Hippopotomonstrosesquipedaliophobia

Forever in debt to your priceless advice: Diamonds are forever...

Hanggang ngayon, hindi pa rin nag-si-sink in na wow, may mga taong hindi nasusuya sa akin kahit araw-araw ko silang kasama (Hindi naman sa wala akong kaibigan noon). Hanggang ngayon, tuwing magkukwento ako tungkol sa kanila, ang una pa ring lumalabas sa bibig ko ay "Guys, ikukwento ko sa inyo 'yung nangyari sa mga kaklase ko,""Ito 'yung mga kasama ko,""Haha nakakatawa 'yung kwento ni blockmate." Say the magic word...

K-kaibigan? Ttttropa?

Sanay na akong mag-isa but for the nth time, may mga kaibigan naman talaga ako noong high school kaso may sarili. Silang. Barkada. Which means na-shock nanaman ako ngayong college dahil nga, wow. Mahal ako ng mga tao. Hindi na lang ako mere parasite. Right..? I doubt it whenever I'm away from them.

May reserved spot na sa utak ko para sa mga thoughts like epal lang ako, parasite, lecheng linta sa buhay tangina bakit ba sinama 'tong si Unprettier sa barkada paksyet. Hindi naman pwedeng magpatingin ako sa psychiatrist tuwing may relapse, 'di ba?

'Yun ang nararamdaman ko habang naglalakad sa Robinsons one hot morning. Late na ako noon dahil kaluluwas ko lang kaya tumakbo na akong parang tanga kasi may afternoon class pa kami. Tumakbo akong parang tanga, tumigil na pagal at puro langis na sa mukha. Late ako't nakatayo sa harap ng Burger King nang masilayan ko 'yung mga ngiti at kaway nila. (AWW) Hindi ako clingy but dammit, it's safe to say my heartstrings have been tugged at. At least nakangiti sila. Baka ngumiti lang sila dahil pwede na silang makaalis pagdating ko. Ewan ko lang...

Merry Christmas, friends. Bigyan nawa kayo ng maraming rainbow at unicorn ni Santa Claus.

—x—

John Connoritos Cool Ranch: Guys, I'd like you to meet my friend Unprettier.

Unpretterminator: *cheap-ass robot voice* I... friend... you... friend?

John Connoritos Cool Ranch: Oo, tanga. Ilang buwan na ba tayong magkasama at nagmamahalan in a platonic way?

Unpretterminator: *all-systems breakdown*