No life without love (flikken maastricht)

deel 43

Eva p.o.v. met nog steeds buikpijn loop ik het bureau binnen. Rachel heeft Roos naar school gebracht dus hoeven we ons daar geen zorgen om te maken. Floris houdt mijn hand vast, als we eenmaal binnen zijn komt Marion gelijk naar me toe. "Heey eef! Hoe is het met je? En met Roos?" ik loop met haar mee naar mijn kluisje. "Roos is opgelucht dat hij dood is, ze is wel erg geschrokken maar voor de rest gaat het wel goed met haar." Marion knikt begrijpelijk, ze weet dat ik ook opgelucht was toen mijn vader dood ging. "En hoe is het met jou?" zuchtend doe ik mijn kluisje weer dicht, ik haat het om over mezelf te praten dat doe ik alleen met Floris. "Ik red me wel!" ik draai me om maar Marion pakt mijn schouder vast. "Weet je het zeker?" ik zucht hoorbaar. Is zij nou ook al zo bezorgt? "Ja ik weet het zeker." stug loop ik door naar mijn kantoor. Floris kijkt me met grote ogen aan. Hij besluit niet te vragen of er iets is maar geeft me een gewone lieve kus, precies wat ik nu nodig heb. We zeggen niet en gaan allebij aan het werk, er wachten veel dossiers op ons, heel veel! Ik ga rustig aan het werk.
Na anderhalf uur dossiers bij werken loop ik naar de kluisjes en pak een flesje water. Ik hoor voetstappen achter me en draai me om. Het is Marion ze kijkt bezorgt naar me. "Is er iets?" vraag ik maar als ze me de hele tijd aan blijft kijken. "Ik maak me zorgen om je Eva, wat is er met je?" ik rol met mijn ogen en draai me om om mijn kluiske dicht te doen. "Eva!?" met een klap sla ik mijn kluisje dicht. "Er is niks! Laat me gewoon!" het klinkt bot en boos te gelijk. Ik zie dat Marion er van schrikt. Meteen heb ik spijt. "S-sorry Marion, i-ik weet niet wat ik vandaag heb." ze geeft me een knuffel. "Het geeft niet Eef, ik weet hoe je je voelt je bent gewoon chagrijnig door je kindje in je buik, dat is heel normaal." ik ben zo blij dat ze me begrijpt, ze is de beste vriendin die je nu kan hebben. Samen lopen we weer terug naar onze kantoren en ik ga weer tegen over Floris zitten.

Na een hele dag werken plof ik neer op de bank. Rachel en Roos zijn er ook weer en Roos komt gelijk naast me zitten. "Heey Roosje, hoe gaat het met jou?" ze legt haar hoofd op mijn schouder en sluit haar ogen. "Ik ben moe." Rachel staat op en loopt naar Floris die even met haar praat en haar dan betaalt. "En hoe was het bij Rachel?" meteem veert ze op. "Super leuk! Ik heb een tekening gemaakt en we hebben spelletjes gespeeld en ze hebben thuis een hond! Die is echt heel lief!" Rachel glimlacht naar Roos. "Jij bent ook lief hoor Roosje! Maar ik ga weer naar huis, kom je snel weer eens bij mij slapen?" Roos staat op en geeft Rachel nog een knuffel. Het is zo'n lief gezicht! Ik ben ook super blij dat het zo goed tussen hun klikt dat scheelt toch weer een hoop ellende. Samen met Floris zwaait Roos Rachel uit. Ik sluit mijn ogen, wat ben ik moe! Floris en Roos komen weer binnen en ik open mijn ogen. Floris geeft me een kus op mijm voorhoofd. Roos kijkt alleen maar naar mijn buik. "Zit daar mijn broertje in?" ik schiet in de lach en Roos kijkt verbaasd naar Floris. Die begint ook te lachen. "Hoe weet jij dat Roos?" ze kijkt onschuldig naar mijn buik. "Dat zei Rachel." ze haalt haar schouders op. "Maar wanneer komt mijn broertje dan?" Floris en ik kijken elkaar aan. "Uuhm misschien over 4 maanden al, maar" "4 maanden!! Dat duurt super lang!" onderbreekt Roos Floris. Ik moet weer lachen om maar onschuldige blik, wat houd ik toch van dat kleine meisje!