Göçük

6. Bölüm

Dudaklarım şaşkınlıkla aralanmışken ne diyebilirdim? Duraksadım. Şaşkın baktığına emin olduğum gözlerim hâlâ yanımdaki adamda sabitliyken düşündüm, aşırı bir tepki vermekten korktuğum için söyleyeceklerimi zihnimde toparlamak zorundaydım. Sanki çölde susuz kalmışım gibi kuruyan dudaklarımı dilimle ıslatıp önüme gelen saç tutamımı kulağımın arkasına sıkıştırdım. Hep açık kullanmayı sevdiğim saçlarım ilk defa beni bunaltıyordu.

"Ama biz birbirimizi daha tanımıyoruz ki," dedim panikten tizleşen sesimle. Boğazımı sesimin yerine gelmesi için kısık sesle temizleyip yeniden devam ettim. "Biz birbirimizi tanıyana kadar abim ve Sanem evlenir bence. Bizim için neden beklesinler ki?" Gözlerimi art arda kırpıştırırken ki amacım yalnızca ikna çabamdı. Kimde yaptıysam işe yarayan ufak hareket, masum ses tonu beni yarı yolda koymazdı. Yani, öyle umut ettim.

Baskılı bir sesle "Sanem daha küçük, Deniz," diyerek karşılık verene kadar da bir umut vardı içimde. Gitti.

Sesi, bilmediğim ya da bilmeyi kabullenmediğim bir bilgiyi bana kanıtlamak ister gibi kararlıydı. Sorun şuydu ki, o küçük olduğunu söylediği kız kardeşinin karnında bir bebek vardı. Bu nokta belki de en çok merak ettiğim noktaydı. Kardeşini öğrendiğinde ne tepki verecekti? Sonra doğacak felaketi düşleyince hemen unuttum, kimse abisinin ölmesini istemezdi. Tabii ben de. En iyisi o merak ettiğim tepkisini asla görmemek olacaktı.

Sıkıntılı bir soluk aldığını hissedince düşüncelerimden sıyrılmak zorunda kaldım. "Bu yaşta evlenmesi bile başlı başına bir sorun zaten. Ne gerek var aceleye?" Sorusuna cevap veremedim. Zaten Semih de bir cevap beklemiyordu, dahası sonuna kadar haklıydı bence. On dokuz yaş, evlilik için bir hayli erkendi. Bana kalırsa yirmi üç yaş da öyleydi ama gel gör ki düşüncelerimin pek de bir önemi yoktu.

Ben yavaşca önüme dönerken aklımda da kırk tane senaryo dönüyordu. Ellerimi kucağımda, önümde birleştirdim. Derin bir nefesin ciğerlerime dolmasına izin verdim. Ciğerlerim Semih'in kendine has parfüm kokusuyla doldu. Düşüncelerim bu güzel kokuyla bir miktar dalgalanmış olsa da odak noktam tam anlamıyla değişmedi. En kısa zamandaparfümünün  markasını öğrenmeliydim. Sakinleşmeye bire birdi doğrusu.

Şimdi ne olacaktı? Belli ki Semih bu düşüncesinden vazgeçmeyecekti. Onunki basit bir abi kıskançlığı değildi, belli. O, hepimizin aksine özellikle de kız kardeşinin aksine mantık çerçevesinde düşünüyordu. Düşüncelerine göre, bu süreçte hem Sanem yirmi yaşına gelmiş olurdu hem de biz birbirimizi tanımış olurduk. Mantıklı mıydı? Sanem hamile olmasaydı evet, gayet mantıklıydı ki benim de hoşuma giderdi.

Ama ufak bir sorunumuz vardı, Sanem hamileydi.

Ben kendi içimde çıkar yol ararken sonunda benim değil, Sanem ve abimin bu çukurdan çıkmamız için çabalamasına karar verdim. Ben elimden gelenin fazlasını zaten yapmıştım. Tanımadığım bir adam ile evlenme fikrine onay vermiştim, dahası elimden gelmezdi. Tamam, Semih dış görünüş olarak oldukça hoşuma gitmişti. İnkar etmiyordum. Hoşlanmıştım da, kabul. Lâkin tüm bunlar her bir detayı benim sırtlanmamı gerektirmezdi. Bu kadar fedakarlık yeterliydi.

Arabanın yavaşlayıp, ardından da durmasıyla tamamen sıyrıldım düşünce çıkmazından. Semih, arabayı konağın hemen yanındaki fazla buyük olmayan araziye park etti. Bu boşluk, vaktinde hem bizim hem de yan konağın avlularının birazından feragat etmeleriyle oluşturulmuştu. Sebebi ise buradaki mahalle aralarının araba parkı için çok da geniş olmamasıydı. Millet ara sokakların geniş olmasındansa avlularının geniş olmasını tercih ederdi.

Bana cesaret getirmesini umduğum bir soluğu içime çekip Semih'e bakmadan indim arabadan. Ona bakmıyor olmam, peşimden indiğini fark etmeme engel olmadı. Arabanın etrafından dolanıp yanına ilerlerken aklıma arka koltuğa bırakmış olduğum poşet geldi. İçinde çantam ve sabah giyinmiş olduğum beyaz dantelli elbisem vardı. Kendi kendime homurdanırken Semih'in yanından sıyrılıp arka kapıya yöneldim. Hayır yani, ne gerek vardı artist artist hareketlere? Koy ayaklarının önüne dursun.