Zgy
Till the day;.... 16
"ကိုကို ဘဲ့ဟာတို႔ အိမ္ကိုသြားမွာလားဟင္.."
"အင္းေပါ့ ဘဲ့ဟာရဲ့..."
"အရင္တုန္းက အိမ္လားဟင္..."
"ဟင့္အင္း သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အိမ္အသစ္ေလးဆီ သြားမွာ..."
ၾကယ္ေရာင္ေတာက္တဲ့ ဘဲ့ဟာ မ်က္ဝန္းေလးေတြ အေရာင္လက္သြားေလသည္။ တန္ပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဘဲ့ဟာေပ်ာ္သြားရင္ တန္တယ္မဟုတ္လား။
ဝွီးခ်ဲေပၚတင္ရင္း ေဆးရံုဝင္းရဲ့အျပင္ဘက္ဆီ ဘတ္ဟြၽန္းတို႔ ေမာင္ႏွမထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။
ေတာင္ကိုးရီးယားရဲ့ ေဆာင္းတြင္းဟာ မနက္ခင္း ၈ နာရီေလာက္ရိွတာေတာင္ ႏွင္းမဆဲဘူး။ တဖြားဖြား လြင့္စင္လာတဲ့ အျဖဴေရာင္ ႏွင္းမႈန္ေတြၾကားထဲမွာ လတ္ဆတ္တဲ့ ေလကို တစ္ဝႀကီး ခံစားရႉရိႈက္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘဲ့ဟာေရာ ဘတ္ဟြၽန္းေရာ ေဆာင္းတြင္းကို မႀကိဳက္ဘူး။ ေအးလြန္းတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ အေပၚစီးကျမင္ေနရတဲ့ ဘဲ့ဟာ ႏွာဖ်ားေလးေတြဟာ ရဲရဲနီေနတယ္။ နားထိလံုေအာင္ ေဆာင္းထားတဲ့ ၪီးထုပ္ပါေပမယ့္ ႏွင္းပက္တဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ ႏြမ္းလ်လ် ဘဲ့ဟာ မ်က္ႏွာေလးဟာ အေအးဓာတ္ေၾကာင့္ နီျမန္းေနဆဲ။
"ေအးလား ကိုကို အက်ႌထပ္ဝတ္ေပးရမလား ဘဲ့ဟာ.."
"ဟင့္အင္း ရတယ္ ကိုကို .."
ထီးမပါလာတာေၾကာင့္ ဘတ္ဟြၽန္း ပုခံုးေပၚမွာေရာဆံသားေတြေပၚမွာပါ ႏွင္းစက္ေတြ တင္က်န္ေနတယ္။ ေအးလြန္းတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ ဘတ္ဟြၽန္း ေျခသလံုးေတြေတာင္ ကိုက္ခ်င္လာေပမယ့္ ဒီလိုေနရာမွာ ကားငွါးဖို႔ ခက္တာကို ေတြးမိေတာ့ စိတ္ရႈပ္သြားရေသးတယ္။
အျပင္ေလာကနဲ႔ အခုမွ ျပန္ထိေတြ့ရသလို ျဖစ္ေနတာ ဘဲ့ဟာတင္မဟုတ္ပဲ ဘတ္ဟြၽန္းေရာပဲလို႔ ေတြးမိေတာ့ ဘတ္ဟြၽန္းကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္တင္မိေတာ့တယ္။ ဒီကာလေတြအတြင္းမွာ ဘတ္ဟြၽန္းဟာ ျဖစ္သလို ေနထိုင္စားေသာက္ခဲ့တာ ေတာ္ရံုမွ မဟုတ္ပဲ။
Taxi ငွါးစီးတယ္ဆိုတာ ဘတ္ဟြၽန္းအတြက္ေတာ့ ဒီၾကားထဲ ၾကားဖူးနားဝစကားလိုပဲ။ ဘတ္စ္ကားစီးရင္စီးမယ္ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဘတ္ဟြၽန္းအၿမဲလို ေျပးလႊားေနခဲ့တာ။ ၁ က်ပ္ကစလို႔ အကုန္မခံႏိုငိစြာ တန္ဖိုးရိွလြန္းတဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းအတြက္ ေျခေထာက္ေတြသာ အဓိက အားကိုးရာ ျဖစ္ခဲ့တာ။
YOU ARE READING
Till The Day;...(completed)
Fanfictionကိုယ်စောင့်နေမှာပေါ့ မင်းမျက်ဝန်းက တိမ်စိုင်တွေ ငွေ့ရည်ဖွဲ့ဖို့ မင်းနှလုံးသားက ဒဏ်ရါတွေ နွေးထွေးစေဖို့ မင်းလက်ဖဝါးလေး အေးစက်မနေစေဖို့ သံသရာဆုံးရင်တောင် မင်းက ပြန်လာမယ်ဆိုရင် ကိုယ်ကရပ်စောင့်နေမှာပေါ့... အဲ့ဒီနေ့အထိပေါ့....
