Piskopat Sevgilim

1.Bölüm"yeni ev"

Hayatım sürekli olarak bir çıkmazın içinde gittiğim her yere bir bela yada bir dert götürüyorum oysa ki istediğim tek şey normal insanların yaşadığı gibi normal bir hayat yaşamaktı hayatımda her zaman en iyisine sahip olmak istedim ve her zaman sahip oldum fakat öyle bir zaman geldi ki resmen hiç paramız kalmadı neden mi babamın hiç güvenilmeyecek bir adamla büyük bir işe girmesi sonucu hayatımızın elimizden kayıp gitmesi yani olduğumuz konumdan her zaman memnun kaldım daha fazlasını istemedim

Adım Buket bir süre önce normal bir hayatım vardı düzgün bir aile hayatım ve doya doya yaşadığım bir hayatım vardı fakat şuan bu imkanların hiç biri yok yaşadığım hayata yaşadığım şehre tüm sevdiklerimle ayrılma vakti bugün benim hayatımın en büyük değişimi kötü mü iyi mi bilmiyorum ama ben yaşadığım bu şehirden başka bir yere gitmek istemiyorum

Kısa bir süre önce babamın girdiği büyük bir ihale sonucu tüm hayatımın düzeni bozulmuştu. Nereye ve yapacağımızı bilmediğimiz bir hayata doğru sürükleniyorduk bu durum oldukça sinirimi bozmuştu. Yeni bir hayatı yeni Bir ev yeni insanlar çok zor gelicekti insanlara çok çabuk alışan biriydim fakat şuan bu ani kararla gidicegimiz yerin insanlarına pek alışmak isticeğimi düşünemiyorum sanırım kendimi bir süre hayata ve insanlara karşı kalkan oluştururum ama zamanla alışırım diye düşündüm artık Zengin değildik fakirdik aslında hâlâ tam olarak Fakir değildik dedem öldüğünde babama miras bırakmıştı babam ısrarla villayı benim üstüme yapmıştı bu yüzden eve gelen icra memurları villaya dokunmadı hemen villayı satışa sunduk lüks bir yer olduğu için hemen satıldı orayı çok seviyordum dedem ölmeden sürekli olarak yanına giderdim öldükten sonra artık hiç gitmedim oralara villayı sattıktan hemen sonra Ankara'ya taşınmaya karar verdik artık ne derlerse tamam diyordum alıştım karşı çıksam da pek birşey değişmicek bunu bildiğim için susmayı tercih ediyordum..

Bugün günlerden cumartesi idi yeni evimize gitmek için hazırlanıyorduk bu evi nasıl bırakacağımi hiç bilmiyordum çocukluğumu, yaşadığım bu şaşalı hayatı da bu evde bırakmam gerekiyordu. Artık eskisi gibi sinirlendiğimde yada mutluluktan uçtuğumda doya doya alışveriş yapacağım bir param bile yoktu bu biraz zoruma gidiyordu yani zoruma değilde ağrıma gidiyor bu hayatıma o kadar alıştım ki hiç bırakmak istemiyorum ben burda yaşadığım insanlarla olduğum konumdan çok mutluydum Yeni hayat Yeni bir başlangıç zor olduğu kadar eğlenceli olabilirdi açıkçası seviyordum delilik yapmayı eğer bu durumda değilde başka bir durumda Ankara'ya taşınsaydım belki çok daha değişik bir tepki verirdim başta belki bir hata yapmışım da ceza olarak Ankara'ya gönderiliyorum sandım Fakat annmeler baya bir ciddiydi bu konuda

"Buket hadi kızım" duyduğum sesle bir anda irkildim ve bu derin düşüncelerden kurtuldum aslında annemler için olmasa asla bu duruma alışmak istemiyordum ve alışmicaktım odak noktamı anneme vermeye karar verdim Fakat pek başarılı olamadım bir süre anneme kulak vermedim ve tekrar odama dönüp eski hayatımı düşünmeye Başladım böyle sanki bu evden adımımı Atar atmaz herşeyi unutucam sandım tüm benliğimi tüm dostlarım tüm arkadaşlarım bir anda yok olucaklar sandım Ne kadar süre odamdan dışarıyı izlediğim ve eski hayatımı düşündüğümü bilmiyorum artık yorulmuştum hayatımın en güzel dönemlerini yaşıyordum oysaki sevgilimle aram çok iyidi bu aralar çok anlayışlı biriydi durumumuzu anladığı için fazla üstüme gelmiyordu bilmiyorum nedensiz bir şekilde bu durumda olmaktan nefret ediyordum oysaki hiçbir zaman birşeyleri ayırmadım hayatımda bu saaten sonrada ayırmayı düşünmüyordum Odamın kapısını açılma sesiyle irkildim
"Buket tatlım seni bekliyoruz" odama annemin girdiğini anladım ve başımı olumlu anlamda salladim hiçbir şey demeden anneme sarıldım artık düşünme bitti uygulama başladı anneme sıkı sıkı sarıldım buna çok ihtiyacım vardı hayatımda anne ve babadan yana çok şanslı biriydim bazı çocuklar vardır mutlu olmak için bir hediyeye gerek duymazlar anne ve babasının ilgisine ağzından çıkacak tek güzle bir cümleyle mutlu olabiliyorlar benim annem her zaman bana arkadaş gibi davrandı ne dersem tamam diyorlardı bu yaşıma kadar hayatımı doya doya yaşamıştım bakalım bundan sonrası bize neyi göstericek babam aşağıdan anneme seslendi."melek hadi hayatım taksi geldi".. annem "tamam geliyoruz hayatım". Annem bana dönüp" herşey geçicek tatlım üzülme tekrar işlerimizi yoluna koyup kaldığımız yerden devam edeceğiz" dedi. Ve tekrar anneme sarılarak"tamam" demekle yitindim çünkü buna gerçekten inanmak istiyordum Fakat nedense içimde bir yerlerde buna asla inanmayan bir taraf vardı ben ise o tarafımı inanıyordum elime bavulumu aldım son defa doğup büyüdüğüm bu şahşahlı hayatımın Bir parçasına baktım odamda deli gibi eğlendiğimiz zamanlar aklıma geldi içim burkuldu gözlerimden bir damla yaş geldi elimin tersiyle sildim ağlamicaktım bu kadar basit birşey için ağlamak bana yakışmazdı sonuçta kafamızı sokacak bir evimiz vardı aç değildik annemler kapının girişinde beni bekliyorlardı oraya doğru ilerledim pek iyi görünmüyordum bunun farkındaydım

Şoför elimdeki bavulu alıp taksiye koyup bagajını kapattı son bir kez dönüp evimize baktım çocukluğuma baktım ne kadar da masum oluyoru insan küçükken çocukluğumuzun en güzel yanı ise uğur böceklerinin uğur getireceğine inanmaktı taksiye geçip oturdum elimi yanağımla cama sabitledim araba çukurlu yerlerden geçince kafam sürekli olarak cama çarpıyordu şuan bir cama sitem etmediğim kalmıştı fakat içimden onu da geçirdim abi bir rahat bırakın acımızı yaşayalım demi bir daha şu camları böyle yapana var ya sanırım kafamı fazla sert vurmuştum ne dediğimi bilmiyordum. Taksi de öylece hayatımı doya doya yaşadığım bu güzel şehre baktım sokaklarında Deli gibi eğlendiğim hayata baktım çocukluk arkadaşım Esra, akın
ve esini düşündüm onlarla ne kadar uzakta yaşarsak yaşayalım onlar hep kalbimde olacaklardı onlara gideceğimi haber verdiğimde beni uğurlamak Z
İçin gelmek istediler fakat buna izin vermedim yoksa burdan ayrılmicağıma adım kadar emindim akın ısrarla gelmek istesede onu da reddettim Bu sırada annemle babam taksiden indiler benden peşlerinden indim ve otogara geldiğimiz anladim. Babam taksiden bavulumuzu indirirken annem şefkatle yanıma gelip alnıma küçük bir öpücük kondurdu annemle beraber boş bir yere geçip oturduk babam bilet almaya gitmişti ellinde 3 tane bilet vardı yaklaşık yarım saat sonra otobüs kalkacaktı hiç konuşmadık otobüsün yanına gittik yerimizi bulup oturduk Otobüse bindiğimizden beri aklım hâlâ büyüdüğüm şehirde İstanbuldaydi caddelerini şimdiden özlediğim şehirdeydi kulaklığımi takıp gözlerimi yumdum kendimi gecenin kollarına uykuya teslim ettim. Uyandığımda neler olduğunu anlamaya çalıştım bir süre gözlerimi ovuşturdum babamın sesini duydum"Ankara'ya geldik kızım"dedi bu demek oluyor ki baya bir uyumuşum babam bir taksi çevirdi taksiye binip yaklaşık 2 saat sonunda babamın söylemiyle yeni evimizin sokağına gelmiştik taksiden indik yanımızda 5 tane bavul vardı hep beraber bavullarımızı taksiden indirdik binan önünde yeni evimize bakıyordum binaya bakerken kendimi buraya ait hissetmiyordum başıma iyi şeylerin gelmieceğini hissettim belki tersine dönüşür diye düşündüm ama bilmiyorum ben her zaman şımarık bir şekilde büyütüldüm her dediğim oldu kimseyi dinlemeyi sevmezdim kafama göre takılırdım hayatı doya doya yaşıyordum hep insanların yaşına göre davranması daha mantıklı geliyor her şeyin bir zamanı olduğunu düşünürüm örneğin bir erkek istediği zaman eve geliyorsa bir kızda istediği zaman eve gelebilmeli kafası geri çalışan insanlardan nefret ederim tekrar eve baktım bakalım bu evde de aynı şeyleri hissedebilicek miyim mahallede sesler gelmeye başladı hemen sokağın başına baktım karanlıkta bile müthiş derecede yakışıklı biri koşuyordu baştan aşağı siyaha bürünmüştü bizim olduğumuz tarafa doğru koşunca biraz ürktüm doğrusu ne olur ne olmaz biraz geriledim hani ne bilim televizyonlardaki gibi heran beni rehin alabilirdi demi olduğum yere geldi yüzü tam net gözükmüyordu maskeden fakat herşeye rağmen o karanlık gözlerindeki mavilik çok güzeldi kim diye çok merak ettim hemen arkadan başka adamlar gelince yanımdan uzaklaştı arkasından öylece baka kaldım aklım gene şuan olduğum yer geldi yüzümü tekrar eve çevirdim ben Buraya nasıl alışacam diye düşündüm çok zor hatta imkansıza yakın bile diyebiliriz yani bunca zamana kadar hiç birşeyi Kendim yapmadım bir evde ne temizlik nede yemek hiçbir şeyi ne ben nede annem yapardık arada hobi olsun diye yapardık özellikle annem bu hayata nasıl alışacak ama sonra aklıma eskiler gelince annemin neden böyle davrandığı aklıma geldi annem zaten küçükken fakirlermiş nenem ölünce annem kardeşlerine annelik yapmış ama her ne olursa olsun anneme rahat bir hayat sunmak en büyük arzumdu fakat şu anki durumda bu imkansıza yakın duruyordu her zaman ailemle beraber etkinliklere zor da olsa katılırdim sanırım bunu bile çok özlicem.

ÖNEMLİ!! 2 BÖLÜMÜ YANLIŞ YERE PAYLAŞTIM... SİLİNDİ O YÜZDEN FİNALDEN SONDAKİ BÖLÜM 2. BÖLÜM

Bu benim yazdığım ilk hikaye umarım
beğenirsiniz ilk bölüm biraz kısa gittikçe çoğalacak