I've got nothing left to live for
Got no reason yet to die
But when I'm standing in the gallows
I'll be staring at the sky
Because no matter where they take me
Death I will survive
And I will never be forgotten
With you by my side
Cause I don't need this life
I just need…
Somebody to die for
Somebody to cry for
When I'm lonely
(Hurts - Somebody to Die for)
(Kimberley)
Drie dagen, vier nachten en drie uur. Zo lang zitten we al hier op dat kruispunt in de tunnels. De rugzak van Valentine is al leeg en de mensen beginnen nu aan die van Hope. Ze kunnen dus nog iets meer dan twaalf dagen leven. Vijftien, met de rugzak van Vince er nog bij. Al weet ik niet als daar iets bruikbaars inzit. Misschien wapens. Maar niet iets wat ik kan gebruiken, ik heb alles al. Misschien wat meer olie... Kris heeft in zijn rugzak vijf olieblikjes zitten en in mijn extra vak heb ik er nog drie. Dus... Als ik om de twee dagen eentje drink, zal ik het wel overleven. Maar ondertussen heb ik niks te doen om de tijd te doden.
Het is mijn beurt om wakker te blijven terwijl de rest slaapt. Het is nu acht uur stipt. Valentijn komt er aan, merk ik. Wat steekt dat. De Dag van de Liefde is niks zonder geliefde. Als ik er al een heb.
Met Vince gaat het slecht. Hij heeft een beademingsapparaat nodig om te ademen en zijn hart slaat soms een slag over volgens dat primitieve meeneem-apparaat van Kris. Ik zou het graag in elkaar slaan, zo frustrerend is het.
Samen met Vince houd ik de wacht.
Ik weet dat het een domme gedachte is, maar als dat nu juist de gedachte is die me overeind houdt? Ik speel wat met zijn haar, dat zo warrig, kleverig en aan de achterkant bebloed is. We willen ons water niet aan hem verspillen - ik zou het geen verspillen noemen, maar dat doen zij wel - dus laten we - ze - het maar zo.
Het ergste is dat ik weet dat ik dit kan oplossen. Maar ze zullen me hem nooit mee laten nemen naar boven.
Het ziekenhuis weet hoe ze dit moeten oplossen. Die automatische robots daar weten meteen wat het is en hoe ze het moeten oplossen. Met robots hebben ze vaak hetzelfde probleem, dat ze beschoten zijn tussen hun belangrijke draden. Dan halen ze het er heel verfijnd uit en leeft de robot nog lang en gelukkig.
Maar genezen hersenen net zo snel? Genezen hersenen wel? God, ik wou dat ik die vraag gesteld had tijdens mijn opleiding.
'Vince... Laat me niet achter. Ik weet niet of je me kunt horen... Maar alsjeblieft?' Ik leg mijn hoofd naast hem neer op de koude grond. Het machinetje biept nog eens, om aan te tonen dat zijn hart weer even stilstaat. Ik weet ondertussen wat ik moet doen. Op z'n hart drukken tot het weer goed is. Ik geef m'n volle kracht terwijl ik niet probeer te huilen en duw. 'Bij ons blijven, Vince! Bij mij!' Hij luistert. Het ritme van het machinetje wordt weer regelmatig. 'Godzijdank', fluister ik. Daarna leg ik me weer neer. Dit is altijd zo'n paniekmoment.
Thomas rolt om in zijn slaap en legt daarbij zijn arm over Hope heen. Het is zo'n vriendelijk gebaar dat ik de ruzie van daarnet even vergeet. Wat zou ik graag zo'n moment hebben met Vince...
