And we danced, and we cried
and we laughed and had a really really really good time
Take my hand, let's have a blast
And remember this moment for the rest of our lives
Our lives, (our lives), our lives, (our lives)
Oh, oh, oh, oh, oh, oh, oh, oh, oh, oh
Tonight, (tonight), tonight, (tonight), tonight
'Cause tonight's the night
Am I right?
Dance!
(Macklemore & Ryan Lewis - And We Danced)
(Vince)
Verdomme, wat heb ik haar gezegd? Dat ik haar eerder wou gekend hebben?
Wáárom?
Het kwam er zo spontaan uit, zo liefkozend. En op het eerste moment leek het logisch dat ik het uitkraamde, maar omdat Kimberley verstijfde, twijfel ik of het wel zo slim was.
'Wat zei je?', vraagt het meisje tegen mijn schouder. Ik kan niet antwoorden.
Momenten eerder haatte ik haar dat het geen naam had en nu zeg ik haar dat ik haar eerder wou gekend hebben? Hopelijk denk ze niet dat ik haar vertrouw, want dat zou nog een grotere ramp zijn.
In godsnaam, waarom werd de slapende godin wakker van mijn slapeloze avonturen? Hoe kan het dat ze het geluid gehoord heeft én er van wakker is geworden? Plus, heb ik haar zojuist godin genoemd?
Met een gefrustreerde grauw sta ik recht en ga met mijn handen door mijn haar.
Het meisje blijft beduusd zitten, haar reactie valt af te wachten.
'Ik... Euhm... Ik begrijp je wel, Vince, maar dit...' Ze richt haar niets-zeggende blik op mij. Oh, wat heeft ze mooie ogen. Maar wat staan ze vreemd. Kimberley lijkt me niet te zien, alhoewel ze me in de ogen kijkt. Waar denkt ze aan? 'Waarom doe je plots zo aardig?'
Ik geef geen antwoord. Ik kán geen antwoord geven. Dus ik stap woest naar de tegenovergestelde bolle muur en bonk er stevig tegen. Een keer. Twee keer. Drie keer. Vier keer stomp ik tegen de muur, het kan me niet schelen als mensen er wakker van worden. Kimberley lijkt niet te hebben bewogen als ik me koud terug omdraai. Misschien ben ik wel koud, net zoals het meisje me vertelde.
'Omdat ik wat afleiding nodig heb.' Dan stamp ik de holle grot uit, naar de slaapkamers.
Wel... Ik ga niet verder dan de uitgang. Mijn benen willen gewoon niet doorgaan, dus ik plof me tegen de brokkelige muur. Hij is koel en het doet wel deugd na een innige danssessie. Het was... Leuk.
Met een robot.
Niet dat ik me even liet gaan dat mijn twijfels zijn vergeten, zeer zeker niet! Het was gewoon... klinkt het raar als ik "vertrouwd" zeg? Vast wel.
Misschien word ik wel gek. Zou een logishce verklaring zijn, je moet weten dat ik al veel moorden heb gezien.
En toch... Het was alsof we verbonden waren. Zij en ik, samen bewegend op de muziek. Het maakte niet uit wat we deden, als we het maar samen deden.
En een moment later stond ik haar mijn levensverhaal te vertellen, waar we nog dichter bij elkaar kwamen. Iemand die me echt begrijpt! Dat kom je niet vaak tegen op deze verkloote bol van mechaniek. Maar dan verliet ik haar. Stom! Het moment was helemaal verbrokkeld, misschien moet ik me maar gaan excuseren.
Besluit genomen, geen tegenspraak. Ik mag niet langer nadenken, dat kan gewoon niet goed zijn. Ik stap stil - en licht aarzelend, maar dat geef ik niet graag toe - de ruimte binnen. Het eerste moment flitsen de beelden van de dans in mijn hoofd, maar dan moet ik denken aan haar soort. Of wat ze volgens mijn boosaardige kant dan wel niet mag zijn.
'Kimberley?', vraag ik zacht. Geen antwoord. Ik stap de feestzaal wat dieper in, tot ik haar futloze lichaam zie liggen. Angst komt in me op, maar dan zie ik dat ze nog steeds ademt. Gelukkig.
Ik weet dat ik haar het liefst dood zou willen zien, maar het is geruststellend dat ze nog leeft. Ik kan niet zeggen waarom.
Ik stap met een zekere tred naar haar toe en ga door mijn knieën om haar beter te zien. Wat ziet ze er anders uit. Zorgelozer, alsof een grote lading van haar schouders is gevallen. Iets zegt me dat het een doel is dat ze in haar slaap afschudt, maar ik kan het niet zeker zeggen. Mannelijke intuïtie is in het algemeen minder sterk dan die bij de vrouw, maar ik heb altijd wel een deeltje vrouw bezit van moeder. Daar ga ik nu niet over beginnen.
Ik pak Kimberley zacht op, zodat ze niet wakker zou worden. Mijn bestemming is al vastgelegd. Misschien ligt het niet zo goed, maar het gevoel zegt me weer dat ik haar daar moet afleveren.
