No life without love (flikken maastricht)

deel 42

Wolfs p.o.v. ik word wakker van mijn mobiel. Met een zucht sta ik op, het is al 11 uur! Mijn mobiel gaat nog een keer over en snel neem ik op.

"Hallo, met Floris."
.........
"Hey Rachel! Hoe is het met Roosje? Nog erg geschrokken van vannacht?"
..........
"Opgelucht? Wacht Eva word wakker ik geef haar wel even."
.......
"Doei! Geef Roos maar een kus van mij en zeg maar dat ik haar mis!"
........

Ik geef mijn mobiel aan Eva door die heeft zitten luisteren. Ze pakt hem aan, ik loop de kamer uit en maak alvast eten klaar. Boven hoor ik Eva druk met Rachel praten. Ik heb echt medelijden met Roos, ze heeft al zo'n rot verleden en dan is ze eindelijk gewend bij ons en noemt ze ons 'papa' en 'mama' en dan gebeurd dit! Misschien is het ook wel goed dat dit gebeurd is, nu ligt het verleden van Roos echt achter haar. Zeker als Eva en ik over een week gaan trouwen! Dan zijn we een echt gezin! De hele tafel is gedekt, wat niet zo moeilijk is want voor Eva hoeft er alleen brood en kaas te staan. Dat iemand een broodje zelfmoord zo lekker kan vinden! Ik hoor Eva de trap aflopen en ik zet nog even een glas chocomel neer. "En?" Eva gaat op een stoel zitten. Ze zucht. "Roos is opgelucht en ook best blij, ik snap het wel maar toch... Het is wel haar vader!" ik ga op de stoel naast haar zitten en leg mijn arm om haar heen. "Jij was toch ook opgelucht en blij toen je vader..." nu word ze boos en duwd mijn arm weg. "Maar was dat dan goed!? Het is niet normaal dat iemand dat meemaakt! Ik heb het er nog elke dag moeilijk mee! En dat weet jij ook! Dat gun ik Roos niet! Dat gun ik niemand!" ze staat hard op en de stoel valt met een klap op de grond ze loopt naar de deur en zonder nog iets te zeggen gooit ze het dicht en verdwijnt ze achter de deur ik hoor haar de trap nog op rennen maar dat is het dan ook. Met een zucht zet ik de stoel weer recht en mompel in mezelf "Goedzo Floris, goed gedaan."

Eva p.o.v. "hoe kon hij dat nou zeggen!" met een klap gooi in de slaapkamer deur dicht. Ik laat mezelf op het bed vallen. Hij weet toch dat ik het moeilijk heb! Ik ben harstikke chagrijnig en heb ook nog eens buikpijn. "Hoe kon hij..." langzaam verander ik van boos naar verdrietig. Huilend zit ik op het bed. Waarom moest ik nou zo reageren! Ik wil helemaal geen ruzie met Floris, zeker niet nu we bijna gaan trouwen. Waarom moet dit nou juist bij mij gebeuren? Er word op de slaapkamer deur geklopt. Ik reageer er niet op en blijf voorovergebogen op het bed zitten. Ik voel een hand op mijn rug. Ik verstijf maar zeg niks. Het is stil,Floris en ik zitten zwijgend naast elkaar, het enige geluid wat je hoort is de wind buiten en het zachte gesnik wat ik toch niet kan onderdrukken. "Het spijt me Flo, je bedoelde het goed... Ik, ik had niet zo moeten reageren." voorzichtig kijk ik hem aan, zijn gezicht staat bedenkelijk en strak naar voren gericht hij zegt nog steeds niks. "Ik wil geen ruzie met je, daarvoor houd ik te veel van je." verwachtingsvol kijk ik hem aan, eindelijk opent hij zijn mond. "Ik moest er niet over beginnen, maar beloof me één ding!" vragend kijk ik hem in zijn prachtige ogen aan. "Wat dan?" hij slikt en kijkt nu ook in mijn ogen. "Jij gaat niet meer naar dat traumacentrum, daardoor herinner je je alle dingen die je was vergeten weer." ik knik en hij geeft me een kus op mijn mond. De kus veranderd langzaam in een zoen en zoenend vallen we achter over op bed. "Ik houd van je Eef!" "ik ook van jou Flo"