Appreciate the flower you wear

အပိုင်း(၁၃)

"သားကြီးတို့အချစ်ဆိုတာဘာလဲ"

"ဇီးထုပ်လေ စားမလို့လားနေကြီး ရော့"

ပုတီးတို့အိမ်ရဲ့အပေါ်ဆုံးထပ် လသာဆောင်တွင်ဖြစ်သည်။
ဆရာမမလာသေး၍ ကျူရှင်သူ ငါးယောက်လုံးအပြင်ထွက်ထိုင်နေကြသည်။မုန့်စားသူကစား ကျောင်းကအိမ်စာရေးသူကရေးပေါ့။ခင်ကြီးကတော့အောက်ထပ်သို့ခဏဆင်းသွားလေသည်။

"တော်ပါပြီနင်တို့ပါသာမျို ငါကအကောင်းမေးနေတာကို"

"ဪအကောင်းပဲဖြေနေတာပဲလေ"

"ငါ‌ပြောတာနှလုံးသားကလာတဲ့အချစ်ကိုပြောတာ"

"သိမှမသိပဲ‌ရှင်းအောင်ပြော အခုစားနေတဲ့အချဉ်ထုပ် ထင်လို့ပေါ့၊ နေကြီးဆိုရင်ရောဘာဖြေမလဲ"

"အင်းးးး"

မိုးကောင်းကင်အားကြည့်ကာသေချာစဉ်းစားနေစေသာနေကြီးရဲ့အဖြေကိုပုတီးနဲ့လမင်းချိုမှမုန့်စားရင်းစောင့်စားလျက်

"အပျိုကြီးဗျို့အပျိုကြီး"

ဟန်ပန်အမူအယာဖြင့်သေချာစဥ်းစားနေသောလဲ လှေကားမှကြားရသောအသံကြောင့်နောက်သို့လှည့်ကြည့်လိုက််ကြသည်။

ခင်ကြီးမှာ အမောတကောနဲ့အပေါ်သို့ပြေးတက်လာပုံပေါ်သည်။

"ဘာလဲကွ အမောတကြီး အပျိုကြီးလို့ခေါ်ပြီးတက်လာတာ"

"အပျို အပျိုကြီးရောက်လာပြီ လာ လာလဲကြည့်ကြအုံး"

စကားများဟာလဲအထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့။

"ဘာဖြစ်လို့တုန်းကွ ဆရာမလာတာ အလန့်တကြား"

"ဟုတ်ပါ့ ခင်ကြီးရယ် သရဲတွေ့တာကျလို့"

နေကြီးပြောသောစကားကိုအရွှေမှလဲထောက်ခံသည်။

"သရဲထက်ဆိုးတယ်ဗျ ချော ချောချက်ဗျာ"

"ဟေ ချော ချောတယ်လို့ပြောလိုက်တာလား"

"ဟုတ်တယ်"

"ရပြီ တစ်ယောက်မှလိုက်မလာနဲ့ မင်းတို့စာသင်ဖို့နေရာမှာပဲစောင့်"

နေကြီးတစ်ယောက်အမြန်ထကာအနောက်တောင်လှည့်မကြည့်ပဲအောက်ထပ်သို့ပြေးဆင်းသွားသည်။