"Kendini tamamen bırak, sakinleş ve iddialı bir kadın olmaktaki ilk adımını at." Kasılan bedenim gevşerken saten nevresim takımının üstünde diz üstü otururken kaydım.
"Sen çok güzel bir bilim kadını olabilirsin, çok güzelsin." gevşeyen bedenim aldı...
MaşAllah ne kadar güzel! 'Annesinin kızı' Sivilcesi çok sanki? 'Hala tarafından gelme!'
Kimim ben?
''Hey! Belçim, sınav sonuçları açıklanmış.'' devam ettim. Bakmadım, çizdiğim resme devam ettim. ''Belçim sana diyorum!'' Kalemimi fırlattım, kırıldı.
Elimin altında ki kağıdı buruşturdum. Kaşlarım benden bağımsız çatılırken kafamı kaldırdım.
Can yüzünde aşağılayan bir bakışla elinde tuttuğu kağıtları rulo şekline sarmış bana bakıyordu. Rahatsızlık verdiği için neden geldiğini sordum.
''Ne oldu, söyle?'' Sinirle elinde ki kağıtları önüme attı. Gülümsedi, alayla gülümsedi. ''Belçim Toprak tebrik ediyorum. Yine sıralamaya girmişsin!''
Benim kızım!
Gülümsedim. Babamın kızıyım. ''İyi bok yemişim.'' İfadesizim. Tek başıma yine girmiştim sıralamaya. Yardım almadan. ''Kafam almıyor! Nasıl, nasıl bu kadar aptal olabilirsin? Sen yarış atı değilsin!''
Değilim. 'Babasının kızı!' Babamın kızıyım. 'Tebrik ederim vallahi Ahmet bey! Kızınızda sizin gibi; disiplinli, çalışkan, zeki... Tam bir Türk Askerinin kızı! Çok iyi yetiştirmişsiniz imrendim doğrusu!'
''Ee ne var burada Can? Abartıyorsun.'' Abartmıyordu.
''Ne, sen ciddi misin? Abartıyorum öyle mi? Kendi başının etini kendin ye.'' Kaybediyordum. Canı da kaybediyordum!
''Can dur-" Sözüm sınıfa giren nöbetçi öğrenci tarafından kesildi. 'Belçim!'' sınıfta birkaç kez ismimi tekrarlıyıp, etrafını taradı. Gözleri beni görünce duraksamadan devam etti. Gözlerimin içine bakarak;
"Belçim İsmail hoca seni çağırıyor." Çağırıyor... Gitmek zorundaydım. Neden gitmek zorundaydım? Babam gelmişti.
Gülümsedim. İçimde korkuya rağmen gülümsedim. "Geliyorum." Artık içinden çıkılmaz bir durum oldu bu. Nasıl başa çıkacaktım?
