Ik ren over de onlangs vernieuwde straten, toch voel ik de zachtheid ervan niet. Daar heb ik het te druk voor. Ik heb 6 Emoties, en op dit moment voel ik vooral Angst. Mijn sensor draait overuren, zo angstig voel ik me. Over tien minuten moet ik in de Robot Hall staan, bij alle Stuurmannen! En hier ren ik dan, vijf kilometer van mijn aankomst. Zou ik het halen?
Ik grijns, al voel ik er verder niks bij. Sommigen hebben het "geluk" van Vreugde te kennen, maar dat ken ik niet. Natuurlijk zou ik het halen, ik ben Kimberley R26, verdomd! Angst is iets wat me niet deert. Dus, wat ik ga doen? Ik beveel mijn besturingssystemen mijn rollerschaatsen uit te halen en daar ga ik, door honderden mopperende robots, groot en klein, dik en dun. Genietend van de wind in mijn stalen haren vlieg ik door de straten. Angst is weg, Vertrouwen komt in de plaats. Vertrouwen in mezelf, want ik ga het halen. Vertrouwen is niet echt een emotie, het is meer een gevoel dat wordt opgewekt. Ik sta er nog op minder dan zes minuten, bijna mijn persoonlijke record! Toch handig zo een nachtzicht, zo kan ik telkens zien waar ik rijd.
Heer Timber staat me al op te wachten in een zwart pak en kijkt nerveus op zijn handklok. Glimlachend voeg ik me bij zijn gezelschap. Geschrokken kijkt hij op. 'Waar was je, verdomme!' Zijn gezicht wordt rood, een van de nadelen van een menselijk omgebouwde robot te zijn. Ja, die bestaan, alleen werken ze wat anders en trager. 'Ik? Bij een oude vriend.' Mysterieus glimlach ik naar hem en loop hem voorbij, de zaal in. Je kunt niet zien als ik lieg, hoort bij mijn speciale systeem. Handig, echt, behalve dat ik geen Vreugde, Liefde of Verdriet ken. Zijn er nog? Schaamte, ja, die ken ik ook niet. Of is dat een gevoel? Ik heb nooit echt geleerd wat het verschil was. Ik hoor verhalen dat rijke robots ze laten weghalen, wat me logisch lijkt. Ik heb het namelijk ook gedaan. Vier Emoties vind ik meer dan genoeg. Angst, Woede, Verbaasd en Afschuw. Soms wat verwanten daarvan, zoals verveling, maar dat is standaard. Sarcasme kent ook iedereen. Lijkt me genoeg, niet dan? Het is niet dat ik een slecht persoon ben, zonder Vreugde. Ik ben gewoon één blok hardheid – handig voor mijn werk.
Heer Timber en mijn plek zijn gereserveerd, vooraan in het publiek op de stoelen. Met een glimlach begroet ik al de androïdes en de gynoïdes die rechtstaan als ik binnenkom. Ik weet dat ik belangrijk ben, en soms geniet ik daar best wel van. En toch ben ik hier liever niet. Waar ik wel wil zijn? Tussen de krakemikkige schuren van de P-Sector. Volgens mij staat "P" voor "Panden", maar ik weet het niet zeker. Er staan talloze lege panden, waar dakloze straatrobots wonen en waar nanomuizen rondscharrelen. Daar voel ik me thuis, een super-de-luxe robot van de super-de-luxe R-familie. Vreemd is de wereld, niet dan? Meeste robots voelen Afschuw voor de veiligheid van P, maar ik vind dat het iets heeft. Iets echts. Alles in de wereld is zodanig gesofisticeerd dat het meeste nep en bewerkt is. Zelfs de bomen zijn niet echt. Echte bomen groeien niet meer.
Nadat we gaan zitten zijn - ik in mijn vuile kleren, Timber in zijn pak - duurt het niet zo lang meer totdat Tweede Stuurmand Camèra tevoorschijn komt en zijn hand transformeert tot een microfoon. Nieuwste gadget, moet je weten. Binnen een week is het vast alweer weggehaald. Maar hij heeft het nodig als Tweede Stuurman – degene die het vuile werk van de Eerste Stuurman Detector opknapt. Hij kucht en kijkt de zaal in, maar zijn blik blijft even bij mij hangen. 'Mijn beste mede-robots.' Gejuich. 'Vandaag zijn we bijeen gekomen voor een belangrijk onderwerp.' Stilte, iedereen luistert aandachtig. 'We hebben besloten wie onze nieuwste professionele soldaat zal worden!' Ik rol met mijn ogen, terwijl er nog meer gejuich uitbreekt. Ik weet al wie het gaat worden. 'Maar eerst, wil ik iedereen bedanken voor zijn uitstekende en minder uitstekende deelname!' Hij zet een verblindende glimlach op, zodat hij erg charismatisch overkomt. Het helpt, er joelen ergens achterin nog meer robots. 'Ik zeg u, volgend jaar doen we het weer, we hebben veel talent gezien, maar er kan er maar één de beste zijn.' En dat ben ik. 'Nu, we gaan over naar de bekendmaking.' Mijn onderdeel. Tweede Stuurman Camèra loopt naar achteren, waar een witte steriele tafel klaarstaat, en heft een envelop op. In een verbazingwekkende stilte opent hij de envelop met een zachte krrk. Iedereen houdt zijn adem in op hetzelfde moment, zelfs mijn gezel. Soms irriteert die valse robot me, echt. Ook al is hij familie.
Camèra ademt in. Hij haalt het briefje eruit. De Tweede Stuurman leest voor. 'Kimberley R26.' Gejuich breekt uit, en met een triomfantelijke grijns sta ik recht. We hebben dit vaak geoefend voor de afroeping, dus ik weet wat me te doen staat. Met grote en sierlijke passen hoor ik naar voren te stappen, de hand van de Tweede Stuurman te schudden en mijn speech voor te lezen.
