No life without love (flikken maastricht)

deel 35

Roos p.o.v. ik sta in de deur opening, Floris zit voor over gebogen op bed. Hij huilt zachtjes als wij mij ziet wenkt hij dat ik mag komen.  Aan de andere kant van het bed ligt bloed. Zachtjes loop ik naar binnen en ga naast hem zitten. "Floris? Wat is er met Eva?" hij knuffelt me. "Komt wel goed Roos, ze is in het ziekenhuis." ik slik en begin te huilen. "Gaat ze d...dood?" hij schut zijn hoofd en slaat zijn armen om me heen. "Kom maar liefje, vandaag ga je niet naar school we gaan naar Eva". Ik knik ik voel me fijn bij Floris ik ben nooit bang dat hij me pijn doet en hij is altijd zo lief!

Eva p.o.v. "heeft u misschien een klap of schop in uw buik gehad?" ik lig op een bed en met koude gel op mijn buik is een zuster met een echo aan het kijken. Ik denk diep na. "Nee volgensmij niet.... Of wacht! Toen mijn dochtertje een nachtmerrie had trooste ik haar maar schopte ze me in haar slaap in mijn buik." de zuster knikt. "Is er iets net het kindje?" ze schut haar hoofd. "Het kind is gezond, het was alleenknuffel.rmoeder die is gaan bloeden, de pijn kwam door een zenuw." opgelucht haal ik adem. "Er is een angst van mijn schouders gegleden." de zuster glimlacht en haal de gel met een doekje van mijn buik. Nu ik zo naar mijn buik kijk is hij toch best wel gegroeid. "U mag terug naar uw kamer, morgen mag u terug naar huis maar we willen u hier nog even hebben, voor de zekerheid." ik knik en de zuster opent de deur en we lopen naar de kamer. Ik open de deur en zie Roos op mijn bed zitten, Floris staat naast haar. "Roos! Flo! Ik ben zo blij dat jullie er zijn!" ik loop snel naar ze toe en geef ze een knuffel. "Ben je weer beter?" ik hoor in het lieve stemmetje van Roos angst. "Ja ik mag morgen weer naar huis." ze zucht opgelucht en ik geef haar een kus op haar kruin.

Roos p.o.v. eigenlijk zag Eva er net als altijd uit; ze had geen slangetjes, ze was wakker en ze had haar lach op haar gezicht waar ik altijd vrolijk van word. Ze was gewoon zichzelf, gewoon Eva. We zitten met z'n drieën in het restaurantje van het ziekenhuis. Eva en ik hebben chocomel en Floris koffie. Eva heeft een -zoals zij dat noemt- een broodje zelfmoord en Floris een broodje ingewikkeld. Ik heb gewoon een broodje met pasta. Voor het eten moest Eva wel een pilletje. Dat was zodat ze geen pijn heefd zei ze. Ik vond het raar, dat je een pilletje neemt en dan geen pijn meer hebt waarom had ik dat nooit? Als papa weer eens bezig was. Je kan aan mijn gezicht zien dat ik eraan denk en meteen voel ik een hand op mijn schouder. Ik kijk van wie de hand is; Eva. "Het is goed Roos, je vader is er niet." ik knik ik weet het wel, maar toch... "En wij laten je niet in de steek." ik neem nog een hap van mijn broodje. "Is er iets met het kindje?" Floris is bezorgt, dat zie je aan alles en je hoort het in zijn stem. "Het kindje is gezond! En Roos... Je krijgt een broertje!"