"Kötü olan her zaman ilgi çekicidir, mühim olan kötünün de sana ilgi duyması."
•
"Karanlık karanlığı defedemez, bunu sadece ışık yapabilir. Nefret nefreti defedemez, bunu sadece sevgi yapabilir." der...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Buradaydı.
Soğuk bakışları, gerilmiş açık buğday teni, her zaman dağınık saçları, hiçbir zaman hiçbir yere uymayan ama kendisine göre üzerine en çok uyan salaş kıyafetleriyle tam karşımda duruyordu. Dünya mı dönmeyi bırakmıştı yoksa o gittiğinden beri dünyam zaten yerinde mi sayıyordu? Sanmıyordum, o gideli nefes almamın boğazıma takılan bir hıçkırık gibi olduğunu biliyordum sadece. Ve şimdi o hıçkırık büyüdü, koca bir ağıta dönüştü.
Ne çok olmuştu onu görmeyeli ve belki de bir daha böyle hissetmeyeli? Sahi, kaç temmuz geçmişti onu sevmeyeli? Kaç yağmur tanesi saçlarımıza değmediği için günahkâr olmuştu o gittiğinden beri? Ardımızda bir daha hiç geçmeyeceğimiz kaç öksüz sokak bırakmıştık? Zihnim fırtınalı bir gökyüzüne ev sahipliği yapıyorken ve ben bulutların aslında sadece kötü anıları yüklendiğim için bu kadar karanlığa büründüğümü sanırken o; kocaman elleriyle kara bulutları dağıtıp, içinde yaşadığım bu dünyanın aslında sadece küçük bir noktadan ibaret olduğunu öğretmişti bana. O bulutların ardında sonsuz bir evren olduğunu göstermişti. Zihnime baharı getiren değildi, daha fazlasıydı ve evet, itiraf ediyorum işte: O, kurak bir yaz günüydü. Bense solacağını bile bile ona açılan zavallı bir papatyadan ibarettim. Merak ediyordum, gözlerinde yazı barındıran bu adam hâlâ papatyaları seviyor muydu?
Şimdi soruyordum kendime, ben bu gerçeği nasıl kolay kolay unutabilirdim?
Bazen gerçekler karşınızda görünmez bir duvar olur ve sadece çarpıp, canınız yandığında yalanlardan sıyrıldığınızı fark edersiniz. Saf bir acının kokusu, deyimi yerindeyse burnunuzun direğini sızlatır ve eğer o görünmez duvar öyle sert ve aşılmazsa belki de sadece siz değil hisleriniz de kalbinizle birlikte paramparça olurdu.
Ve ben şu an gerçekten aşılmaz bir gerçeğe sert bir şekilde çarpmıştım ama hislerimin mi yoksa kalbimin mi daha çok kırıldığı bir muammaydı. Tüm duygularım, zehirli bir sarmaşık gibi kalbimden filizlendi ve çekindiğim, üzerine tek titrediğim o yakıcı duygu yeniden bedenimi sarmaladı.
Efrah, kapıdan içeriye doğru bir adım attığı sırada Meredith önüme geçerek bir kalkan misali beni korumaya geçti.
Kimi kimden koruyorsun, Meredith?
Efrah, Meredith'in bu ani hareketine bir an duraksadı. Kalbim delirmişçesine göğüs kafesimde atmaya başladığında Meredith'in ensesinde beliren damarların genişlediğini ve teninin gerildiğini fark ettim. Korku, heyecan, özlem... Hissedebileceğim ne kadar çok duygu varsa bedenimde benimle birlikte can bulmaya başladı o an.
