İntikam

İntikam-Son şans

Arkadaşlar dış bağlantıda ilk röportajım var.Göz atarsanız sevinirim. 

İNTİKAM 29.BÖLÜM

" Belki de mutluluk sadece kovalayabildiğimiz bir şeydir. Belki de onu asla yakalayamayacağız..."

AZRA

Odada ne varsa yakıp yakıp yıkmıştım.Aslında parçalananlar eşyalar değildi.Asıl parçalanan şeyler hayallerim,sevinçlerim,mutluluklarımdı.Asıl benden koparılıp alınan umutlarımdı.

Bu duruma geldikten sonra ayağa kalkıp yoluma devam edebilecek miydim?Bunca zaman pes etmeyen ben artık yeter mi diyecektim.

Kafam çok ama çok karışıktı.İçimde sonucunu bilmediğim bir süre savaşlar dönüyordu.Ne yapacaktım?Nasıl yapacaktım hiçbir fikrim yoktu.Beynim resmen bir kazana dönmüştü.Sanki düşündükçe bu kazanı karıştırıp daha beter hale getiriyor gibi hissediyordum.

Yıkılmak acaba böyle bir şey miydi?İnsan yıkılınca bu kadar çaresiz ve karmaşık hisseder miydi?

Perdelerin karşısına geçip yere oturdum.Ay ışığığı yüzüme çarparken kendimce mırıldanıyordum.

Benim hiçbir suçum yoktu.

Beni bitirdin.

****

Ne kadar o şekilde öyle mırıldanıp durdum bilmiyorum.Belki bir saat belki de günlerdir bu şekildeydim hiç fikrim yoktu.Beynim biraz daha durulunca bir anı zihnime çarparak ilerledi.

"Seni çok seviyorum birtanem benim." deyip yanaklarını sıkıca öptüm.

"Güzel kızım bende seni çok seviyorum."dedi.Ona sıkaca sarılıp kucağına kıvrıldım.

"Babacım tamam artık pes ediyorum.Lütfen cezamı kaldıramaz mısın?"dedim.Önce boğuk sesle güldü.Sonra da birden ciddileşerek yüzüme döndü.

"Güzeller güzelim benim.Seninle ne anlaşmıştık?Asla pes etmek yoktu değil mi?Ne olursa ne bedel ödersek ödeyelim asla pes etmek yok değil mi prensesim?"dedi.

Boynuna iyice yanaşıp daha da sıkı sarıldım.

"Tamam babacım.Cezamı çekeceğim.Evet ne olursa olsun pes etmek yok.Beni hiçbir şey engelleyemeyecek.Ne bedel ödersem ödiyeyim pes etmek yok."dedim.

Bir süre bana dikkatle baktıktan sonra sırıttı.Sonra yanağıma yaklaşıp hafif sakallarını sürterek öptü.Sakallarından huylandığım için kıkırdadım.

"Afferin benim güzel prensesime.Artık cezalı değilsin." 

Anılar zihnimi delip geçerken gözümden bir damla yaş düştü.Babamı çok ama çok özlemiştim.Onun o kendine has kokusunu duymayı, güçlü kollarıyla sarmanlanmayı çok özlemiştim.Bana prensesim diye seslenmesini,o boğuk kahkahlarını çok özlemiştim.Doruğu çok özlemiştim.Onun o çocuk kokusunu, neşeyle bir şeyler anlatmasını,bana sarılmasını yanağımdan kocaman öpmesini çok özlemiştim.

İçimdeki özlem artarken yere artık gözyaşlarıma hakim olamıyordum.Bu son zamanlarda hayatım boyunca ağlamadığım kadar ağlamamıştım.