"မေရေ ကျွန်တော်ကျောင်းရှေ့ရောက်ပြီ"
စာအုပ်တွေနဲ့လိုအပ်တဲ့စာရွက်စာတန်းတွေသိမ်းနေစဉ် ဝင်လာသော messageလေးကိုကြည့်မိတော့သူ့ရဲ့ကလေး။
"အင်းတို့ထွက်ခဲ့မယ်နော် ကလေး"
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ"
ထိုကလေးနဲ့ချစ်သူဖြစ်ပြီးထဲက သူမအတွက်စိတ်ကြည်နူးစရာတွေကြီးသာ။ အစစအရာရာဂရုစိုက်ပေးမှုကလဲ သူမပင်အမြင်ကတ်လောက်အောင်ပင်။
"နှင်းမေ နင်ကလဲဟယ် သင်တန်းနောက်ဆုံးနေ့ကိုအေးဆေးလုပ်ပါဟ အမြန်သိမ်းနေလိုက်တာ ဒီညကားနဲ့ပြန်မှာမလို့လား မြို့ကို"
"မဟုတ်ပါဘူးဟာ ငါမနက်မှပြန်မှာပါ"
"မသိဘူးလေ နင်ကအသည်းအသန်လုပ်နေလို့ မပြန်ဘူးဆိုလဲ သင်တန်းပြီးပြီလေဟာ နဂိုလိုနင်နဲ့ငါနဲ့ shoppingထွက်ရအောင် မုန့်လေးဘာလေးလဲစားကြတာပေါ့"
နွယ်မှ သူမရဲ့ အိတ်လေးကိုကိုင်လျက်နှင်းမေအားကြည့်ကာဆိုသည်။
*ဪ ခက်တော့နေပါရောလား ဒီအပျိုကြီးနှယ့်*
နှင်းမေမှာရည်းစားမရှိ၍အေးဆေး shopping ထွက်နိုင်မည့်သူမဟုတ်တော့ပေ။ဆိုင်ရာပိုင်ရာလေးကကျောင်းရှေ့မှာစောင့်နေပြီဖြစ်၍ ထိုအပျိုကြီးအားမည်သို့ပြော၍ လွတ်လမ်းရှာရမည်နည်း။
"ငါမလိုက်တော့ဘူးလေဟယ် နင်ဘာသာသွားလိုက်တော့နော် ချိန်းထားတာလေးရှိလို့"
"အယ် အမတော် မဟုတ်မှလွဲရော ကိုနိုင်နဲ့လား"
နွယ်မှ သူ့အားပြောင်ချော်ချော်မျက်နှာထားဖြင့်ဆိုသည်။
"မဟုတ်ရပါဘူးဟယ် တခြားကိစ္စပါ နင်ကလဲ"
"အေးပါအေ တခြားကိစ္စဆိုလဲတခြားကိစ္စပေါ့တို့တော့သိပ်မယုံချင်ပါနော်"
"ကဲနွယ် မယုံလဲတို့တတ်နိုင်စွမ်းမရှိဘူးကွယ် တို့တကယ်ပြောနေတာရယ်"
"ဟုတ်ပါပြီ အဲ့ဆိုလဲကြွကြွ"
"အင်းပါ you လဲ ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်နော် bye"
နှင်းမေလဲနွယ်အားလက်ပြနှုတ်ဆက်လျက်ပင်နေမျိုးကျက်သရေရှိရာသို့အမြန်ပင်သုတ်ချီတင်လာမိသည်။
YOU ARE READING
Appreciate the flower you wear
Romanceအဲ့တာကြောင့်.. အဲ့ဒီအပျိုကြီးယောင်္ကျားမရတာ...
