I'm Just For You (Book One) | ✓

Chapter 71

Chapter 71

JAI'S POV

Kanina pa ako dito sa tapat ng locker ko pero hindi ko mabuksan dahil mali lahat ng hula kong password.

Bigla nalang sumagi sa isip ko ang date na sinagot ko si Radli. Agad kong inenter ang 0612 and it's incorrect. Aish! Bigla nalang nag-ring ang phone ko. It's from unknown number, i answer it.

"Yeoboseyo?" Hello? Sabi ko ng masagot ang tawag.

"What are you saying?" I heared Kaizer voice.

"Kaizer?" Pag-kompirma ko.

"Yes, this is me. Where are you?" He asked.

"At the locker area. Why?"

"Bumalik ka na sa gym."

"Okay." And I hung up.

"Tapos na ba?" Tanong ko kay Kaizer ng maka-upo sa tabi niya.

"Hindi pa. May hinihintay pa kasi sila." Ikling sagot niya.

"Students! He's here." Imporma ng teacher. "Let's welcome Jaiden Mendoza!" Masayang sabi ng teacher.

Jaiden Mendoza? We're the same last name, huh?

"Good morning to all students here." Napatingin ako sa stage ng may nag-salita, pamilyar ang boses na yun.

"J–jaide?" Bulong ko.

Si Jaiden at Jaide ay iisa? The hell...

Nasapo ko ang aking nuo ng may biglang nag-flash saking isipan.

"Kuya Jaiden, where are you going? Why your luggage is with you?" Tanong ng isang batang babae—wait that's me.

Lumuhod ang isang binatang lalaki para mag-pantay sila ng bata. "Kuya will go somewhere, lil' sis. Don't worry babalikan ka ni kuya." Ginulo niya ang buhok ko.

"When ka po babalik?" Nakapaout na tanong ko.

"Hindi ko alam, Jairah. But promise me na hindi ka mag-papasaway sa mommy't daddy mo, okay?"

I nodded. "I'll promise, kuya." Ngumiti ang binatang lalaki at hinalikan ako sa nuo.

At hindi ko na alam ang sunod na nangyari dahil kinain ako ng kadiliman.

I slowly open my eyes at bumungad sakin ang puting kisame. Nilibot ko ang aking tingin, i'm at the clinic. Kumunot ang nuo ko dahil nag-tataka ako kung bakit ako ng dito pero unting-unti nag-proseso sa utak ko ang nangyari kanina.

Jaiden Mendoza.

Jaide.

The image that flash in my mind earlier.

"Thank God you're awake!" Napatingin ako sa lalaking nakadungaw sa'kin. Si Kaizer.

Bumangod ako agad niya naman akong inalalayan.

"What time is it?" I asked.

Tumingin siya sa kanyang relo, he check the time. "It's one in the afternoon. Five hours kang tulog."

"Ano?!"

"Five hours kang tulog ang i'm sure you are hungry now." He said. Binigay niya sakin ang pagkain nasa table. "Eat this." Utos niya.

"Kumain ka na ba?" I open the lunch box.

"Yup." Ikling sagot niya. "Now. Eat."

Kaya sinimulan ko ng kumain. Pagkatapos kong kumain ay biglang pumasok si Jaiden inshort Jaide.

"Are you okay now?" He asked.

Hindi ko pinansin ang tanong niya. "So you are my kuya Jaiden, huh? Jaide?"

Nanlaki ang mga mata niya. "Y-you remember me now?"

I shook my head. "Actually no. Before akong nawalan ng malay an image flashes on my mind which is you and me." Seryoso ko siyang tinignan. "May dala kang luggage at aalis ka non. Saan ka non pumunta?" I asked him.

"I will tell you in the right time."

"Tell me now." Walang emosyon kong sabi.

He sighed. "'Wag kang makulit. Sasabihin ko sayo in the right time."

"Fine!" Pag-susuko ko. Bumaling ako kay Kaizer. "And you. Are you my boyfriend?"

Napaiwas siya ng tingin, "bakit mo na tanong?"

"Because this past few days lagi kitang napapanaginipan. So now tell me may relasyon ba tayo before akong mawalan ng alaal—" naputol ang sasabihin ko ng bigla kong naalala ang nangyare nung nasa ospital ako sa New York.

FLASHBACK

Isang linggo na ako dito sa ospital but wala parin ang may naalala. Ang sabi ng babaeng nag pakilalang mommy ko ay nasa New York ako.

Napabaling ako sa pinto ng bumukas iyon. Pumasok ang gwapong lalaki. Bigla nalang bumilis ang pagtibok ng puso ko nang mag tama ang mga mata namin. What is your problem heart?!

"Hi love." Bati ng lalaki, umupo siya sa upuan ng katabi ng hospital bed ko.

Kumunot ang nuo ko sa sinabi niya. "Love?" Takang tanong ko.

Ngumiti siya ng malungkot. "Still don't remember me?"

"You're the guy last time na sinabing boyfriend kita, right?"

Tumango siya. "Ako nga."

Palihim kong inaalala lahat pero parati akong nabibigo dahil kahit ni isa wala talaga. Minsan sa pagpilit kong makaalala ay dumugo ang ilong ko at sumakit ang ulo ko, hindi ko sinabi sa kanila dahil alam kong mag-alala lang sila.

I sighed. "Sorry because I don't remember anything until now. Don't worry i'll try my best para makaalala." I smile to assure him.

He smiled. "Don't force yourself to remember, love." Pagpaalala niya sakin. "By the way babalik na ako sa Pilipinas pero wag kang mag-alala dahil kapag hindi ako busy pupuntahan kita dito."

END OF FLASHBACK

Pinaningitan ko siya ng mata. "Ikaw yung lalaki sa ospital diba? And you said you're my boyfriend. Hah! I'm right, diba?"

"H-hindi ako yun." Tanggi niya.

"Gusto mo bang ma mamaga yang mata mo?" I asked in a dangerous tone.

"O-of course not!" Agad niyang sabi.

"So now, tell me na ikaw yung lalaking nag-sabi sakin nun na boyfriend kita."