Marianne is a 19-year old college student. Young and innocent. Ngunit isang pangyayari ang darating sa tahimik niyang buhay.. nangailangan siya ng pera para mabayaran ang nadispalko ng kanyang kapatid sa pinagtatrabahuan nitong kompanya.
And she fou...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Hello. It's been a long while since I started this story. I know, I opened it with third person's pov and had a plan to write it with 20 chaps only, containing 5k words. But now, I feel more comfortable using first person's pov huhu. Will you forgive me? Here is Marianne's pov, loves.
-----
Chapter 5
Marianne
Napalunok ako. Lumingon pa ako sa labas kung mayroon ding ibang nakakarinig. Pero imposible. Ako itong naghihintay sa labas na para bang malaking aquarium at medyo closed ang area. Kung may lalabas mang ingay mula sa opisinang iyon ay ako lang ang makakarinig. Natutulog pa si Bruce.
Napalunok ako. Alam ko ang ibig sabihin ng mga ungol at kalabog na iyon. Pero ayokong gumawa ng imahe sa isipan ko.
Isang kalabog pa ang narinig ko. Pagkatapos ay hindi na nasundan pa. Biglang tumahimik sa loob.
Kinakabahan akong tumingin sa bagong dating na receptionist dala ang tasa ng kape para sa akin. Iniabot niya iyon sa akin. Nakangiti. Hindi tulad kong naeskandalo ang isipan.
"Here's your coffee." She stopped and stared at me. "Bakit parang namutla ka riyan? Okay ka lang ba?" bigla niyang nag-aalalang tanong sa akin.
Lumunok ako. Nanginginig ang mga kamay kong nilapag sa katabing lamesita ang tasa ng kape. "O-okay lang po,"
Alam kong hindi siya kumbinsido. Pinagmasdan pa niya ako ng ilang segundo. Naputol lamang nang bumukas ang pinto ng pribadong opisina.
Mula roon ay lumabas ang isang babaeng matangkad at maganda. Binaba nito ang dulo ng suot na bestida at inaayos ang nagulong buhok.
"Oh tapos na pala. Halika, samahan kita kay Sir Ryan." Aya sa akin ng receptionist.
Tila iba ang naging dating sa akin ng mga salitang 'tapos na pala'. Pagkadumi-dumi na yata ng utak ko kaya iyon ang naging meaning sa akin.
Para hindi na ako mapagmasdan pa ay binuhat ko si Bruce at sumunod sa kanya. Iyong babaeng kalalabas lang ay nilingon ako at pinasadahan ng tingin. Hindi ko na siya pinansin at pumasok na sa loob ng opisina.
