I'm Just For You (Book One) | ✓

Chapter 14

Chapter 14

JAI'S POV

Bumili ako ng pagkain sa canteen dahil recess na namin nayon. Habang nag-lalakad ako pabalik sa clasroom nahagip ng mga mata ko si Belle na naka-upo sa bench, mag-isa. Lumapit ako at tumabi sa kanya.

Halatang nagulat siya sa aking presensya. "H-hi Jairah." Bati niya sa akin nang makabawi sa pagkagulat. She's smiling.

"Hi. Bakit mag-isa ka dito?" I asked.

Unti-unting napalitan ang ngiti niya ng lungkot. "Galit pa din ang mga estudyante sa akin pati na ang mga kaibigan ko, that's why mag-isa ako."

"Sorry, ha, dahil sa akin nagalit ang mga estudyante sayo."

"No, no, no, hindi mo 'yun kasalanan tama nga 'yung ginawa mong pagtanggol kay Lauree." Agad na sabi niya.

Inabot ko sa kanya ang isang sandwich na binili ko. "Sayo na 'to,"

Kinuha niya ang tinapay. "T-thank you." Pagpasalamat niya, she ate the sandwich.

"Parang guton na gutom ka ah." Tukso ko dahil ang bilis niyang kumain.

Nahihiya siyang ngumiti. "Oh. Sorry, kinuha kas--I mean, I forgot to bring my wallet earlier because I was in a hurry."

"I know you are lying." Seryosong sabi ko.

Agad siyang umiwas ng tingin. "H-hindi ako nag-sisinungaling," tanggi niya.

"Tell me." Mautoridad kong sabi.

"They took my wallet."

"Who took your wallet?" I asked in a serious tone.

Nagbaba siya ng tingin sa palda niya. "S-si, ahm, 'wag mo nang alamin." Sabi niya sa mahinang boses.

"Pinag-hirapan 'yon ng mga magulang mo tapos hahayan mo lang?" medyo iritado kong sabi.

She looked at me and smile shortly. "You're right. Don't worry ako na ang bahala do'n."

"Are you sure?" pagsisigurado ko.

She nodded. "Yup, ako na ang kukuha ng wallet ko kay Lauree." She smiled to assured me.

The bell rang.

Agad kaming nag-paalam sa isa't-isa.

"Jai, saan ka nag-recess?" bungad ni Caleb ng makaupo ako sa aking upuan.

Tatlo silang nag-aabang sa sagot ko.

"Nakita ko kasi si Belle sa bench mag-isa kaya sinamaham ko." Sagot ko. Tumingin ako kay Seth. "Don't worry gagawin ko ang lahat basta mapatunayan na hindi si Belle ang nag-sabi no'n."

"Kailan? Sa susunod na buwan? Ayaw kong nakikita si Belle na malungkot at nahiirapan sa mga ginagawa ng mga estudyante sa kanya. Ang tagal na nangyari no'n pero hindi mo parin napapatunayan na hindi si Belle ang nagsabing malandi si Lauree." Medyo inis na sabi ni Seth.

"Seth!" Suway ni David.

Lumipat ang tingin niya kay David. "Totoo naman, ah." Tumingin siya ulit sa akin. "You're my friend pero ikaw yung rason kung bakit mag-isa ngayon si Belle at galit na galit ang mga estudyante sa kanya!"

"Stop yelling to her!" napaigtad ako sa matalim na boses ni Kaizer. Madilim ang tingin niya kay Seth.

Napayuko si Seth.

I cleared my throat. "I understand you because you are worried about Belle but if her friends were not fake she would not be alone now and her friends should always defend her." I continued. Masama parin ang tingin ni Kaizer kay Seth.

"Jai is right, Seth. Kapag totoo kang kaibigan dapat lagi siyang nandyan para sayo." Sabi ni Caleb.

"They are right, Seth, kaya kumalma ka lang pwede?" Sabi ni David kay Seth.

Hindi siya sumagot at binalik na lang niya ang tingin sa harapan.

Walang imikan kaming apat hanggang sa dumating ang Prof namin. Hindi narin masama ang tingin ni Kaizer kay Seth, at hindi ko alam kung bakit biglang bumilis ang tibok ng puso ko dahil pinagtanggol niya ako kanina. Lihim kong hinawakan ang dibdid ko kung nasan ang aking puso.

Pagdating ng lunch as usual finorm nilang pabilog ang mga upuan para magkaharap silang lahat habang kumakain. Tinabi ko si gilid ang aking silya dahil hindi ako sasabay kumain sa kanila.

Aalis na sana ako kaso bigla akong hinarangan ni Caleb. "Jai, saan ka pupunta?" Tanong niya.

"Hindi ako sasabay kumain sa inyo dahil may importante akong pupuntahan," 

"Where?" sabad ni Kaizer, seryoso ang mukha nito.

Lumipat ang tingin ko sa kanya. "Somewhere out there."

His jaw tightend at hindi nalang nagsalita. Mukhang nainis sa sagot ko.

"Umiiwas ka ba dahil sa nangyari kanina?" singit naman ni David.

Agad akong umiling. "No, no, hindi ako umiiwas. May pupuntahan lang talaga akong importante." 

Akmang ihahakabang ko ang paa ko nang mahigpit na hinawakan ni Caleb ang isang braso ko.

Tinignan ko muna ang relo ko, limang minuto na lang ma-le-late na ako. Tumingin ako kay Caleb na parang bata kung makakapit sa braso ko. "Cal, ngayon lang naman akong hindi sasabay kumain sa inyo. Babalik din ako kaagad." Inalis ko ang kamay niya sa braso ko pero mas hinigpitan niya pa ang pagkapit do'n.

He pouted. "Sama ako."

I sighed. "Hindi pwede."

"Bakit?"

"Bumitaw ka muna at sasabihin ko sayo," utos ko. Bumitaw naman siya, nakanguso. "Dahil importante ang pupuntahan ko at bawal ka do'n."

He slowly nodded his head. "Sige, basta wag mo kaming iiwasan, ha?"

I nodded. "Hindi ko kayo iiwasan."

Agad akong umalis at sumakay na sa aking bike at pupunta na ako sa meeting place namin.

❣