Hippopotomonstrosesquipedaliophobia

Soldier, Conman, Artist, Lover

Good day! Ano sa tingin mo ang mangyayari sa update na 'to? "Leche Unprettier, last year nagrereklamo ka tungkol sa CAT, ngayon ba DORM naman pagdidiskitahan mo, you ungrateful asshole?" Well, tama ka dyan! Heto nanaman ang isang bagong episode ng "Gusto Ko Nang Tumalon sa Kanal: The Unprettier Chronicles." Kailangan ko ng theme song.

Without further ado...

*fade in from black*

*palakpakan*

*pan to author*

SCENE 1-INT. DORM (wow, it took a long time to publish this)-10:34 PM

Minsan gugustuhin mong bombahin [ng fart bomb] 'yung second floor ng dorm para bumilis 'yung wi-fi dahil may "project" ka pa na tatapusin. No, really. Kaya pala ang mura nung binabayaran namin--you get your money's worth. That, however, can not be said about a lot of other things. Lalo na 'yung tinambakan ng surplus value.

Ano na nga ulit pinag-uusapan kanina? Ay oo nga pala, 'yung project. Sometimes it gets to the point na i-co-consider mo na talagang halikan ang sapatos ng dorm dean, mapaalis lang lahat ng taong gumagamit ng wi-fi. Maliban sa 'yo, of course.

Ang solusyon diyan? Bumili ng portable wi-fi. Kaso... mahal! Provided that you have the luxury of financial security, gugustuhin mo bang gumastos ng malaking MALAKING halaga for the sake of your own convenience, giving up numerous desires in the process? Mas malaki nga ba ang halaga ng tangible opportunity cost kaysa sa ~*FeELiiNgSz*~ mo? Naalala ko 'yung anecdote na nagsasaad na mas masayang umiyak sa limousine kaysa sa tricycle. Totoo naman, 'di ba? Kaso, hindi lahat ng tao sa mundo ay nakahiga sa mattresses stuffed with dollar bills, or peso bills, euros, rubles, won, tokens galing sa Tom's World...

May nagsabi sa akin na kapag nagpatuloy ang economic growth ng Pilipinas at a steady pace, poverty will most likely be eradicated by 2030. Mabuting balita dahil siguradong mababawasan ang crime rate at syempre, makakabili na tayo ng portable wifi. Pero paano kaya nila i-implement ito? Bibigyan ba nila ng proper rehabilitation ang mga kriminal at tuturuan ang mga ito na maging productive members of society kapag nakalaya sila? I-a-address ba ang self-serving measures ng mga elite na nag-e-encourage ng deviance in the first place? BAKIT MAS MAHAL BUMILI NG SALAD KAYSA JUNK FOOD? PAANO AKO PAPAYAT KUNG KAYANG BILHIN NG SALAD MONEY KO ANG SAMPUNG PANCIT CANTON?!?

Hindi ko alam kung kailan magiging sapat na ang budget para sa mga bagay tulad ng edukasyon, pabahay, adequate healthcare, at secure source of income para sa mga miyembro ng underprivileged sectors. Ganoon ba kahirap gawan ng paraan iyan? I'm in no place to argue about it.

.

.

.

Wala nang long-term security sa panahong 'to. Unless you're filthy rich, I guess.

So, ano? Dasal na lang tayong mare-reincarnate mga kaluluwa natin sa Earth 2.0?

===

So, anyone who is frequently exposed to advertising (or media in general) has gotten their fair share of pathos-driven cause marketing campaigns. Ang tanong ko, to what extent do these actually work? There are people who pride themselves on their ~*pure philanthropic spirit*~ pero sa tingin ko mas okay kung galing sa puso ang donation, hindi galing sa takot na mayroong flying unicorn na maghahagis sa 'yo sa kumukulong lawa ng apoy kapag ginamit mo ang extra mong pera para bumili ng donut instead na mag-donate sa My Club Penguin Membership Only Lasts 3 Months, Which Is to Say I Am Horribly Oppressed Foundation.

One might think that inducing guilt and pity is the solution to the shortage of people who actually give a shit, pero ano'ng sense ng pag-donate kung iniisip mo na incentive lang 'yun na magbibigay sa 'yo ng one-way ticket to heaven and all things nice, or magpapabango sa pangalan mo kahit tunog-tae apelyido mo?

In my point of view, marketing campaigns seem problematic since they subsist within a system that endorses band-aid solutions – a handsome supply of it – rather than addressing the root causes of problems they are said to curb. Additionally, they give people a reason to be at peace with upholding the status quo. How quickly can one go from "Oh wow, I'm so bait, naglaglag ako ng barya roon sa lata. World peace." and "Paksyet kayong mga warfreak kayo puro kayo daldal e tumulong ba kayo?" Okay braders, point taken. Now, let's get started with the discussion about how the society is controlled by people who convince you that everyone outside dominant minority inflicted their misfortunes upon themselves.

The "real world" is all about practicality... if you have the privilege to "carpe diem" the heck out of your life. But think about this – bakit mo sasanayin ang tao na magpumilit mabuhay nang may nakatusok na karayom sa looban ng tuhod niya kung pwede naman tanggalin 'yung karayom? Four words: Easier. Said. Than. Done.

Ask a functionalist why there are criminals in this world, and the functionalist will answer "because the police need jobs."

Um.

--x--

† Ano, serious talk. Tamang i-acknowledge natin ang privilege natin sa tamang paraan, hindi 'yung ginagamit lang ang suffering ng iba para magmukhang grateful, kahit walang pakialam deep inside. I'd talk about it in public more, but I'm shy as hell at walang matinong skills sa interpersonal interaction (...as hell).