Dük Dur Lütfen Çünkü Acıtıyor (+18)

105

Kadının beli anında dikleşti ve bu da küçük bir çığlık atmasına neden oldu. İçini deldiği anda, anlık bir doruk noktası ona karşı acımasızca sıkılmıştı.

"Çok güzelsin, Molitia."

Raven onun omzuna doğru sessizce nefes aldı. Ne zaman onun poposuna şaplak atsa, Molitia'nın kısa süreliğine kendini sıktığını hissedebiliyordu.

İçindeki sıkı duvarlar çiftin o anda nerede olduklarını unutmalarına yetiyordu. Her zaman salon olarak bilinen açık alan, kısa süre içinde sadece ikisine ait bir yer haline gelmişti.

Salonda sadece birbirlerine çarpan etlerin sesi yankılanıyordu. Adam ne zaman kadının derinliklerine girse, Molitia'nın vücudu hemen yukarı doğru sıçrıyordu. Ve bu her gerçekleştiğinde, Raven ona daha da sokuluyordu.

Molitia'nın sahiplenmeyle dolu dokunuşunun onu sıkıştırdığı her durumda, kendi ağzından tatmin edici bir inilti çıkıyordu.

Molitia'nın vücudunun üst kısmını masaya yasladıktan sonra, kabzasına kadar tamamen daldı. Molitia'nın ayak parmakları havaya kalktığında içi tamamen onunla doluyordu.

Raven uzandı ve birleştikleri noktayı sıyırdı. Molitia hemen şaşkınlıkla sırtını döndü ama Raven'ın eli ateşli klitorisine sürtünür sürtünmez gözlerini sıkıca kapattı. Zihni zevk içinde eriyor gibiydi.

Adam şişmiş klitorisini her okşadığında, birbirleriyle birleştikleri yerden aşk sıvıları fışkırıyor gibi görünüyordu. Molitia her an düşecekmiş gibi masaya yaslanmış, gümüş rengi saçları her yana savruluyordu.

"Oh, oh, Raven, lütfen..."

Molitia'nın yalvarışını duyduğunda, Raven anında Molitia'nın içine girdi. Aynı anda Molitia'nın omuzları titredi ve Raven onun içinde serbest kaldı.

--------

Molitia onun kollarındayken nefesini bıraktığında hâlâ çıplaktı. Eylemden sonra kıyafetlerini bile giyememişti çünkü tüm vücudu hâlâ hassas bir şekilde yanıyormuş gibi hissediyordu.

Vücuduna taktığı mücevherler uzunca bir süredir masanın üzerinde duruyordu.

Molitia, vücuduyla oynayan dokunuşunu hissederken onun omzuna yaslandı.

Salonu her zaman ziyaret eden hizmetkârlar bile etrafta oyalanmıyordu. Odanın içinde neler olup bittiğini bildiklerinden kesinlikle emindi.

Bu düşünceyi aklından geçirdikten hemen sonra, geç de olsa utanç yüzünü boyadı.

"Ne oldu? Çok mu sıcak?"

"Hayır, sadece... Eminim dışarıda her şeyi dinliyorlardı."

"Kimin umurunda, biz bir çiftiz."

Raven bunun önemsiz olduğunu düşünüyordu ama Molitia farklıydı. Böyle bir yerde, güpegündüz güneş hâlâ tepedeyken yatak odasından başka bir yerde. Ortalıkta dolaşacak dedikodulardan haberi bile yokken bu apaçık ortadaydı.

"Bunu yatak odasında yapmalısın."

"Hangisinde? Sen söylemedikçe gerçekten bilemeyeceğim."

"Raven!"

Raven onun bu homurdanan sözlerine güldü. Saçlarını öpmeden önce yavaşça başını salladı.

"Denerim."

"Bu tür çabaları bilirim. Ve her seferinde başarısız oldun, değil mi?"

"Öyle mi yaptım?"

Molitia onun küstahça karşılık verme tarzına karşılık olarak dilini çıkardı. Bu konuşmada onu asla alt edemeyeceğini hissetti. Bu nedenle onun yerine farklı bir konu açtı.

"Daha önce açgözlü olmadığımı söylemiştin."

"Dedim."

"Bu durumda, sadece bir kez açgözlü olabilir miyim?"

"Hangisi o zaman?"

Karısının açgözlülüğü. Raven hemen merakının arttığını hissetti. Bunun nedeni gözlerinin daha önce sadece birkaç kez parlamış olmasıydı.

"Başkasının ziyafetine katılmak istemiyorum ama burada, Dükalık'ta bir çay partisi vermek istiyorum."

Raven, Molitia'nın söylediklerini duyunca yüzünü biraz düzeltti. O kadar endişelenmek istemese de, aklı doğal olarak ona kendi fiziksel durumunu hatırlattı.

"Sen iyi olacak mısın? Aşırıya kaçmaman gerektiğini duydum."

"Sadece kısa bir öğle yemeği organize edersem iyi olacak. Ayrıca, gerçekten davet etmek istediğim biri var."

"Kimmiş o?"

Molitia yüzünde kararlı bir ifadeyle açıklamadan önce bir süre derin bir nefes aldı.

"Arjan Clemence, kız kardeşim."

"O değil."

Hemen çizgiyi çekti -her zamankinden daha hızlı. Güzel karısının yumuşak gözleri hiçbir yerde görünmüyordu, sadece bir çift vahşi göz parlıyordu.