Zgy
Till the day;...13
"ဒီမွါ ခင္မ်..."
ခ်န္းယာလ္ေနာက္နားက အသံေလးတစ္ခု။ လွည့္္ၾကည့္မိေတာ့ ထိုေကာင္ေလး။
"ဟိုေလ ကူညီလက္စနဲ႔ တစ္ခုေလာက္ထပ္ကူညီလို႔ရမလား.."
"ဘယ္လို...???"
"ဆန္ျပဳတ္ဝယ္ခ်င္လို႔ အဲ့တာ
အကူညီေတာင္းပါတယ္ ေက်းဇူးျပဳျပီး
ေနာ္....
ကူညီမယ္မလားဟင္..."
ေဖာေဖာသီသီအၿပံဳးေတြဟာ ေအးၿငိမ္းရာရပ္ဝန္းမွာ အသက္ဝင္လႈပ္ရွားလာတဲ့အခါ ခ်န္းေယာလ္ဟာ ျငင္းဆန္ျခင္းကင္းစြာ မိုးထဲေရထဲ ဆင္းသက္ရျပန္တယ္။
ဒီတစ္ေန့ထဲ မလုပ္ဖူးတဲ့အလုပ္ေတြႀကီးလုပ္ေနမိတာ အခါခါပင္...
****
ေတြ့မိတိုင္း မႈန္ကုပ္ေနတတ္တဲ့ လူသားဟာ စိတ္ထားေလးေတာ့ ေကာင္းဟန္တူပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ ပံုစံေလးအတိုင္း မ်က္ခံုးတန္းေတြ ေျပေလ်ာ့ျခင္းမရိွေပမယ့္ ေအးစက္တဲ့ မိုးေရထဲကိုေတာ့ လွမ္းဝင္သြားခဲ့တယ္။ ဒီလူသားဟာ ဘတ္ဟြၽန္းဘဝမွာ ပထမဆံုး အကူအညီေတာင္းဖူးတဲ့ လူသား။ ပထမဆံုး ၿပံဳးျပဖူးတဲ့လူသား။ ၿပီးေတာ့ သူမ်က္ရည္ေတြကို ေငးၾကည့္ဖူးခဲ့တဲ့ ပထမဆံုးလူသား။
ေဆးရံုခန္းေလးထဲမွာေတာ့ ဘဲ့ဟာေလးက ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနတယ္။ ေဆးစစ္ေပးေနတဲ့ ဆရာဝန္ေတြကေတာ့ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္။
"ဘဲ့ဟာေလး
ေနရတာ အဆင္ေျပရဲ့လား
တေနရာရာက နာတာမ်ိဳး ဒါမွမဟုတ္
တခုခု မူမမွန္သလို ခံစားရတာမ်ိဳး.."
"ကိုကို..."
စကားေျပာလက္စကေန ျဖတ္ေခၚလိုက္တာမို႔ ဘတ္ဟြၽန္းအနည္းငယ္ လန္႔သြား ရသည္ ။ တေနရာရာကမ်ား အဆင္မေျပလို႔လား...
ဒါမွမဟုတ္...
"ဟင္.."
"ကိုကို ငိုေနတယ္.."
အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔ ပါးျပင္ေပၚကို စမ္းမိေတာ့ ေအးစက္စက္အရည္ေတြ။ ဟုတ္တာပဲ ။ မ်က္ရည္ေတြ။ အခ်ိန္မ်ားစြာ ႏွစ္လၾကာရွည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားဖူးတဲ့ အပိုင္းအစေတြ။
"ေပ်ာ္လို႔
ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ကိုကိုက..
မ်က္ရည္က်တာ
ငိုတာမဟုတ္ဘူး ကိုကို႔ ဝက္ေပါက္ေလးရဲ့..."
ESTÁ A LER
Till The Day;...(completed)
Fanficကိုယ်စောင့်နေမှာပေါ့ မင်းမျက်ဝန်းက တိမ်စိုင်တွေ ငွေ့ရည်ဖွဲ့ဖို့ မင်းနှလုံးသားက ဒဏ်ရါတွေ နွေးထွေးစေဖို့ မင်းလက်ဖဝါးလေး အေးစက်မနေစေဖို့ သံသရာဆုံးရင်တောင် မင်းက ပြန်လာမယ်ဆိုရင် ကိုယ်ကရပ်စောင့်နေမှာပေါ့... အဲ့ဒီနေ့အထိပေါ့....
