Marianne is a 19-year old college student. Young and innocent. Ngunit isang pangyayari ang darating sa tahimik niyang buhay.. nangailangan siya ng pera para mabayaran ang nadispalko ng kanyang kapatid sa pinagtatrabahuan nitong kompanya.
And she fou...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Chapter 8
Marianne
Iniwang kong natutulog si Bruce sa kwarto namin. Dahil sa sinabi ni Ryan kaya naglakas loob akong bumaba sa kusina para tumulong na rin sa gawain doon kasama si ate Ephie.
Naabutan kong siya mag-isa sa kusina. Kumakanta habang naghuhugas sa lababo. Naalala kong kinakausap niya naman ako noon nang nakapunta ako sa bahay ng mga Salvaterra. Mayor pa noon si Sir Wax sa Lemery. Mababait sila. Lalo na si Ma’am Anjelous. Mahinhin siya at sobrang maasikaso sa aming mag-anak. Pinatuloy nila kami roon para makasama ang Lolo at Lola namin. Doon ko rin nakita ulit si Ryan. Galit na galit siya noon sa akin. Dahil sa edad kong hindi ko inamin sa kanya. Pero hindi rin naman ako minor de edad no’n. O baka ayaw niya lang talaga sa mas bata sa kanya. Takot na takot ako sa kanya. Dahil baka malaman ng mga kamag-anak ko ang ginawa ko para kumita ng malaking pera.
Hindi ko alam kung anong pwedeng mangyari kapag naisawalat ang lihim ko noong araw na iyon. Naroon si Mayor Wax, ang asawa niya at kaibigan, mga kamag-anak ko. Makakapagturo pa kaya ako?
Ang batid ko ay makapangyarihan din si Joe Ryan. Mayaman siya. Pwede niya rin akong ikahiya o baliktarin sa sitwasyon. Pero nanatili itong tahimik at galit ang mga mata kung tumitig sa akin.
Isang beses kong nakita ang mapanuring sulyap sa akin ni Mayor Wax noon matapos nitong tingnan si Ryan. Nakita ko siyang umiling pagkatapos ay ngumisi. Hinapit ang asawa sa baywang at may binulong. But ma’am Anjelous Salvaterra looked kindly at me. Naramdaman ko noon ang pagiging bata ko, pero hindi sa responsibilidad na nasa mga balikat ko.
Napalunok ako at dahan-dahan na tinulak ang pinto. Tiningnan ko iyong pantry. Gusto kong ayusin iyon kung hindi pa rin naaayos ni Ate Ephie. Nilingon niya ako at nginitian nang mapansin.
“Hi, ganda! ‘Asan si . . . ano nga ulit pangalan ni baby boy mo?”
“B-bruce.” Tipid kong sagot sa kanya.
Tumango siya at nagpunas ng mga kamay. “Ayun. Bruce nga. Nabanggit na kanina sa akin ni Ser Ryan, nakalimutan ko lang, hehe,” sabay bungisngis nito.
