I'm gonna marry the night
I won't give up on my life
I'm a warrior queen
Live passionately tonight
I'm gonna marry the dark
Gonna make love to the stark
I'm a soldier to my own emptiness
I am a winner
Lady Gaga - Marry The Night
(Kimberley)
Anna heeft haar werk fantastisch gedaan.
Samen met de Stylist heeft ze me opgemaakt voor de avond van mijn leven.
Ik heb een zwarte skinny jeans aan met een wit hemd op, de onderkant in mijn broeksband gestoken, met een zwarte blazer.
Zwart is mijn kleur.
Ook heeft ze mijn stalen haren opgestoken met een sterke speld en heeft ze me het laten instellen dat het golft. Aan mijn oren zijn er wat losse stukjes, maar dat geeft me wat meer klasse.
En voor een keer geniet ik ervan.
Mijn huid is even wit en ijzig gebleven als altijd, maar het contrast vind ik juist mooi.
Goedkeurend kijken ze me beide aan als ik een rondje draai.
De Stylist knikt goedkeurend en verdwijnt dan uit de deur. Anna blijft achter, nog steeds kijkend.
'Ik heb geen schram overgelaten? Het zou een schande zijn!'
Ik grijns en schud mijn hoofd. 'Je hebt je werk goed gedaan, dankjewel.'
Ze komt naar me toe en geeft me een knuffel. Het verwondert me, maar na een lichte - voelbare - aarzeling, beantwoord ik haar warme gebaar. Gek, voor een wezen van ijzer en logica.
'Dit is een belangrijke avond voor je,' fluistert ze in mijn oor, 'maak er wat van.' Dan laat ze me los en verdwijnt ze ook, met mij op haar hielen.
'Ben je nerveus?', vraagt ze, haar stem zakelijk. Ik knik, al kan ze het niet zien. Toch zullen haar beweginssensoren het opmerken.
'Niet zijn, dat is niet nodig. Je zult een medaille krijgen, een speech ter ere van jou en voor de rest ga je met Stuurman dinges meegaan, ik ben zijn naam even kwijt, help me...'
'Stuurman Victor?'
'Nee, die andere, de Tweede.'
'Stuurman Camèra, mevrouw.'
'Ja! Die is het! Dus, om even verder te gaan, je zult met hem meegaan naar een kleine kamer waar je uniform en je nieuwe wapens en al die gadgets liggen. Voor vele een groots moment, maar het stelt niet zoveel voor.'
We slaan een links gang in, waar een dubbele deur zit om naar buiten te gaan.
Anna gaat me voor en houdt te deur voor me open. Voor me is het marktplein te zien. Vragend kijk ik naar Anna. Wat moet ik nu doen?
Ze zucht en wenkt me. 'Je gaat alleen, met de limousine na die van ons.' De verzorger wijst me een zwarte hover aan, glimmend en glanzend vang ik hem op. Wauw.
'Je entree zal groots zijn, wacht vijf seconden voor je uitstapt. Dramatischer, weet je.' Ik knik. 'Nou, ik denk dat ik je alles vertelt heb. Ga.'
Anna, mijn trouwe bijna-vriendin, glimlacht bemoedigend naar me en legt haar handen op elkaar.
Ik ben er klaar voor.
In de limo zijn er meer dan voldoende flessen aan olie. Met alcohol, dus ik blijf er maar af. Trouwens, het zijn er teveel voor mezelf. Tussen de chauffeur en mezelf zit een verduisterd glas, net zoals alle ramen van de limo.
Zij kunnen mij niet zien, ik hen wel.
Gedurende de rit frunnik ik nerveus aan de onderkant van mijn blazer en bekijkt mezelf nog eens goed. Het enige waar ik zo tegen ben, zijn mijn zwarte, glanzend als de limousine, pumps. Aan die dingen heb ik een hekel. Hopelijk zal ik niet vallen op de rode loper, nog een traditie die niet verandert is uit de mensentijd.
De rode loper, niet het stuiken.
En daar gaat de hover, zijn moter ronkt en maakt zich klaar om zijn voorgangers te volgen.
Ik adem in. Ik adem uit. Ik adem in. Ik adem uit. In. Uit. In. Uit. In...
Kan het dat we er al zijn? Nu al? Er is overal gejuich te horen, en volgens mij is de limousine tot stilstand gekomen. Bevend haal ik nog een keer adem.
Eèn.
Twee.
Drie. Nog een adem.
Vier.
Vijf. Laatste adem.
Ik doe de deur open en mijn processor heeft het opeens erg druk om alles te verwerken. Het geluid overwelmt me, het metalen geklap irriteert me.
Waarom al dat lawaai? Ik wil in rust het nieuwe tijdperk van mijn leven instappen.
Ach, het is nu toch al te laat.
Ik haal nog eens diep adem en zet een stap. Overal zijn er opeens flitsen, maar ik blijf doorgaan.
Puur uit gewoonte stap ik nogal wijdbeens en snel over de rode loper. De hoofden van de roestige en niet zo roestige robots volgen me aan een stuk door, de robot achter me niet eens merkend.
En dan, opeens, sta ik bij een deur en wordt die voor me geopend. De buitensmijter ziet er beangstigend en gespierd uit. Waarschijnlijk zijn ze nieuw, speciaal voor vanavond.
Eens binnen word ik ontvangen door muziek en andere geluiden, maar ook door mijn kenissen.
Stylist Archibald, Trainer Lobi, Anna en zelfs mijn nonkel: heer Timber! Allemaal schudden ze me glimlachend de hand. Als ze het nou menen of niet, hun blijheid, ik trek me er niks van aan.
Dit is mijn nacht. Vanavond draait rond mij.
Ook de zaal van club Bout is ingericht in mijn favoriete kleur, na zwart: blauw! Gecombineerd met rode zetels die in uitschotjes van de kamer zitten.
Daar zitten verschillende mensen, die hun gesprekken staken om zich naar mij om te kijken. En dan begint het gejoel en geklap.
Ik glimlach, maar ik hecht er niet teveel waarde aan. Toch weet ik dat er een gezonde vibe om me heen hangt.
Anna en Lobi leiden me naar een apart uitschotje, waar al mijn nauwe kenissen samenkomen. Ook Tweede en Derde Stuurman Caméra en Victor zijn aanwezig, de ene links en de andere rechts van me. Eerste Stuurman Dedector is een raadsel, die heeft nooit iemand gezien.
Druk gebabbel is er te horen, maar nergens neem ik aan deel. Ik staar naar mijn handen, wachtend op een moment dat ik weg kan.
Maar dat zal nog heel lang te duren. Mijn nervositeit is overgegaan, maar verveling komt in de plaats.
Dus ik besluit een spelletje te spelen op mijn oogvlies. Ik heb altijd al van het oeroude spelletje Pacman gehouden, al heb ik niet vaak meer de tijd om het te spelen.
Plots verdwijnt mijn spel en word mijn aandacht getrokken door Tweede Stuurman Camèra, die op zijn glas tikt. Zijn stem schrapend, lijkt hij te denken over zijn woorden.
Al zal dat allemaal schijn zijn, normaliter zit zijn speech opgeslagen in zijn documenten. Toch zegt hij eerst iets anders.
'Waar zijn de drankjes? Jij daar, kleine androïde, schenk eens iedereen wat alcohol in!' Ik houd nog net een zucht in, waarom altijd alcohol? Daar heb ik juist even genoeg van...
Als Camèra doorheeft dat iedereen wacht op hem om een speech te dicteren, gaat hij verder. 'We zijn hier vandaag bij een gekomen om feest te vieren. Kimberley R26, onze legendarische nieuwe soldaat, zal vanaf nu de geschiedenis in gaan als mensenjager!'
Het is toch even schrikken, te horen krijgen wat ik zal doen. Moorden is niet echt iets voor mij, maar het is me er altijd ingestampt dat ze niet écht doodgaan. Ze krijgen gewoon een simpele straf, dat is alles.
Al zei moeder ooit eens dat mensen best goeie wezens waren, met een koppige kant.
Er klinkt gejuich en er staan verscheidene robots recht op hun handen op elkaar te brengen.
Klap, klap, klap, klap.
Ik knik en buig naar elke kant die maar mogelijk is. Mijn irritatie probeer ik zo goed mogelijk te verbergen.
Eindelijk zijn ze klaar met klappen en kan iedereen weer gaan zitten. Stuurman Victor staat nu recht.
'Wij zullen ons over uw nieuwe beschermer ontfermen nadet we genoten hebben van de drankjes en haar medaille hebben uitegereikt. Ook bedanken we alle aanwezigen en alle verliezers van dit jaar!'
Deze keer zijn er maar weinigen die klappen, maar ik vind het niet erg. Geef mij een glas en laten we weer tot zaken komen. Ik wil zo snel mogelijk beginnen.
Verveeld start ik mijn spelletje weer op.
Al moet ik het snel weeral onderbreken, want plots trekt F14 me van mijn stoel. Wat doe die hier?
Hij knipoogt naar me. 'Kom op, dansen!', roept hij boven al de muziek uit en hij trekt me naar de dansvloer.
'Waarom?', roep ik terug. Hij haalt zijn schouders op.
'Waarom niet?' Ik grimas, maar laat mijn lichaam toch meezwieren op de muziek.
Even later sta ik me helemaal te geven op de dansvloer. En mijn verveling? Helemaal vervagen door passie en ik kan aan niks anders denken dan dansen. Laat deze nacht nooit ophouden, Jezus!
Ik zie F14, waar ik de voornaam al van ben vergeten, grijnzen en hij pakt mijn hand, zodat ik een rondje kan draaien.
Als extra schop ik mijn pumps uit en laat me helemaal gaan. Ik zie robots lachen om me, met me, maar het kan me niet schelen. Dit zouden ze ook eens moeten proberen!
Dan trekt Kris, opeens schiet zijn naam me weer te binnen, me mee aan mijn pols, een donker hoekje in. 'Ik zie dat je het naar je zin hebt?'
Ik knik, grijnzend. 'Zwart is mijn kleur, mijn element, de nacht is erg zwart vannacht.' Het kan me niet schelen als hij niet snapt wat ik bedoel.
Hij knikt, al weet ik niet als hij wel snapt wat ik net zei. 'Moesten ze vanavond een prijs uitreiken voor beste danser, dan zou jij die winnen, zeker weten!'
Moest ik kunnen blozen, dan zou ik dat nu doen. 'Dat zeg je alleen maar omdat je iets van me wilt.'
Zijn ogen worden groot. 'Nietes!'
Ik rol met mijn ogen, ik ben niet in staat om nu in discussie te gaan. De adrenaline giert nog door me heen en ik wil zo snel mogelijk terug.
En dat ben ik ook van plan, terug gaan, maar Kris pakt mijn pols vast en trekt me dicht naar hem toe. We kijken elkaar diep in de ogen. Ik moet opkijken om hem te bekijken, en hij kijkt op me neer.
Kris fluistert, met een diepe, zwoele stem: 'Weet je wat je nu te doen staat?'
Ik ben stil en schud traag mijn hoofd, zonder mijn ogen weg te slaan.
'Echt geen idee?'
Ik fluister: 'Mensen straffen?'
Hij grinnikt humorloos en schudt dan zijn hoofd. 'Nee.'
Dan drukt Kris F14 zijn lippen op de mijne.
'Oké, dit is je officiële pak, dat doe je aan als er een bijeenkomst is of als je moet marcheren op straat.' Stylist Archibald duwt me een marineblauw pak met gouden epauletten in mijn handen. Er staan drie sterren boven het borstzakje. Ik knik, maar ik let niet echt op. Die kus...
Archibald grijpt een ander pak en houdt het omhoog. Het is een zwarte skinny jeans met een zwart topje, met bijhorende zwarte schoenen, zwarte handschoenen en een nog donkere kapmantel.
Oh, wat hou ik van zwart! 'Hiermee ga je op jacht.'
Ik grijns en knik gewillig, wat zou ik nu al graag beginnen! Dat pak legt de rasta Stylist terug op de tafel en stapt dan verder naar de wapens.
Hij legt uit waar ze voor dienen en hoe ik ze het best met mijn pak kan camoufleren.
Dan volgen de gadgets.
Het duurt minstens twee uur voor ze allemaal ingebracht zijn, maar met herboren energie heb ik toegekeken hoe ze messen, geweren, camoufleersystemen en wat nog allemaal installeerden.
Ook hebben ze me een batterij van achtenveertig uur gegeven, samen met een G.O.M.
G.O.M., oftewel "gom", is geen afkorting. Het klinkt gewoon cooler als je het als aparte letters opzegt. Wat het eigenlijk is, is een gom voor je geheugen. Moest je gevangen genomen worden door vlezige wezens, dan heb je de mogelijkheid om je geheugen te wissen.
Best handig, maar op dit moment zou ik het niet willen gebruiken. Waarom kan ik alleen maar aan die kus denken?
Ze leggen me alles uit, wat me nog eens een uur kost, en laten me dan gaan.
Laat de jacht beginnen, zou ik zeggen.
Mijn dagen gaan langzaam voorbij en elke dag ga ik op controle en training. Het meeste ken ik al, maar het is leerzaam om het toch nog eens te herhalen.
Na een week heb ik alles voltooid en mag ik de wereld ingaan met als status "volwaardige soldaat."
Ik heb geen nieuwe Emoties, behalve dan dat mijn zicht verscherpt is en mijn gehoor abnormaal scherp en ver, maar het voelt alsof ik nieuw ben.
Ook mijn verblijfplaats is verandert, maar daar hecht ik niet veel waarde aan.
Het is er kleurrijker, met mijn rode bed en groene muren, witte keukenmeubels en zwarte muur. Mijn leefruimte is nu verruimd, er staan drie rode zetels, twee kasten naast een televisie aan de muur en een zachte mat. De muren zijn beige en de grond is van hout dat kraakt als ik met brede passen er over loop.
Er staat ook een loopband, maar weer staat die in een kleine ruimte.
De badkamer is niet groot, maar vaak gebruiken zal ik ook niet doen. Voor de ene keer dat ik het nu al gebruikt heb, heb ik gemerkt dat je je vloeistof kan kiezen.
Van water tot olie tot smeerstof met een moeilijke naam!
Die laatste optie zal ik het meeste gebruiken, eerlijk gezegd.
En dan komt mijn eerste missie: jaag de mensen op van Sector P.
Onlangs zijn de roestbakken daar nog afgeschoten, moge ze in vrede herbruikt worden of genadig wegrotten, en nu is het onze beurt om terug te slaan.
Die wezens weten niet wat ze op hun nek gehaald hebben.
Ook Kris zie ik niet meer, en langzaam vervaagt hij. Misschien was zijn kus niet zo speciaal.
Of dat dacht ik toch, tot ik hem weer zie. Deze keer in de Stuurtoren, waar ik de liftdeuren net voor zijn neus sluit.
Zelf ben ik op weg naar Stuurman Camèra, die extra informatie over mijn eerste opdracht voor me klaar heeft.
Zijn assistente escorteert me naar zijn bureau en als ik binnenkom, staat de belangrijke man recht.
'Welkom, juffrouw R26. Klaar om te gaan?'
