Gıcık Komşum

Acılarını yaşamak istiyorum

-Zeynep
Keremle hastaneye geldik. Hemşireye sorduğumuzda ikinci kattaki yoğun bakımda olduklarını söyledi. Koşarak camın önünden onlara baktık. Akselmiş yanındaki..

"Nişanlı değillerse niye birlikte olmuşlar arabada?" Diye sordu Kerem. Omuz silktim. Odadan çıkan doktoru durdurdum.

"Doktor bey,hastaların durumları nasıl?"
"Neyi oluyorsunuz?"

"Yakın arkadaşları"

"Genç erkeyin durumu iyiye gidiyor. Hatta ameliyyatda kan kaybetmesine rağmen nabzı iyi ama genç kızın..."
"ama kız ne cevap verin"

"hastayı ameliyyat etmeliyiz. İç kanama geçiriyor. Genç kızın ölme riski çok yüksek." Gözümden yaşlar akmaya başladı.

"Kerem,söyle ameliyat etsinler. Melis ölemez"

"Sakin ol birtanem. Doktor bey,biz onların yakınlarıyız. Ameliyyat edin onu."

"Tamam. Ama hayati tehlike var ameliyyatda. Bunun sorumluluğunu almanız gerekli"

"ne?" Kerem bana sarıldı. Canım yanıyordu.
--

Kerem Akselin odasına gitti bende ameliyyathanenin önünde Melisin sağ salim iyileşmesi için dua ediyordum.

-Aksel
Üzerimdeki ağırlıkla gözlerimi araladım. Kafamı zorla yana çevirdim. Kerem başımda duruyordu.

"Kerem ben.." sesim oldukca alçak çıkıyordu. Burası hastane odasıydı.

"bak Aksel sakin ol. Kaza geçirdini-" gerisini kendim hatırladım. Melis az zede alsın diye sıkıca sarıldım ona.

"Melis nasıl?"
"Ameliyyatta"

"Bende gitcem" kalkmaya çalıştığım an tüm vücudum acıyla sızladı.
"sen daha iyileşmedin Aksel"

"Melis orda can çekişiyor. Ben burda rahatlıkla yatamam. Yardım et. Kalkcam"

Kerem iç çekti. Onun yardımıyla ayağa kalktım. Hemşireler engel olsa da onları dinlemedim. Dinleme gibi bir niyetim yok zaten. Koluma takılan serumu çıkarttırdım.

-Zeynep
Şaşırdım. Aksel yarı ayık bir şekilde Kereme tutunarak geliyordu. O daha bir iki saat önce kaza geçirmişti. Hali berbatdı. Bitkindi. Kerem bıraksa yerle yüzleşeceği görünüyordu. Gelip ameliyyathanenin duvarına yaslandı. Rengi bembeyazdı. Melis için korktuğu barizdi.

-Aksel
Sırtım duvara değdiyinde kemiklerimin sızladığını hiss etdim. Şuan bunlar umrumda değildi. Ben onu korumuştum. Ona bir şey olmayacaktı. Ona sarılmıştım..
"Aksel,git odana. Rengin bembeyaz. Kaza geçirdin. Yaraların dikildi. Dinlenmen lazım" dedi Zeynep. Dinlemeyeceğimi bildiği halde söyledi yine de.

"O acı çekiyor.. Ben onu koruyamadım... Onu korumalıydım."

"Yıpratma kendini"

"ben onu korumalıydım Kerem"

"Tamam. Üzülme" elini omzuma koydu Zeynep. Onların sakin davranması delirtiyordu beni.

"Demesi kolay. Lan kız orda can çekişiyor" Kerem kafasını sallayıp konuştu.

"Evet. Biliyoruz ölme riski var ama bizi bırakamaz"

Keremin söylediği sözler tek tek beynimde yankılandı. Yaslandığım duvardan doğruldum. Kan bütün damarlarımda tıkanmıştı sanki.
"Kerem bravo!'

"Ben..ağzımdan çıktı biran"
"Ölme riski var ne demek? O ölemez! Ölmemeli!"

O an ameliyyathaneden hemşreler koşarak girip-çıkmaya başladılar. Bedenim buz kesti. Gözlerimin önü karalmaya başlayınca duvara tutundum.