Zgy
Till the day;....28
ကြၽန္မတို႔ေတြ ဘဝမွာ နာက်င္မႈအဆင့္ ဘယ္ႏွဆင့္ေလာက္ရိွႏိုင္ပါသလဲ။
သံႀကိဳးေတြနဲ႔တုပ္ေနွာင္ခံထားရတဲ့ သခင္ႀကီးဟာ အသိစိတ္ကင္းမဲ့ေနတယ္။ တစ္ခုခုကို အသည္းအသန္ ဖ်က္ဆီးေတာ့မလို မ်က္ဝန္းေတြက အနီေရာင္ သန္းေနတယ္။ ေၾကာင္စီစီမ်က္ဝန္းအိမ္ေတြရယ္ ဖြာလန္က်ဲေနတဲ့ မႈတ္ဆိပ္ေမႊးေတြရယ္ ၿပီးေတာ့ ရွည္လ်ားဆုတ္ဖြာေနတဲ့ ဆံသားေျခာက္ေျခာက္တို႔ရယ္။ အညိုေရာင္ မ်က္ဆံေတြက ေဆြးရိပ္သမ္းသြားလိုက္ ေသြးရိပ္လႊမ္းလာလိုက္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ျဖစ္ေနတဲ့ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ သနားစရာပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ေနျပန္ေသးတယ္။
တဂ်ိမ္းဂ်ိန္း ရုန္းကန္ေနတဲ့ သံႀကိဳးခတ္သံက နာက်င္ေၾကာက္ရြံ႔ဖြယ္အတိ။ တဝူးတဝါးဝါးေအာ္သံေတြက တစ္စံုတစ္ခုကို အတိအလင္းေၾကျငာေနသေယာင္။ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေယာင္ယမ္းေနာက္ဆုတ္မိတဲ့အခါ တိုက္ခ်လိုက္မိတာ စားပြဲတင္ပန္းအိုးေလး။ ၾကမ္းျပင္မွာ ပ်ံ့က်ဲက်သြားတာ အနီေရာင္ ႏွင္းဆီပန္းေတြ။
"သြား ...ထြက္သြား ....
ထြက္သြားစမ္း...
ထြက္သြားၾက..."
ဟိန္းထြက္လာတဲ့ ေအာ္သံအဆံုးမွာေတာ့ သခင္မက ေျပးလႊားေရာက္လာကာ ပုလင္းႀကီးခ်ိတ္ထားတဲ့ ေဆးပိုက္ဘူးထဲကို ေဆးတစ္ေခ်ာင္းထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ ခနအၾကာမွာပဲ ၿငိမ္သက္မႈနဲ႔အတူ သခင္ႀကီးက အသက္ရႉသံမွန္မွန္နဲ႔ အိပ္ေမာက်သြားေတာ့တယ္။
ေအာက္ထပ္ရဲ့ ဆိုဖာမွာ သခင္မက ပန္းပြင့္နီနီေတြကို အလွဆင္ကာ ထိုးေနတယ္။ ႏိုရာက ဘာေျပာရမွန္းမသိစြာ ဆိုဖာမွာ က်ံဳ႔က်ံဳ႔ေလးထိုင္ရင္း အသံတိတ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ တကယ္ဆို ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးကို သခင္မက ဘယ္ေလာက္ထိ တစ္ေယာက္တည္း ခံစားေနရေလာက္မလဲ။ သခင္ႀကီးရဲ့ ဆိုးရြားတဲ့ အေျခအေနကို အၿမဲျမင္ေနရတာ သခင္မအတြက္ေတာ့ မီးစလို ပူေလာင္ေနမွာပါ။ ဘယ္ေလာက္ မာေက်ာတယ္ဆိုဆို အဲ့ဒီမ်က္ႏွာဖံုးစေလးရဲ့ေအာက္မွာ သခင္ႀကီးအေပၚထားတဲ့ ေမတၲာရဲ့အေရာင္ဟာ လက္လက္ထေနေသးတယ္ မဟုတ္လား။
အခုႏိုရာ့ကို အဲ့ဒီအခန္းဆီျပတာလဲ အသိစိတ္ေလးနည္းနည္းေလာက္ ဝင္လာမလားဆိုတဲ့ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ ေရးေရးေလးနဲ႔ ေနမွာပါ။ သခင္မေလာက္ သခင္ႀကီးကို ခ်စ္ႏိုင္တဲ့သူ ဒီေလါကမွာ တကယ္ကို မရိွႏိုင္ေလာက္ေပ။
YOU ARE READING
Till The Day;...(completed)
Fanfictionကိုယ်စောင့်နေမှာပေါ့ မင်းမျက်ဝန်းက တိမ်စိုင်တွေ ငွေ့ရည်ဖွဲ့ဖို့ မင်းနှလုံးသားက ဒဏ်ရါတွေ နွေးထွေးစေဖို့ မင်းလက်ဖဝါးလေး အေးစက်မနေစေဖို့ သံသရာဆုံးရင်တောင် မင်းက ပြန်လာမယ်ဆိုရင် ကိုယ်ကရပ်စောင့်နေမှာပေါ့... အဲ့ဒီနေ့အထိပေါ့....
