Marianne is a 19-year old college student. Young and innocent. Ngunit isang pangyayari ang darating sa tahimik niyang buhay.. nangailangan siya ng pera para mabayaran ang nadispalko ng kanyang kapatid sa pinagtatrabahuan nitong kompanya.
And she fou...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Chapter 16
Ryan
The wind was a little cold when I arrived in Lipa. Kung hindi ako matatagalan sa grupo ng mga pating ay makakauwi pa ako nang maaga. I might burn my ass on the driver’s seat. But I’ll make sure, I will get what I wanted. I intended to surprise Archer into his room in Lipa Bed and Breakfast. Gusto ko lang makasigurong hindi niya kasama ang kaibigan ni Marianne. Dahil aalugin ko ang utak niyang nawalan ng turnilyo kung sakaling mahuli ko siya sa kalokohan niya.
He didn’t let me in---wholeheartedly. Tinulak ko ang pinto at pumasok sa loob. I scanned the room. Just a normal checking of a dedicated leader. The room is neat and simple. Kinutuban ako nang makitang Double-sized ang kama. May pulang lamesa at upuan sa tabi ng bintana. Kinatok ko ang pinto ng banyo. Nang walang sumagot ay binuksan ko rin at chineck ang loob. Then I heard his chuckle.
“Damn it, Del Carmen. Pinamumukha mo ‘kong kawatan sa ginagawa mong ‘yan. May raid ka pang ginagawa sa kwarto ko,” naiinis at natatawa nitong komento. He’s still on the last shirt of his packing.
I don’t care about his damn feelings. But I will surely care about Marianne’s. Mahirap na. Baka dahil kay Archer at Wilma ay makawala siya sa akin. Remember, she’s too emotional and attached to everyone that she loved. I’m meticulous in every tiny detail of her life.
Hindi ko siya pinansin. I kneed like a detective, folded up the sheets and checked what’s below the bed. Nothing except his shoes.
Tumayo na ako. Negative. Saka ko lang siya tiningnan. “Magbayad ka na. Hintayin kita sa labas.” Then I left him.
I was tossing my keys and leaning on my bumper when he already made his payment. Katabi ng sasakyan niya ang akin. Binuksan niya iyon at nilagay sa backseat ang isang bag. I grinned. “Mukhang binalak mo talagang magtagal dito sa Lipa, ah. Nakaistorbo ba ako sa’ yo?” pang-aasar ko sa kanya. Hindi ko pa rin matantya kung nagapang nga nito ang babae. At kung aamin siyang, oo, dito pa lang ay masasapak ko talaga siya.
Umiling itong ngumingisi. He closed the door and looked at me. “Bumubwelo pa nga lang ako, Master. Masyado kang advance mag-isip. Dinayo mo pa ako rito, I’m so touched.” He playfully answered.
