak and then she hugged me.

Tumango ako sakanya at niyakap siya pabalik. Lumapit si Damien saamin at nakiyakap din.

"Malalagpasan din natin ito." Maikli niyang wika. Napatango ako sakanya.

"Ate, I want to go back there." She yawn then pointed the bed. I chuckled then nooded at her.

Lumakas siya papunta sa kama tsaka humiga ulit.

"I didn't expect her like that." Maikling wika ni Damien tsaka pumunta sa mini kitchen ng kwartong ito.

"Me too. I tought she would be more emotional than us." Natatawa kong wika.