Gıcık Komşum

Hem ilkim hem de sonum ol...

"Merhaba,doktor gelmedi mi?"

Kafamı sallamakla yetindim. Şuan hastanedeyim. Kazadan on gün sonra kontrole gitmem gerekiyordu. Buraya yalnız geldim. Tek başıma. Akselsiz.. İstanbula taşındığımdan beri her günüm onunla geçiyor. Şimdi onsuz olmam,kendimi eksik hiss etmeme neden oluyor.

Aslında o da gelmeliydi kontrole. Hatta beni yalnız bırakmak istemiyordu. Ama babasını yolcu etmeliydi. Adam Amerikaya gidiyor. Uzun bi yolculuk yapacak. Benim iknalarım üzere babasını yolcu etmeye gitti.
Şimdi de geciken doktoru bekliyorum. Daha doğrusu yanımdaki kızla birlikte bekliyoruz. Kız tekerlekli sandalyedeydi. Yüzünü incelediğimde güzel kız olduğunu anlamam uzun sürmedi. Ama yüzünde hüzün de vardı.
Çantasını açıp telefonunu çıkardığında yere bi şey düştü. Kalkıp düşen şeyi yani kolyeyi götürdüm. Ona uzatdım.

"Ah çok sakarım. Teşekkür ederim"

"Önemli değil"

"Doktor da gelmek bilmiyor"

Kızında sıkıdığı belliydi. Konuşmaya çalışıyordu. İyi bende konu açarım.

"Çok güzel bi kolyen var."A" harfinin bi anlamı var mı? Yani özel değilse bilmek isterim"

Mavi gözlerini bana sabitledi. İçi dolu birisine benziyordu.

"Şey aslında her kes benim baş harfim biliyor onu. İsmim Azra. Ama aslında aşık olduğum adamın isminin baş harfi. Kendim yaptırdım."

"Ne güzel. Senin yanında olan bi sevgilin var"

Dedim. Bana da destek olan birisi var. Tabi biz sevgili değiliz. Sahi biz neyiz? Komşu... Hiç sanmıyorum.

"Sevgili sayılmarız tam olarak. O bana acıyor. Acıdığı için iyi davranıyor"

"nerden biliyorsun ki sana acıdığını?"

"gözlerinden. Gözler her şeyi anlatır. Şuan sende acıyorsun bana. Ama alıştım. Her kes öyle bakıyor."

"Ben özür dilerim."

"yook senin bi suçun yok"

"peki tedavisi var mı?"

"evet var ama ben kabul etmiyorum"

"niye?"

"kimin için yürüyeceğim. Bana acıyan aşık olduğum adam için mi? Kendimden nefret eden kendim için mi?"

"Ailen için"

"benim annem ve babam trafik kazasında öldüler. Benim bi ailem yok"

Bu kız hayatımda gördüğüm en şanssız kızdı. Ne sevdiği ne de ailesi vardı. Kendisinden nefret ediyordu.

"Kendini sevmelisin. İnsan kendini sevmeli"

"O kadar karamsalım ki,arkadaşım bile yok. Ben çok bedbahtım"

Elimi elinin üstüne koydum

"Bak,ben seni çok sevdim. Hayır,sakın acıdığımı düşünme. Kalbimde hiss etdim. Sen çok iyi birisin. İstersen arkadaş ola biliriz. Numaramı vere bilirim sana"

"Gerçekten sevdin mi beni?"

Bu kız sevgiye muhtaçtı. İçimdeki tuhaf hissi kestiremiyordum. Bu hiss acıma mıydı? Sevme miydi? Bilemiyordum.

"Sen iyi bir kızsın. Tabiki de sevdim."

----

"Mutfağımı dağıtmana rağmen yine de sağol. Çok yardımcı oldun bana."

"o kadar şey yaptım yine mutfak diyorsun ya bravo sana Melis. Hem Begüm topladı mutfağı"

"olsun. Sen temizlemedin sonuç olarak dimi?"
Yanaklarını şişirip of'ladı. Bunca  zaman geçti hala bana laf yetiştiremeyeceğini öğrenemedi.