Giovanni Clark: Gone Crazy (Golden Child Series #1)

Chapter 28

Chapter 28

Sweetheart

Natahimik kami sa byahe. Hindi ko na rin pinagpatuloy ang iba kong tanong. After that, I don't think I have enough bandwidth to discuss them and go through the same flow of discourse.

Nangamba ako na kahit anong tanong ang ibato ko sa kanya, makakahanap siya ng paraan para ibalik ang usapan... sa nararamdamang... sa planong...

Fuck. This is wrong in so many ways.

Napapikit ako, iniwasang gumalaw nang kahit konti dahil hindi na ako magugulat kung pati ang paghinga ko, kalkulado na rin niya.

Nakatulong din ang lamig sa loob ng sasakyan. Effective iyon. Naninigas na ako.

As if he could read my internal laments, an item of heavy fabric fell into my lap.

Pagkamulat, natagpuan ko roon ang pamilyar na official jacket, iyong suot niya kanina. May tatak at logo ng CBI at Mackenzie... kasama ang apelyido niya sa likod at kaliwang bahagi.

Smith.

"Put that on. You're cold," Gio said quietly as he adjusted the temperature.

Hindi na ako nagsalita. Sinilid ko na lang ang mga kamay sa loob ng jacket habang nakapatong iyon sa akin.

Hindi ko kayang suotin pa ang jacket niya. Pakiramdam ko, ibang usapan na iyon. Na kapag nagtuloy-tuloy na, mahirap nang pigilan. Masyado nang... komportable.

And also... Elia?

Tama ba ang pagkakarinig ko kanina? Hindi ko sigurado kung pinaglalaruan lang ako ng sarili kong pandinig, pero hindi matatawaran ang kabang naramdaman ko pagkabitaw niya ng salitang iyon.

Is that nickname common... or easy to make up? I'm not sure. I don't even want to think about it...

"Dyan na lang ako sa tabi."

Hinanda ko na ang mga gamit pati ang sarili ko. Sinuri niya ang paligid at kahit may bahid ng pagdududa sa mukha, sinunod niya ako.

Sa ngayon, sigurado akong mare-realize niyang dito pa rin ako magpapababa sa kaparehong bakanteng lote. It wasn't the first time he offered sending me home. At tulad noon, hanggang dito lang dapat siya.

"Is your residence around here? I seem to recall saying I'll drop you off at your place."

Mataman niya akong pinanuod habang kinakalas ko ang seatbelt.

"Hindi na. Makitid ang daanan sa amin. Baka mapano pa ang sasakyan mo? Isa pa, maraming chismosa na kapitbahay. Pag-uusapan pa tayo."

I heard him scoff as he busied himself with his phone to check if there were any important updates or reports, as if it was a habit of his whenever he has free time.

Madalas ko iyong napapansin sa kanya. Hindi sa social media o ibang entertainment apps. Kung hindi titingin sa files, diretso lagi sa email at sa kung anong statistic dashboards.

"I don't think it's your loss though," I heard him whisper rigidly to himself.

Tignan mo ang antipatikong 'to.

It's not that I want to lie to him. Bukod sa nahihiya ako sa hitsura ng bahay namin, baka maabutan pa kami ni Mama sa daan o harap ng bahay. That's the last thing I want to happen. Ayokong dagdagan ang mga bagay na ikasisira ko rito.

Gio is not the issue, alright. He is every mother's dream son-in-law. Kung mayroon man, iyon ay ang kapiranggot na tiwala sa akin ni Mama. Imbes na mag-aral, inaatupag ang...