No life without love (flikken maastricht)

deel 32

Roos p.o.v. het is erg stil. Ik vind het allemaal best wel spannend en pak de hand van Eva. We lopen met de groep mee de kerk in waar de kist van mama al staat. Ik ga tussen Floris en Eva zitten dat geeft toch een veilig gevoel. Ik wil iets zeggen gewoon iets zodat het niet meer zo stil is, maar ik weet niet wat en er komt geen geluid uit mijn keel. Toen Floris me vanochtend wakker maakte dacht ik dat een begrafenis er anders uit zou zien. "Zoë had goede kanten ; Ze was zorgsaam, behulpsaam en was nooit boos. Helaas was ze soms zo dicht als een oester, ze vertelde niks en hield alles het liefst voor zich. Dat deed ze ook met haar man, dat deed ze uit liefde voor Roos, haar kleine dochtertje. Als Zoë ging scheiden zou Roos verdeitig zijn en dat wilde Zoë niet. Het is verschrikkelijk wat er gebeurs is. Dan wil ik nu vragen of Chantal naar voren wil komen, zij was de beste vriendin van Zoë." Er komt een vrouw met donkere krullende haren naar voren, ik ken haar wel! Maar ze wilde niet dat ik bij haar woon omdat ze al een kind heeft. "Ik wil dat we even stil staan bij het feit dat Roos geen moeder meer heeft en dat ze nooit een echte vader heeft gehad. Tuurlijk, het is erg wat er gebeurd is met Zoë en we zullen haar nooit vergeten maar Roos heeft niemand meer." ik voel een hand op mijn schouder. Ik moet huilen, ik mis mama. "Maar er is één vrouw, één vrouw die verschild van alle anderen, die voor Roos wil zorgen alsof het haar kind is, één die nu eigenlijk het recht heeft om de beste vriendin van Zoë genoemd te worden. En die vrouw is Eva van dongen!" ik hoor dat Eva nu ook aan het huilen is. Floris houdt zich sterk en slaat een arm om ons heen. Er komen nog meer mensen naar voren die wat wille zeggen over Zoë. Daarna gaan we naar het kerkhof waar iedereen afscheid van Zoë kan nemen. Ik sta naast de grafsteen, samen met Eva en Floris omdat ik haar kind ben. Er komen allemaal mensen langs lopen. Iedereen huild, ik ook. Er komt een vrouw langs lopen, ze ziet er wat ouder uit. Is dat mijn Oma? Ze kijkt ook veel naar mij. Dan opent ze haar mond. "Dat! Dat mormel! Dat klein kind heeft hier voor gezorgt!" ik ben bang. Meteen loopt Floris naar de vrouw toe. "Mevrouw weet u wel niet hoe zwaar dit voor Roos is!?" hij wil de vrouw slaan maar Eva pakt zijn hand vast en trekt hem terug. "Laat doen!" sist ze tegen hem. De vrouw loopt woedend door. Is dat waar? Komt het door mij dat papa zo boos was? Dan komen er vier politie mannen aan lopen. Twee mannen houden een geboeide ma vast en de anderen lopen voor en achter hem. Dat is papa! Die man die ze vast houden is papa! Snel kijk ik de andere kant op. Ik begin nog harder te huilen. Eva ziet waarom en probeert me te troosten. Floris loopt op de politie mannen af. "Moet dit?" hoor ik hem zeggen. "Ja, in de wet staat dat ook hij de kans moet krijgen om afscheidt te nemen van zijn vrouw." ik voel me langzaam boos worden. "Ik haat hem! Ik haat hem!" ik begin om me heen te slaan. "Ik haat hem!" Eva houd me stevig vast zodat ik niet meer kan slaan. "Ik haat hem..." ik begin te huilen. "Roos! Zo praat je niet tegen mij! Je weet wat er dan gebeurd!" "dan gebeurt er helemaal niks!" ik hoor een klap en kijk voorzichtig op. Papa heeft een bloedneus en Floris kijkt hem boos aan. Papa word door de mannen weer meegenomen en tegen Floris zeggen ze. "We zullen over deze klap geen werk maken, maar zorg ervoor dat dat meisje niet meer zo drifrig word." hij knikt en loopt naar ons toe. "Dankje" zeg ik zachtjes hij geeft een aai over mijn hoofd en we lopen achter de andere mensen aan naar het gemeente huis waar iedereen ons een hand geeft. Daarna hebben ze overal op de tafeltjes plakjes cake gezet en mogen de laatste mensen wat zeggen over Zoë. Daarna is het echt afgelopen.

We zitten in de auto op weg weer terug naar huis. Het is een rare ochtend geweest. Ik zit stil achterin de auto. "Gaat het Roos?" vraagt Eva bezorgd ik antwoord niet en kijkt naar beneden. "Laat haar maar even" zegt Floris tegen Eva. Maar ze laat het er niet bij. "Roosje, we houden van je en als er iets is kan je dat altijd zeggen." ik word warm vanbinnen er zijn in ieder geval twee mensen die van me houden!

Zo dat was dan de begrafenis, ik hoop dat het goed geschreven is want het was een best moeilijk deel xxx